Back

Kanker maakt alles kapot. Kanker maakt je gezin kapot, kanker maakt je relatie kapot, kanker maakt je dromen kapot, kanker maakt je ganse toekomst kapot. Maar je mag het niet laten gebeuren, je moet er tegen vechten.

Hoe ver ik al zit, hoe sterk ik al geweest ben, hoe goed het al gegaan is...het blijft een ferme shitboel.

Behalve het feit dat ik nog een jaar behandeling voor de boeg heb, (om te zwijgen van de 5 jaar hormonenbehandeling die er nog aan komt), is mijn leven sowieso een stuk om zeep. Er zullen altijd nawerkingen blijven van de chemo. Mijn lichaam blijft voor altijd vol littekens.  En het ergste: er hangt voor altijd een etiket: "kankerpatiënt" aan mijn voorhoofd. Niemand hoeft dat te ontkennen, ook ik denk bij een persoon die ik zie en die deze rotziekte had daaraan. Vaak positief, vaak vol medelijden, vaak bewondering,..maar ik denk eraan.

Het etiket hangt er vooral ook voor mezelf. Nooit zal ik meer gerust zijn, ook al zeggen 7565 oncologen dat je dat van je moet afzetten, ook proberen 654 psychologen je wijs te maken dat je dat moet lossen. Tuurlijk zal het vaak lukken, best van wel, anders rij ik beter onmiddellijk de schelde in.

Dit eerste stukje schreef ik al enkele dagen geleden, maar ik sloeg het  gewoon op. Het is zo donker en zwart qua gevoel, het toont aan dat ik even diep zat. Toch wil ik het niet wissen,..

Je voelt het al, ik was weer té euforisch de laatste chemo. Ik had zo'n vleugels, was zo blij, tot het vergif weer keihard toesloeg. Sneller, harder en intenser dan alle andere keren samen. Ik rolde op slag een paar kilometer terug van mijn bergtop. En eens het fysiek niet ok is, dan gaat het bovenaan ook heel snel naar beneden. Na maanden sterk zijn, optimistisch, niet opgeven, is de klop in 't hoofd eens zo zwaar. Alles kwam samen, alle verdriet en opgekropte emoties, alle woede. Ik had geen sprankeltje energie of kracht. Samen met het 'nooit ophoudendende mama zijn' heeft me dit even genekt in het weekend.

Het was de eerste keer dat ik mijn drie mannen moest achterlaten en aan mezelf denken, de eerste keer dat ik geen kracht had om tegen te sputteren, de eerste keer dat ik zwak was. Ik ben enkele dagen bij mijn ouders gaan logeren, en kon alleen maar slapen en me laten verzorgen. Dat deed deugd.

En nu...nu kruip ik terug omhoog...al is het op een slakkentempo. Het energiepeil is nog heel laag. Mijn lichaam klaagt en zaagt en weegt precies 1000 ton. Het is nu een kwestie van een routine zoeken, de dag een beetje plannen, en als er wat overschot is, mezelf niet te overdoen. Dat moet lukken.

Ik heb er de kalender bijgenomen, en stiekem in potlood al wat dingen opgeschreven. Dat is wat ik moet hebben, dingen om naar uit te kijken, en enkele doelen om te halen. Mijn eerste is de kids van school halen. Volgende week wil ik ze zelf ophalen. De eerste keer wordt het lastig en zal het even door een zure appel bijten zijn, maar daarna moet dat lukken. Ze zullen zo gigantisch blij zijn.

Het kan alleen maar beter worden vanaf nu...da's een fijne en hoopgevende gedachte. En de tijd mag voor één keer een beetje sneller gaan...Mag ik nu echt mijn kerstboom nog niet zetten? :-)

Fijne dag aan alle leerkracht-collega's en leerkracht-vrienden..!!