Koppen

Gisterenavond laatste aflevering van "Koppen". Onderwerp: jonge vrouwen met borstkanker.
F***, was daar even van onder de voet. Dacht van daar eens snel en luchtig naar te kijken, maar was best confronterend. Ze hadden trouwens aan mij ook gevraagd of ik wou meedoen, tot ze een blundertje maakten bij de operatie. Toen hadden ze mij niet meer nodig. ;-)

Voor wie het niet gezien heeft, ze toonden een jonge mama van 32 jaar, en dan de uitleg over de behandeling, reconstructie en het revalidatieproject. Ook de financiële kant werd eens duidelijk verwoord, en blijkbaar zijn ze daar toch over aan het onderhandelen met de regering. Blijkt dat mensen die een reconstructie of borstoperatie nodig hebben omdat ze bijvoorbeeld heel veel rugpijn hebben, of andere fysische klachten, alles terugbetaald krijgen. Borstkankerpatiënten daarentegen, die moeten alles zelf betalen (tussen de € 2000 en € 3000). Toch raar.

Ze zochten in het programma ook een verklaring waarom steeds meer jonge mensen deze ziekte krijgen, maar niets is bewezen. Even werden argumenten aangehaald waarbij ik toch even mijn wenkbrauwen fronste: teveel vlees eten, roken, het milieu....Heh?

Als uitsmijter probeerden ze natuurlijk nog eens op de emotionele kant te werken, én al had ik het van ver zien aankomen, toch liet ik er mij aan vangen. En daar waren de waterlanders. De slotzin van die mama was het heftigst, éentje die ik als motto ga houden de komende maanden: "doodgaan is geen optie".

Ook al vinden mensen dat ik daar niet mag aan denken, het speelt heel vaak in mijn hoofd. Ik heb het ook op de man (vrouw eigenlijk) gevraagd aan de oncologe, hoeveel kans ik heb om helemaal te genezen. Een beetje tegen haar zin, omdat ze daar niet graag getallen opkleven, maar tot mijn verbazing zei ze 80%. Eerlijk? Ik had gehoopt dat ze antwoordde dat ik na de behandeling terug alle kansen ging gehad hebben. Twintig percent kans om te hervallen, of zelfs aan deze rotziekte te sterven vind ik nog best veel. Wees gerust, ik ga dit wel terug uit mijn hoofd krijgen, want anders heb je geen leven, maar het blijft inderdaad een zwaard van Damocles boven je hoofd voor altijd. Ieder pijntje die je gaat voelen, ieder slecht moment die gaat komen, dan denk je toch dat dat beest terug is? Ook die vraag stelde ik haar. Ze begreep dat volkomen, maar ze legde uit dat je onmogelijk elke week een scan kan doen van je hele lichaam. Er wordt voor een ferme opvolging gezorgd, sowieso heel regelmatig onderzoeken van alles om te kijken of er iets te zien, dus da's een geruststelling.

Tja. En de boys. Ook al kon ik het nog wat uitstellen, tot aan de eerste chemo, ik wou niet meer wachten. We hebben rustig en duidelijk verteld dat het bolletje onderzocht is en kankercellen bevatte. Daarop liet grote M al onmiddellijk de lip hangen en riep luid: "o nee!" Ik vertelde dat ik daar ga van genezen met heel zware medicijnen, chemo-kaspertjes, maar dat die ook soms goede cellen gaan kapot maken zoals de haarcellen. Het verhaal van de pruik of het sjaaltje was er al teveel aan, en de oudste blokkeerde, gooide alles op de grond en ging koppig in de zetel op zijn tablet spelen. Gesprek gedaan voor hem. 'Slik' voor ons. De kleinste wittekop bleef triestig zitten, en toen heb ik met hem een filmpje bekeken over chemo-kaspertjes, speciaal voor kinderen. Dat vond hij wel leuk, en hij gaf de indruk dat hij alles begreep, voor zover dat kan als je 4 jaar bent.
Een halfuurtje later gaf de grootste bengel ook aan dat hij dat filmpje ook eens wou zien, en ondertussen heeft hij het wel al tien keer bekeken. Voor hen blijft natuurlijk maar één ding hangen, het feit van dat haar. Achteraf speet het mij dat ik dat nu al verteld had, want uiteindelijk zal het eind juni zijn dat ik pas een kale biljartbal heb, maar toch. Ze hebben tijd om het te laten bezinken. Toch wou ik nog meer duidelijk maken, zoals dat ze vaak eens geholpen, opgehaald en verzorgd gaan worden door andere mensen. Of dat onze reis geannuleerd is. Of dat er dan nog veel meer volgt. Maar dat gaat niet, dat kon ik hen nu nog niet aandoen. Stapsgewijs komt dat wel.

Een fijn weekend voor de boeg, dus dat wordt ontspannen en alles loslaten..