Processie van Echternach

Het weekend is gepasseerd.

Vrijdag de communiereceptie van Mauro goed verteerd. Het lijkt soms dat als ik mijn andere (deftige) kleren aantrek, dat daarmee ook onmiddellijk mijn masker op gaat. Was leuk om met de andere ouders bij te kletsen, en ook daar boden diegenen die 'het nieuws' al gehoord hadden spontaan hulp aan.
Het rare is dat ik echt op heel veel mensen zou kunnen beroep doen om de kinderen op te vangen en naar school te brengen, indien nodig natuurlijk, maar ze willen dat niet altijd zelf. Ze kleven de laatste tijd aan mij als een gekko, en willen steeds in mijn buurt zijn. Hen meegeven aan buren of andere kennissen zien ze helemaal niet zitten. Ook al hebben ze nog niet veel meer uitleg gekregen, ze weten instinctief dat er meer aan de hand is. Hun voelsprietjes detecteren dat het hier niet alleen om een 'bolletje uithalen' gaat. Zolang ik natuurlijk zelf geen duidelijkheid heb, kan ik ook aan hen niks vertellen. Dus blijft het wachten en wachten...

Zaterdag was het hier behoorlijk druk, en meestal bekoop ik dat achteraf. Als er iemand op bezoek komt dan zit ik steevast als nen opgewonden wekker te vertellen, en te vertellen, en ik blijf maar gas geven. De mensen geven zelf aan dat niet lang willen blijven, maar ik hou ze zelf tegen. Iedereen is ook blij en gerustgesteld dat ik er goed uitzie, en zo positief. Vaak val ik dan achteraf in een strik, trekt mijn gezicht wit (volgens dokter-manlief) en komt de vermoeidheid over mij gevallen. Het kost soms zo energie om da cutverhaal te vertellen. Tegelijk is het zo fantastisch om die steun te krijgen van al die lieve mensen, dat doet zo'n deugd. Vrijdag zei een ex-collega iets schoons: "Nele, gij zijt zo een sociale mie, gij gaat gewoon gedragen worden door al die mensen doorheen die ziekte!". En zo voelt het echt. Merci iedereen.

Gisteren communie van het grootste neefje van de familie. Schone kleren aan, knop omdraaien en gas geven. Heb er echt van genoten. Er werd over mijn hele gedoe niet gebabbeld, en daar ben ik heel blij mee. Heel stiekem probeer ik dan zelfs te doen alsof ik eigenlijk niks heb, en perfect gezond ben.

Straks naar de huisarts, eens luisteren wat hij van het rare verhaal vindt, en kan helpen voor een oplossing. Niet dat ik veel keuze heb, want het gedacht dat daar nu iets zit verder te 'kweken' is echt beu. Het wordt dus echt de Processie van Echternach: drie stappen vooruit en twee terug..Tja, we zullen er zo ook wel geraken zeker?