Jaaroverzicht, in beelden.

Nieuwjaar vorig jaar...

 

Met een boel vrienden aftellen naar 2013..

 

De Ronde Van Vlaanderen, twee dagen daarna gaat de bal aan het rollen..

 

 

Na operatie 1 nog even de communie van zoonlief vieren..

Chemo 1!

 

 

Na chemo 1 uitwaaien aan zee.



Dag haar!



Selfie vanuit de zetel.

 

 

Zomer.

 

 

In quarantaine met de bandana van het nichtje.



Recht uit het ziekenhuis..

 

 

De chemo's zitten erop.

 

Mottig, mottiger, mottigst.



Kerstelf met bruine ogen.



Klaar voor de voorstelling.

Dag "klotejaar"....tot nooit méér!

Opgevulde kalkoen

Ongelooflijk..vanavond kerstavond!
Ik hier zolang naar verlangd, zo gehoopt dat we snel december waren...ét voila. De eerlijk gebiedt mij om te zeggen dat ik toch wel al weer naar het volgende uit kijk, enkele warme lentedagen ofzo..:-) Da's logisch zeker? Zolang ik niet van die baxters en vervelende katheter af ben, kan je hier geen streep onder zetten. En dan nog wordt het een streep in stippellijntjes, want echt gedaan is deze rotziekte nooit...

Maar goed, géen negatieve gedachten vandaag...'t is KERST!! De pakjes zijn ingepakt, de mooie kleren liggen klaar, de laatste voorbereidingen zijn getroffen, dus we gaan ervoor. Deze avond schuif ik mijn voetjes onder tafel bij de schoonbroer, en morgen geniet ik bij mijn eigen broer van een lekker diner! Kan het nog beter?

Gisteren nog maar eens een uitstapje naar het UZ achter de rug. Deze keer samen met de tantekes naar de dienst genetica. Aangezien borstkanker redelijk frequent voorkomt in onze familie, laten we eens testen of daar ergens een 'foutje' zit. Binnen zes maanden weten we meer..ben benieuwd.
We hebben het er eens goed van gepakt, en zijn 's middags lekker gaan eten. Zo maken we van iets onaangenaams toch iets plezant!

Lieve vrienden en familie, ik wens jullie alleen een prachtige kerst, heel veel gezelligheid en liefde!

Herceptine day..:-(

Gisteren was 't alweer tijd voor een nieuwe baxter herceptine. Bwerk.

Het ging me weer niet af bij het opstaan. Manlief moet dan minstens 10 keer komen roepen, en het duurt tot ik echt niet anders kan dan uit mijn bed komen. Mijn humeur zat weer ver onder het vriespunt. Dit weekend voelde ik me zo goed, zo normaal, zo gezond,...en dan word je weer gebombardeerd tot 'kankerpatiënt'.

Ik moest eerst nog een scan krijgen voor mijn hartfunctie te bepalen. Dat wordt om de zoveel tijd gecheckt zodat ze kunnen opvolgen of het niet teveel belast wordt. Gelukkig bleek dat in orde, ik heb dan ook een goed hart. :-)
Daarna nog een check-up op de bestraling, waar de dokter controleerde of mijn huid voldoende hersteld was. Ook dat was in orde, dus op naar de dienst oncologie. :-(

Eens geïnstalleerd op mijn kamer heb ik vooral geslapen. Enkel bij het aan- en afkoppelen af en toe eens mijn ogen opengedaan, voor de rest liggen bokken als een klein kind. Manlief had gelukkig veel examens mee om te verbeteren, dus die kon zichzelf entertainen.

Het weekend hangt ferm in de kleren. Ik heb vooral al veel geslapen, gerust en gelegen deze week. Maar het was iedere seconde waard. De komende dagen wat doseren, zodat ik de andere voorstellingen én de kerstdagen overleef. :-))

Komt goed..

I did it!!

Yes! Het is me gelukt. Zaterdagavond speelde ik m'n grote première! Ik was de ganse dag bloednerveus, en mijn darmen maakten allerlei kronkels. Eens aangekomen op 't toneel, kalmeerde ik gelukkig. Voor het stuk kregen we een opkikkertje, een rolletje die je moet doen ontploffen en vanbinnen zit een wens en een kroontje. Op het mijne stond: 'geniet van elke seconde van je leven'. Alsof het voor mij bestemd was, niet te geloven.

Tijdens de opwarming kwamen de kriebels weer opzetten, maar eens de eerste zin uit mijn mond rolde was het puur genieten! Het publiek was dolenthousiast, hoe kan het ook anders,  en het gelach gaf de ganse ploeg alleen maar meer energie. Na het applaus viel alles van me af, de laatste negen maanden passeerden even voor mijn ogen, en ik crashte heel even. Gelukkig stonden daar vele armkes en een heuse chocoladetaart klaar om dat op te vangen. :-)

Ik was gelukkiger dan ooit, de ganse avond en zelfs de dag erna. Vrienden en familie in de zaal waren een oppepper van formaat. Mijn glimlach raakte niet van mijn mond, en de vermoeidheid voelde ik niet door de roes. Niemand kan zich voorstellen wat dit voor mij betekende. Zo een cutjaar, zo een rotperiode, zo ellendig geweest en diep gezeten maar godverdorie toch niet opgegeven! Tussen de chemo's door proberen de tekst te blokken en te onthouden, op een goed moment even gaan repeteren, volhouden als het minder ging. Ik deed het toch maar. Mijn eerste grote doel is bereikt. Het voelde minstens aan alsof ik de Ventoux had opgereden.

Té euforisch worden ga ik niet doen, het is nog een lange weg, maar ik het het zwaarste gehad. En dat kon alleen dankzij al die mensen rondom mij, die me bleven aanmoedigen, bleven in mij geloven, me bleven steunen. Thanks to all of you.

En nu ga'k nog wat slapen..."perte totale"...maar toch gelukkig. :-)

Generale

Gisteren speelde ik mijn generale repetitie! Het ging goed, echt goed. Ik probeerde zo weinig mogelijk te stressen en eraan te denken dat ik al voor hetere vuurtjes had gestaan. Vanavond en vrijdag neem ik rust, terwijl de anderen dan de pannen van het dak spelen. Zaterdag is dan mijn grote première. Het zou fantastisch zijn als alles lukt, maar ik juich nog niet te vroeg. Afwachten. :-)

Onze kleine M is eindelijk koortsvrij. Hij heeft vier dagen echt hoge temperaturen gehad, niet te doen. Je kan je al voorstellen dat zo'n klein neuterig manneke nu weer perfect in de planning paste. Slapen en uitrusten schoot er weer een beetje bij in, dus oppassen geblazen. Ik heb ook nog steeds schrik dat ik zijn microben te pakken heb, want als kindjes ziek zijn dan hebben ze alleen hun mama nodig, if you know what I mean. Maar soit, gelukkig heeft manlief nu examens, ik bedoel zijn leerlingen, en is hij heel vaak thuis om de corvée over te nemen.

Ondertussen begin ik er steeds beter uit te zien. Mijn gezicht is bijna ontzwollen, de donkere kringen rond mijn ogen verdwijnen, en er komt kleur op mijn wangen. Mijn haar groeit ferm goed, en mijn wenkbrauwen en wimpers schieten als paddestoelen uit de grond. Echt grappig en raar om te zien. De maatjes van 't toneel vinden dat ik al zo moet durven lopen, zonder sjaal of muts, maar da's nog net een stapje te ver denk ik. Nog een paar centimetertjes...

Over centimeters gesproken, het enige dat nog niet verdwenen is, zijn de extra kilo's. Er zijn er toch wel vijf bijgekomen door die rotmedicatie en "troostfood", wat toch wel een maatje meer betekent. Nog één meer..pff.  En ook al predik ik overal dat het gewicht niet belangrijk is, dat het er niet toe doet, het knakt mijn zelfvertrouwen toch weer een stukje verder af. Heb al teveel moeten afstaan, om dit er ook nog eens vrolijk bij te nemen. Mijn weegschaal en ik hebben nooit een goede relatie gehad. Enkel mijn trouwgewicht vond ik dik ok, maar ik besef te weinig dat we al bijna 10 jaar en twee kadeekes verder zijn. In mijn hoofd zit het al lang dat ik me alleen maar mooi kan kleden als ik dat trouwgetal op de weegschaal zie staan, wat resulteert dat ik me dus nog maar een paar keer in al die jaren in een leuke outfit heb gehesen. Er moet dus dringénd iets veranderen in dat kopke. Ook met een maatje meer kan je iets anders dragen dan een jeans en trui, Mornie!
Gelukkig matchen die kilo's nu nog even met mijn personage..weer een excuus om die chocoladepeetie toch nog op te eten.. :-)

Tot slot, mijn kerstboom staat hé...sinds dit weekend!! Een fotooke volgt!

(En wie nog geen kaartjes heeft, voor 't toneel, shame on you... :-)))

Last one

De laatste bestraling zit erop.
Deze morgen begon het nochtans niet goed. Kleine M kreeg deze nacht koorts, maar leek vanmorgen weer ok. Omdat naar school gaan geen optie was, hebben we die maar snel in de auto gezwierd en meegenomen naar Gent. In Nazareth stond het verkeer plots stil. Stapvoets reden we verder. Toen ik merkte dat ik negen uur niet ging halen belde ik naar de dienst radiotherapie dat ik wat later zou zijn. De vepleging reageerde verbaasd, want ik moest er toch pas om half elf zijn. Heh?? Ik werd 15 keer om negen uur bestraald, en nu, voor de allerlaatste keer, moest ik zoveel later? Ik had niet eens op mijn uurkaartje gekeken...Soit, eens aangekomen namen ze mij er gelukkig tussen, zodat ik rond tien uur op de tafel lag.

De laaste stralen waren voorbij zonder dat ik er erg in had. Ik was zodanig aan het nadenken over vanalles en nog wat, dat ik bijna niet besefte dat de laatste tuuuuuuuuuuuuut klonk. De mensen in de wachtkamer en de verpleging waren veel enthousiaster dan ikzelf dat het mijn laatste keer was. Raar. De grote euforie is er niet. Had het anders verwacht. Misschien omdat ik weet dat er nog veel komt? Misschien omdat mijn leven toch nooit meer hetzelfde wordt? Het is duidelijk dat er een leven voor én na borstkanker zal zijn, dat is iets wat ik zal moeten leren aanvaarden.

Maar goed, ik ben content, weer een ferm hoofdstuk afgesloten. Het zal heel wat schelen, heel wat over en 't weer gerij minder. Nu kan de energie alleen maar terugkomen, en de huid herstellen. Oef!

Bedankt voor de smsjes en kaartjes deze morgen. Fijn dat jullie eraan dachten!! Love you all.

Frustratie

Maandag nog één bestraling, en dan zijn we daar ook vanaf. Kijk er hard naar uit. Het wordt steeds vermoeiender, en pijnlijker. Mijn huid is al ferm rood en verbrand..aiaiaiai.

Vrijdag was het trouwens een ramp. Toen we arriveerden om 9u zat de wachtkamer bomvol. Normaal kruis je af en toe de persoon voor je of achter je, maar da's alles. 'k Had al direct door dat er dus iets niet snor zat...en inderdaad, de computer had het weer begeven. Alle mensen waren er nog, en er zat een uur vertraging op de sessies, o jee. Nu moet je weten, een wachtkamer vol kankerpatiënten, da's dus een catastrofe. Hier en daar zaten er een paar die hun verhaal begonnen te vertellen, en uiteindelijk komt het erop neer dat ze allemaal hun tumor en behandeling zitten te vergelijken. Bah, mijn hoofd zat bomvol toen ik naar huis ging, en niet met positieve verhalen.

Het is dan soms zo'n groot contrast met de avond ervoor..op de repetitie. Daar ben ik gewoon Nele, "actrice" (ahum) onder de anderen...de ochtend erna ben ik weer de zieke Nele, djeezes.

De première nadert trouwens, nog één weekje. Ik krijg heel veel schrik. Vorige week repeteerde ik voor het eerst twee ganse avonden, en het eiste al serieus zijn tol. Vandaag en gisteren waren het slechte dagen, heel moe en overal last van. Het wordt dus goed nadenken hoe ik de generale week ga aanpakken, hoe ik kan vermijden om ziek te worden (alléé, een griep ofzo..), hoe ik dit volhou. Het werkt wel op mijn gemoed, want het is heel frustrerend om nog maar 25% van je oude energie te hebben. Pas op, op het podium merk je er niks van, dan geef ik alles wat ik die dag heb opgespaard...because 'the show must go on...' :-)

Sinterklaas..

De sint bij oma en opa.

Bij mémé en pépé kwam de sint in levende lijve..
 

Bij ons thuis bracht de sint wat meer dan anders..aiaiai..rotverwend. :-)
 

Kleine M en zwarte piet.

Grote M en the black men!
 

Brute pech

Nog drie keer stralen..Nog drie keer ferm op de tanden bijten want die nek houdt het alsmaar minder lang...Nog drie keer op en af naar het UZ (allée voorlopig)...

Normaal was ik er vrijdag vanaf, op de verjaardag van Sinterklaas..weet je nog. Helaas mag de heilige man tot maandag blijven voor hij op zijn boot stapt, want morgen is er onderhoud van de machines. Daardoor kan er geen bestraling plaatsvinden, en wordt die naar maandag uitgesteld. Ik baalde als een stekker toen ik dat hoorde, maar soit, er is niks aan te doen. Voor mijn huid is het rustdagje morgen wel beter, want het begint allemaal ferm te prikken en pijn te doen. Ook mijn schouders en nek kunnen het wel gebruiken. Alleen jammer dat ik vrijdag nu nog steeds met die lijntjes moet blijven rondlopen, had gehoopt op een extra lange douche of bad, met massa's schuim..:-)

Wat ik al bij ieder blogje vergat te vertellen..
Toen ik startte met de bestraling, al eeuwen geleden lijkt het wel, was ik een beetje zenuwachtig (en slechtgezind, ik geef het toe). Bij de eerste keer krijg je een boel uitleg van de verpleegster vooraleer je binnen mag. Ik zat daar maar wat afwezig te luisteren, en op het moment dat ze zei: 'ok, we beginnen eraan' klonk "Vida la vida" van Coldplay door de boxen. Geef toe, dat kan geen toeval meer zijn hé! :-))

De 'sintgekte' bereikt hier ondertussen zijn hoogtepunt. Er mag niks verzet of verschoven worden want de sint kan volgens de boys élk moment hier zijn. De liedjes komen onze oren uit.
Ze lopen op het topje van hun tenen, maar proberen tegelijk poeslief te zijn. De tanden zijn nog nooit zoveel gepoetst als dit jaar. Wat spiekpietjes niet al kunnen doen hé.
Ik geef toe dat ik dit jaar een beetje overdreven heb met hun cadeautjes. Ze hebben dit jaar al zoveel moeten doorstaan, en ze zijn daar zo flink mee omgegaan, ze hebben dat wel verdiend! Benieuwd naar hun gezichtjes...