Goedgekeurd

Mijn bloed is goedgekeurd! We kunnen er donderdag weer tegenaan. Weet nog niet echt hoe ik eraan moet beginnen, (enfin ik moet niks doen, alleen ondergaan), want mijn lichaam is nog zwak. Ik zal er maar op vertrouwen dat ik deze ook wel zal aankunnen. De witte bloedcellen deden het weer wat minder, maar ze zaten nog boven het minimum. Donderdag krijg ik een spuitje bij de chemo die ervoor zorgt dat ze toch niet terug de diepte ingaan.

De eerste schooldag is vlekkeloos verlopen ten huize Ysebaert. De boys waren dolenthousiast en ook de papa was waarschijnlijk blij van eens onder andere mensen te zijn. Eens ze gepakt en gezakt vertrokken waren, viel de stilte over mij. Ik had nochtans al de ganse zomer naar dit moment uitgekeken, en nu het er was, vond ik het niet zo fijn. Na een half uur miste ik mijn drie mannen al, én hun bijhorend lawaai. Mijn gedachten dwaalden ook af naar mijn eigen school en collega's, en eens de klok op half negen stond ben ik terug in bed gekropen met de dvd van Desperate Housewifes (werkt helend :-) 'k Heb mijn verdriet daarna een beetje 'verslapen', en al bij al deed het ferm deugd.

Nu is het kwestie van een beetje een eigen ritme te vinden, bijslapen en af en toe een mini-huishoudelijk taakje te doen. En na twee dagen vind ik het al leuker dat mijn huis weer een beetje mijn eigen huis wordt. Als iedereen vanalles voor je doet, en als manlief de touwtjes in handen heeft, dan staat alles toch wel ergens waar jij het net niet zou zetten....:-)

De zomervakantie zit erop. Ondanks alles, ondanks de soms tergend trage dagen, ging het nog snel voorbij. Eén ding weet ik nu wel zeker: het is echt géén periode om chemo te krijgen. In het begin zei ik nog dat het goed was dat het weer mee zat, dat het fijn is als iedereen thuis is,...maar ik keer op mijn woorden terug. Echt waar, ik had veel liever in de herfst of lente deze behandeling gehad. Iedereen op zijn werk, geen festivals, geen markten, geen optredens, geen trouws, geen bbq's, geen kinderen die 2 maand moeten opgevangen worden, geen kinderen die je in de wijk moet gaan zoeken,...
Nu hebben we vaak het gevoel gehad dat we teveel gemist hebben. Soit, inhalen doen we zeker, maar toch was het soms lastig. Maar je kan natuurlijk niet zelf kiezen.

Ik begin af te tellen..nu mag het bijna. Na donderdag kan ik zeggen dat de volgende de laatste is. Al moet ik natuurlijk eerst nog door de bijwerkingen van de voorlaatste. Inlopen is niet voldoende om af te tellen. Toch begin ik stiekem te plannen...als de bijwerkingen van de bestraling en de  herceptine meevallen, dan kan ik vanaf half oktober een beetje uitblazen, een keertje terug leuke dingen doen,...dan heb ik het zwaarste toch achter de rug. Laat september dus maar vooruit gaan!!