Viva la vida!

Enkele dagen na het verdict...

Ben weer eens over mijn grenzen gegaan. De mensen die me de eerste dag na het resultaat gehoord hebben, zullen dit bevestigen. Was weer helemaal 'over the top'. Wou godverdomme eens tonen aan iedereen dat ik mega sterk ben, super moedig en me niet ga laten doen. Ik vloog van hier naar daar, beantwoorde lachend alle telefoons, ontving bezoek.....maar kreeg een klop van de hamer. Eigen schuld, dikke bult.

Ik vind heel moeilijk een evenwicht in hoe ik met dit nieuws moet omgaan. Een opkropper ben ik sowieso; dus tranen zal je zelden zien, dat weet ik. Maar een beetje rustiger zijn, alles laten bezinken, niet iedereen willen informeren en het ganse verhaal vertellen,...zal ik het ooit leren? Sinds de tweede verdoving word ik heel af en toe zo wat raar in mijn hoofd, krijg ik het warm en heb ik een beklemmend gevoel. Het blijkt om hyperventilatie te gaan, gepaard met wat angsten. Door alles wat over me heen gekomen is de laatste maand, en daar zo gewéldig door te vliegen kamp ik hiermee. Cut. En dat moet ik zeker zien kwijt te raken voor ik start aan de behandeling. Anders is dit al op voorhand een valse start.

Ik moet dus even alles on hold zetten, een beetje tijd nemen voor mezelf,...
Vandaar lieve schatten, deze ambetante vraag: willen jullie steeds een belleke of een smske sturen als jullie op bezoek willen komen? Wees niet boos asjeblieft (want ook daar pieker ik me suf over) als het niet past, het is helemaal niks persoonlijks. Wees niet gekwetst als de ene persoon de dag ervoor wel mogen komen heeft, en jij de dag erna niet...het is echt niet omdat ik jou niet wil, enkel omdat het wel een goed moment was of net niet. Wees niet verdrietig als ik bij de ene BBQ wel kan zijn, maar bij de andere niet (nu geef ik zelf al een hint)... Ik hoop dat jullie daardoor niet afhaken. Mail maar ontzettend veel als je daar zin in hebt, stuur maar iniatieven, en dan antwoord ik wel op mijn tempo en op wat lukt.


Vanmorgen bij de oncologe, een lieve professor die tijd nam om al ons vragen te beantwoorden. Ik start op donderdag 13 juni met de eerste chemo. Olé. En vanaf dan zijn we vertrokken. Op de tiende dag na iedere chemo komt er een cruciaal punt, dan zakken je witte bloedcellen heel erg, en moet je alle kansen op een infectie vermijden. Als dat goed gaat dan krijg je na 21 dagen de volgende...en zo verder. De verpleegkundige gaf nog een heleboel info (hoofdje weer barstensvol) over alles wat bij chemo komt kijken. Na twee tot drie weken valt je haar uit, altijd, zonder twijfel. Dju, dacht daar nog even aan te ontsnappen..;-)

Tja, we weten wat doen, rusten en tot rust komen in mijn hoofd. Alles bekijken en een beetje plannen en dan gaan met die banaan voor de eerste behandeling. De boys zijn ondertussen ook ingelicht, maar dat vertel ik morgen.