We zijn vandaag vrijdag 20 januari 2017. Binnen twee dagen word ik 37 jaar. O jee. :-)
Ik wil deze blog eindelijk afsluiten, en hoop ook dat ik hem nooit meer hoef herop te starten. In april 2013 schreef ik mijn eerste bericht...en vandaag 3,5 jaar later het laatste.
Hoe het met me gaat? Goed, zeer goed, en soms eens minder.
De kanker is weg, en binnen anderhalf jaar word ik genezen verklaard. Daar kijk ik naar uit, ook al is dat maar een 'datum'.
Voor de rest is er een Nele 'voor' en een Nele 'na'. Velen zien het verschil niet eens, enkel de mensen dicht bij mij weten dat er een aantal gevolgen zijn van die rotziekte. Mijn arm doet nu en dan ambetant, die medicijnen die ik neem hebben vervelende bijwerkingen, mijn lichaam ziet er nog steeds verminkt uit met drie kanjers van littekens, en die verdomde energie is ook nog steeds geen 100%. Ik werk halftijds, en doe het supergraag. Ik leef vollen bak voor mijn klasje, en geef alles wat ik kan. Daardoor moeten ze me hier thuis soms eens samen vegen.. :-). En dat vind ik nog steeds de meest vervelende nawerking.
Ik wil zo graag leven, aan een tempo vér voorbij mijn kunnen. Nog meer dan ooit wil ik alles meepikken, alles beleven, alles doen, omdat ik weet dat het snel kan keren. Ieder evenement, ieder uitstapje, ieder reisje,...daar wil ik JA op zeggen. Maar het lijf wil niet altijd mee. Nu lukt alles nog perfect. Ik heb twee rustdagen in de week. Kids naar school, manlief naar t werk...en ik slaap bij, en hang in de zetel. Daardoor kan ik in het weekend supporteren aan de zijlijn, feestjes bijwonen,.. Maar wat als ik weer meer ga werken? Dat wordt wikken en wegen. Maar we zijn zover nog niet, we zien wel. In ieder geval kies ik meer dan ooit voor mezelf...eindélijk.
Er zijn ook positieve kanten. Ons gezin staat nog sterker. Echt waar. Wie dit had gezegd tijdens mijn ziekte, die had ik een mep verkocht, maar nu krijgen ze gelijk. We maken ons niet druk over een boiler die kapot gaat, een auto die het begeeft...er zijn ergere dingen. Tuurlijk is er nog eens stress, zenuwachtig gedoe, maar het relativeren gaat een pak makkelijker. We genieten nog méér van het leven, en gebruiken de ziekte meer als excuus dan zou mogen. :-)
En tot slot, zijn er de mensen die me door dik en dun gesteund hebben...(cliché cliché), maar die heb ik echt leren kennen. En ik ben ze eeuwig dankbaar.
Geniet van het leven allemaal, geniet van elkaar, en grijp elke kans die zich voordoet!