Easy

We boeren rustig verder...

Heb genoten van een heel fijn weekend, waar ik weliswaar een klein beetje heb moeten voor boeten, maar 'k heb het toch maar gehad. :-)

Ondertussen is borstkanker dé hype van het moment. Gedurende  de maand oktober staan alle kranten, radio-en televisieprogramma's bol van verhalen van mensen met deze ziekte. Gisteren was er 'straffe verhalen' op Vijf tv. Ze hadden drie jaar een aantal jonge vrouwen gevolgd, en toonden nu het resultaat. Alweer best confronterend, want er waren er twee die ondertussen al gestorven waren. Misschien moet ik daar niet altijd naar kijken, maar ik ben te nieuwsgierig, en ik wil altijd allés weten.

Vanavond is er in 'Telefacts' een reportage over borstamputatie en reconstructie die ik wil zien. Soms zou ik willend dat iedereen deze programma's zou bekijken, zodat er hier en daar wat meer besef is van wat deze 'cutziekte' inhoudt. Aan de andere kant is het soms beter dat je niet weet wat er je kan overkomen, en dat je je pas informeert als je er ooit door moet. Hopelijk niemand, want dit wens je je ergste vijand niet toe.

Ondertussen heb ik ook al enkele fijne kantjes leren kennen van deze ziekte, namelijk de administratieve rompslomp. Naast de facturen die wekelijks
binnenkomen, alles kopiëren, binnenbrengen bij je verzekering, moet je ook alles checken. Een onbegrijpelijke puzzel vol medische termen. Het enige dat duidelijk is dat ik al ferm zelf mag meebetalen aan iets waarvoor ik potverdorie niet heb voor gekozen. De honoraria van de artsen, bijna niks van de medicijnen wordt terugbetaald,......Als je dus ooit een nieuwe hospitalisatieverzekering moet nemen, kom mij eerst vragen waar je zeker niét moet gaan.

Maar naast al dit gekanker, (mooie woordspeling), zijn er ook al af en toe heel leuke dingen. Zo bracht ik vandaag de jongens naar school. Het is echt wel even sterven, als je daar tussen de mensen met die sjaal loopt. Je voelt gewoon de blikken. Gaan halen heb ik nog steeds niet gedaan, want dan moet je echt wel tussen allé ouders wachten, en ik blijf er tegenop zien. Raar. Soms kan ik zonder problemen ergens binnenstappen, en andere keren heb ik het er zo moeilijk mee.

Maar er is hoop, mijn haar blijft lichtjes schieten, dus wie weet kan ik kerst vieren met een 'broskopke'.. Het wordt trouwens echt fris zo zonder mijn gebruikelijke haarbos. Ik loop heel vaak met een sjaal omdat ik zo koud heb in mijn nek, en gisteren deed het kersenpitkussentje wonderen.

Mijn vollemaansgezicht, écht de term voor mijn gezwollen face door de cortisone, is er jammer genoeg nog steeds. Net als het aantal kilo's bij op de weegschaal.
Bij deze: stop allemaal met mij te verwennen met moelleux, taarten, chocoladebrood en snoep...... Hmmm, meen ik dat nu echt?! :-)