Daarom.

Moe, een kleine ode aan jou. Ik weet dat je het haat, ik weet dat je nooit in de belangstelling wil staan, ik weet dat je de aandacht schuwt. Maar toch..ik kan het niet laten.

 

Het lijkt me één van de van de gemeenste dingen aan moeder zijn: je kind die ernstig ziek is.

Iedereen ziet dat jij ontzettend lijdt. Je lijdt omdat je ziet dat ik lijd. Je lijdt omdat je machteloos bent. Het is een beetje dubbel: verdriet om je kind en verdriet om jezelf. En bij dat laatste sta je amper stil.

 

Je krijgt niet altijd de steun die je nodig hebt. Velen hebben het druk met zichzelf of met het huishouden van hun eigen kinderen. Er zijn mensen die denken dat je nooit tijd voor hen hebt, terwijl het net een heftige week bij ons thuis was, omdat ik niet voor mezelf kon zorgen. Mensen die vragen hoe het is, maar alleen om kunnen gaan met 'goed'. En toch neem je nooit iemand iets kwalijk. Je weet dat niemand kan begrijpen wat we meemaken, da's logisch, het is pas als je er door moet dat je alles beseft. 

 

Arme moe. Ik weet dat ik niets op schiet met mijn schuldgevoel.
Over dat ik weet dat ik je, op de momenten dat ik het aan niemand anders durf te vertellen, dubbel belast. En dat je je soms geen raad weet hoe dit alles te verwerken. Over al het extra werk dat je op je schouders neemt, terwijl het ook niet altijd makkelijk is. Over de tomeloze energie die je op de kids blijft afstralen om hen zo 'normaal' mogelijk te laten leven. Over de schrik die ik heb, dat je door dit alles zelf weer ziek zal worden.

Je loopt jezelf voorbij, je vliegt en springt de ziel uit je lijf, je piekert je suf en slaapt amper. Maar volhouden doe je, dag in, dag uit. Zonder klagen. Je vecht als een leeuw voor je kind. 

 

Ik kan niks doen. Behalve eraan denken je ook mijn leuke verhalen te vertellen. Behalve te beloven dat we onze wekelijkse ziekenhuisuistappen later gaan vervangen door leuke uitjes.
En te genezen, dat zou het mooiste cadeau zijn dat ik je geven kan...

Weet dat ik je ontzettend dankbaar ben.