LAATSTE CHEMO!!!

Ongelooflijk, we zijn 26 september...de dag waar ik zo lang heb naar uitgekeken. Als sinds begin juni verlang ik naar deze dag, al maanden tel ik af naar vandaag..En hij is er!!

Het is niet te geloven dat de zesde en laatste baxter er vandaag is doorgelopen. En de laatste is hét. Ik kan jullie nu al zeggen, door deze hel wil ik nooit meer. Dat ben ik zeker.

Het liep niet helemaal van een leien dakje vanmorgen, want de baxters waren niet klaar, nochtans werd ik om 8u verwacht. Pas om 10u kwam alles aan. (Gelukkig was ik er pas zelf om 9u, want haasten doe ik me al lang niet meer). Iedereen was op de hoogte dat het de laatste chemo was, dus ik reed door een muur van smsjes naar Gent met de mama. Ook gisteren bij de bloedafname klonk in de wachtzaal 'Viva la vida' van Coldplay, dit kon géén toeval zijn. Uiteindelijk waren we pas om 13u45 in Oudenaarde, en zo staken we veel later dan verwacht de benen onder tafel bij mijn meter. De heerlijke tongfilets en frietjes maakten alles goed. ;-)

Het blijft natuurlijk een feit dat ik nog door de weken van bijwerkingen moet, dat ik nog heel lang deze neveneffecten ga voelen, dat het nog superlang gaat duren vooraleer ik ooit terug wat meer energie heb en minder vermoeid ben. Wie weet zal er hier een daar wel iets overschieten, zal ik mijn leven lang wel herinnerd worden aan deze gifzakken, maar ik weet dat het alleen maar beter gaat gaan na de komende weken. En ook al moet ik nog steeds om de drie weken een baxter herceptine krijgen, dit wordt toch minder zwaar. Jippie.

Ondanks het feit dat ik emotioneel en doodmoe ben vandaag, heb ik best ook vleugels. Ik ben blij, en gelukkig. Het is het einde van het eérste en zwaarste hoofdstuk. Een fijne eerste finish van de hoogste bergtop. De volgende kan ik wel de baas.

Het lijkt me ook een geschikt moment  (ik zei al dat ik emotioneel was) om jullie nog eens allemaal uit het diepste van mijn hart te bedanken. Deze morgen kwam eindelijk de psychologe langs..weten jullie dat ik geen zin had om iets te vertellen. En hoe kan het anders, met zo'n vrienden en familie die me steunen, heb ik geen externen nodig. Ze kunnen de pot op. :-)

Bij deze, lieve mensen, écht gigantisch bedankt dat jullie al zoveel maanden meeleven, sms'jes sturen, lieve en grappige mails zenden met leuke nieuwtjes of foto's van kleine patatjes, kaartjes schrijven, oppeppende telefoontjes doen, cadeautjes brengen, leuke verrassingen voorzien...Hoe jullie het blijven volhouden, het is me een raadsel.

Het is heel gevaarlijk om sommigen te vernoemen, en anderen niet, want ik durf wel eens iemand vergeten (chemo brein, remember), maar toch..

Merci zotte bende van De MOL voor de constante levering van het eten..dat blijft maar duren, al maanden lang, elk weekend dat we verwend worden met massa's food. I love you toneelspelerkes!  Ook de schoonzussen Inge en Cathy, vriendinnetjes Mel en Bel (hihi) voor de traiteursdiensten...thanks, echt!

Mijn schoolteam van KBO Bevere verdient ook een hele dikke kus en knuffel. Ondanks het feit dat ik nog maar een viertal jaar in die school sta, hebben ze me al door dik en dun gesteund. Kaartjes, bloemen, smsen, bezoekjes,...op ieder moment zijn ze er. Dikke chapeau.

Alle lieve mensen die instaan voor de opvang of het op sleeptouw nemen van de boys, het brengen van de mannekes naar school, het helpen op manlief-loze avonden, het uitlenen van boeken en series, grote M verrassen met gewone of gigantische (!) cadeaus op z'n verjaardag of in het ziekenhuis, de VIP tickets voor the Editors van het nichtje en man.....én zo kan ik nog uren doorgaan: dikke dankuwel!

Beloof me dat niemand bij deze blog denkt, 'o jee, ik doe te weinig'...Het is onmogelijk dat ik jullie allemaal inschakel, ook al vragen jullie het wel duizend keer of jullie iets kunnen doen. De kids kunnen jammer genoeg maar een beperkt aantal helpers aan, en dan meestal de heel dichtste mensen(grootouders, tantes en tanties, en dichte vriendinnetjes). Ze hebben het al niet makkelijk, en soms is zelfs de poetsvrouw al een doorn in het oog voor hen. 'Mama, jij kan dat toch zelf..,?!'
Weet dat, hoe klein het voor jullie lijkt, ik al héél content ben met een berichtje of mailtje, dat meen ik!! Iedereen hier laten komen poetsen, koken en babysitten zou sowieso een chaos worden, hé...al zou het wel party zijn. :-)

Er zijn natuurlijk twee mensen die meer dan 'een dankjewel' verdienen, mijn superman én supermama, maar dat komt nog wel. Op een later moment. :-)

Aan al de rest, zoals beloofd, eens hélemaal genezen, volgt er een fijn feestje, wees maar zeker!

De boys en hun neefjes stuurden een 'veel succes' foto..lief hé.



Bloemen van de collega's vandaag voor de laatste chemo..
 

Een nieuwe 'sjakos' in chocolade van Miro, Helena en oma...x



Deze ijshandschoenen moest ik bij elke chemo aan, zodat mijn nagels niet aangetast werden door het vergif...Fini!