Vorige week baxter nummer 10 laten vloeien door de aderen. Nog 8 te gaan, we zitten over de helft, olé. Het ging wonderbaarlijk vlot in het UZ, tegen de middag waren het 'Ronsiesch' vriendinnetje en ik alweer buiten. Zoals gewoonlijk hakt de herceptine weer enkele dagen in op mijn lijf, maar da's niets nieuws.
In de krokusvakantie nog eens op controle bij de oncologe, en dan wordt mijn hart nog eens grondig gescreend. Als dat allemaal weer ok is, zijn we weer goed voor een tijdje. Sowieso weet ik al hoe het gesprek zal verlopen, en ik zal weer zagen over de vermoeidheid en de weinige energie.
Lap, nu had ik gezworen daar niet meer over te klagen op deze blog, en ben alweer bezig. Komt door dat facebook hé, of door de verhalen van andere 'kankerpatiënten' (huh, hoor ik daar eigenlijk nog bij?) die mij bereiken. Die mensen zijn precies allemaal veel beter, kunnen 1000 dingen meer op een dag, en lijken een brok energie (zelfs tijdens hun chemo)...en ik...
Alhoewel, ik klaag wel, maar als ik het eens van op afstand bekijk doe ik altijd voort. Van 's morgens tot 's avonds het huishouden, die klein mannen eten geven, wassen, huiswerk,spelen... Misschien wil ik gewoon teveel en moet ik het eens omdraaien: wat kan ik wél al allemaal terug. En val ik na een dag bezoek als een schotelvod in de zetel, tja, er zijn nog mensen moe zeker? (Zijn jullie dan nooit moe?) Vanaf nu trek ik het mij niet meer aan, doe ik alles op mijn tempo, en of iemand anders beter is of slechter, so what, niemand is gelijk..Want als ik één ding zeker weet, moest ik morgen kunnen gaan werken, ik ben onmiddellijk weg! Tot zover het zelfmedelijden. :-)
Dit weekend werd manlief 40 jaar. Een heuse gebeurtenis. We zijn samen iets gaan eten aan het zeetje, en vierden zondag met de familie. Altijd fijn en gezellig, maar nu is de volgende jarige ten huize Ysebaert pas in augustus..oef ;-).
Vorige week kreeg ik trouwens nog een megalief berichtje na mijn valentijnsblogje...ik wil het toch even met jullie delen, al was dat niet de bedoeling :-) (Sorry schrijvertje..)
Ik las net je valentijsnberichtje op je blog en ga hier even reageren niet iedereen moet mijn emoberichtje zien
Oo jeetje *traan*.
Als je maar weet dat ik sinds mijn kleine-meisje-zijn jullie als voorbeeld gebruik, het eerste 'grotemensenkoppeltje' dat ik zag ontwikkelen, de eerste liefdevolle trouw die ik zag, de eerste bruid waarbij ik moest huilen, waardoor ik nu nog altijd aan jou denk bij elke bruid die ik zie, de eerste baby die ik vasthield (Grote M die volhing met verse-baby-kaka een moment dat ik nu nog heel vaak vertel bij kersverse mama's ) de eerste oudleid(st)er van Litoziekla die langs een Tupperware-omweggetje terug in mijn leven kwam waarop anderen haar volgden en de eerste Ferme Madam die ik zag knokken tegen de klotigste ziekte die er bestaat.
En Neleke, oooooo zoooo veel meer, als je maar weet dat je voor mij niet 'niks' bent! En al sta ik niet op de voorgrond je aan te moedigen, weet dat ik heel vaak aan je denk en op de achtergrond je bewonder en voor je duim!
Als dat niet schoon was...It makes my day!
maandag 24 februari 2014
vrijdag 14 februari 2014
Sweet valentine
We zitten weer in de laatste week voor de volgende baxter herceptine. De vermoeidheid is weer een pak beter, maar dat komt ook omdat mijn dagen vooral gevuld zijn met niets doen en rusten. :-)
Af en toe een dipdag in het kopje, en dat lijdt weer tot frustratie. Enkel thuis zijn, en huismoeder zijn is niet echt voor mij. Let op, ik verveel me geen minuut, er zijn mensen genoeg om dingen mee te doen, ik heb 101 klusjes waar ik me mee kan bezig houden, maar het is gewoon het gevoel dat je 'niks' bent. Als je gaat werken, dan heb je voldoening, ben je bezig, krijg je dankbaarheid, bereik je doelen...Als ik thuis voor de zevenhonderdste keer het stof heb afgedaan, dan voelt het niet alsof ik 'iets belangrijks' heb gedaan. Ik word enkel nog meer kuisziek van, want ieder stofje valt op als je thuis loopt..:-)
De kids worden hét wel ferm gewoon. Die genieten van een mama die hen altijd naar school brengt, eten kookt, ophaalt, tijd heeft voor huiswerk en spelletjes,...Soms probeer ik heb dat al eens wijs te maken: 'ja maar, als mama weer gaat werken...', maar dan kijken ze van 'ach wat?'. De kleinste wittekop gaat vrolijk door het leven en geniet van alles rondom hem. Grote M daarentegen blijft wel nog steeds met een angst zitten, en ik hoop dat die er toch stilletjes uit groeit. Als ik ga zwemmen (ja ja, ik ben al twee keer geweest) dan roept hij dat ik niet mag verdrinken. Als ik in de zetel lig te rusten, staat hij plots boven me en dan schreeuwt hij keihard 'mama, ik dacht dat je dood was'. Als ik wat op mijn tandvlees zit, is het de eerste die bezorgd kijkt en vraagt: 'gaat het mama?'....Da's toch niet normaal. Dat manneke moet gewoon kind zijn...hopelijk slijt het met de tijd. Gelukkig toont hij op andere manieren nog wel genoeg dat het een gewone bengel is...;-)
En de grootste (b)engel?... Die komt ook weer op zijn plooien. Het koersseizoen komt eraan, en dan is hij weer helemaal in zijn nopjes. Het lichaam moet strak zijn, de benen gesmeerd, en de kalender volgeboekt, hetzij zelf fietsen of te volgen op tv...Hij herleeft.
En op een dag als deze, cliché cliché...
Het was niet altijd even makkelijk voor manlief. Het zou ook schijnheilig zijn om te zeggen dat het perfect lukte om samen door deze ziekte te geraken, want dat was het niet. Ik krijg dan ook de kriebels van de massa's interviews over borstkanker met als kop 'we zijn hier samen zoveel sterker uitgekomen'! Dikke bullshit is het, want niks is zwaarder dan dit dragen in een relatie.
We hobbelden over een parcours met veel kasseien. In mijn ogen kon hij niks goed doen, was alles net te kort of te lang, was er iets te weinig of te veel. En ook al wist ik het, ik kon het niet laten, want de persoon het dichtst bij u vangt altijd de buil. In zijn ogen is hij een jaar kwijt, een jaar zonder sociaal leven, zonder reis en stiekem was ik de schuldige. En ook al wist hij dat ik daar niks kon aandoen, en dat hij overdreef, hij kon de ontgoocheling en boosheid niet altijd maskeren. Maar....we zijn blijven praten, boos zijn, verdriet hebben, tijd maken...en het zou geen coureur zijn als hij problemen had met een parcours met dikke kasseien, integendeel...Hij hielp waar het kon, probeerde te vinden waar ik tevreden mee was, en zorgde voor de rest. We doen dus samen verder, wetende dat we ook dit weer hebben overleefd en dat niks ons klein krijgt...want deze liefde is sterker dan al die rottigheid. Happy valentine manlief, lots of love! xxx
Af en toe een dipdag in het kopje, en dat lijdt weer tot frustratie. Enkel thuis zijn, en huismoeder zijn is niet echt voor mij. Let op, ik verveel me geen minuut, er zijn mensen genoeg om dingen mee te doen, ik heb 101 klusjes waar ik me mee kan bezig houden, maar het is gewoon het gevoel dat je 'niks' bent. Als je gaat werken, dan heb je voldoening, ben je bezig, krijg je dankbaarheid, bereik je doelen...Als ik thuis voor de zevenhonderdste keer het stof heb afgedaan, dan voelt het niet alsof ik 'iets belangrijks' heb gedaan. Ik word enkel nog meer kuisziek van, want ieder stofje valt op als je thuis loopt..:-)
De kids worden hét wel ferm gewoon. Die genieten van een mama die hen altijd naar school brengt, eten kookt, ophaalt, tijd heeft voor huiswerk en spelletjes,...Soms probeer ik heb dat al eens wijs te maken: 'ja maar, als mama weer gaat werken...', maar dan kijken ze van 'ach wat?'. De kleinste wittekop gaat vrolijk door het leven en geniet van alles rondom hem. Grote M daarentegen blijft wel nog steeds met een angst zitten, en ik hoop dat die er toch stilletjes uit groeit. Als ik ga zwemmen (ja ja, ik ben al twee keer geweest) dan roept hij dat ik niet mag verdrinken. Als ik in de zetel lig te rusten, staat hij plots boven me en dan schreeuwt hij keihard 'mama, ik dacht dat je dood was'. Als ik wat op mijn tandvlees zit, is het de eerste die bezorgd kijkt en vraagt: 'gaat het mama?'....Da's toch niet normaal. Dat manneke moet gewoon kind zijn...hopelijk slijt het met de tijd. Gelukkig toont hij op andere manieren nog wel genoeg dat het een gewone bengel is...;-)
En de grootste (b)engel?... Die komt ook weer op zijn plooien. Het koersseizoen komt eraan, en dan is hij weer helemaal in zijn nopjes. Het lichaam moet strak zijn, de benen gesmeerd, en de kalender volgeboekt, hetzij zelf fietsen of te volgen op tv...Hij herleeft.
En op een dag als deze, cliché cliché...
Het was niet altijd even makkelijk voor manlief. Het zou ook schijnheilig zijn om te zeggen dat het perfect lukte om samen door deze ziekte te geraken, want dat was het niet. Ik krijg dan ook de kriebels van de massa's interviews over borstkanker met als kop 'we zijn hier samen zoveel sterker uitgekomen'! Dikke bullshit is het, want niks is zwaarder dan dit dragen in een relatie.
We hobbelden over een parcours met veel kasseien. In mijn ogen kon hij niks goed doen, was alles net te kort of te lang, was er iets te weinig of te veel. En ook al wist ik het, ik kon het niet laten, want de persoon het dichtst bij u vangt altijd de buil. In zijn ogen is hij een jaar kwijt, een jaar zonder sociaal leven, zonder reis en stiekem was ik de schuldige. En ook al wist hij dat ik daar niks kon aandoen, en dat hij overdreef, hij kon de ontgoocheling en boosheid niet altijd maskeren. Maar....we zijn blijven praten, boos zijn, verdriet hebben, tijd maken...en het zou geen coureur zijn als hij problemen had met een parcours met dikke kasseien, integendeel...Hij hielp waar het kon, probeerde te vinden waar ik tevreden mee was, en zorgde voor de rest. We doen dus samen verder, wetende dat we ook dit weer hebben overleefd en dat niks ons klein krijgt...want deze liefde is sterker dan al die rottigheid. Happy valentine manlief, lots of love! xxx
woensdag 5 februari 2014
Life goes on..
Mijn dagen kabbelen voort. Niets spectaculairs, vandaar ook weinig te melden op de blog. Ik vind het nogal onozel om te vertellen dat ik geslapen heb, gelezen heb, tv heb gekeken...boring..:-)
Wat is er dan wel te vertellen..hmmm.....even denken...
Vorige donderdag kreeg ik de volgende lading herceptine. Baxter nummer 9 liep vlotjes door mijn aderen. Het ging ongelooflijk snel in het UZ, net nu ik me erop had ingesteld dat het lang ging duren. Het clownsvriendinnetje kwam langs op de kamer, en zo vlogen de uren voorbij. Tetter tetter... :-)
Jammer genoeg merk ik steeds duidelijker dat de eerste drie dagen erna mijn lichaam tegenpruttelt. Het lijkt dan alsof ze op mijn schouders 1000 kg leggen, en ik geraak dan geen meter vooruit. Maar goed, ik weet het nu, het is ook een zwaar medicijn, ik zal er gewoon rekening mee houden. Nog negen te gaan, we tellen alwéer af...
Maandag ben ik nog eens naar school gegaan tijdens de middagpauze. Het was megagezellig om nog eens tussen de collega's te zitten. Dan besef ik wel dat ik het sociaal contact (lees: geplaag en gestook) mis...Maar geen nood, ik ben altijd welkom, dus als ik me eenzaam voel...
Ik ben deze week ook gaan aquajoggen...(jawel collega's, echt waar). Het was heel lastig en vermoeiend, maar ik heb het toch volgehouden. Het lastigste is het vertrekken, zo laat op de avond, het is al donker, berekoud, en ik voelde me al zo moe en mottig. Eens in het water trok mijn hoofdpijn weg, en kon ik volledig ontspannen. Iedere stamp die ik moest geven was er één naar die 'fucking kanker', dat voelde ik duidelijk! De dag erna was ik behoorlijk stijf, want mijn lichaam is dan ook niets meer gewoon, maar mijn lieftallig kinesiste heeft dat terug los gekregen. Ik ben vastbesloten om vol te houden, en als het eens een keer niet lukt, dan maar niet, maar zoveel mogelijk. Bij deze, als er zich vrouwen geroepen voelen, ik zoek nog een partner!
:-)))
Ondertussen blijf ik ook op mijn eten letten, én het loont eindelijk. De weegschaal blijft zachtjes naar beneden gaan, en zo moet het zijn. Met mijn oude 'weight watchers boekske' heb ik eindelijk mijnen draai gevonden. Voor zolang het duurt natuurlijk...
Maar kom, mijn goede voornemens zijn toch aardig aan het lukken, nu nog een kwestie van alles vol te houden. :-)
Wat is er dan wel te vertellen..hmmm.....even denken...
Vorige donderdag kreeg ik de volgende lading herceptine. Baxter nummer 9 liep vlotjes door mijn aderen. Het ging ongelooflijk snel in het UZ, net nu ik me erop had ingesteld dat het lang ging duren. Het clownsvriendinnetje kwam langs op de kamer, en zo vlogen de uren voorbij. Tetter tetter... :-)
Jammer genoeg merk ik steeds duidelijker dat de eerste drie dagen erna mijn lichaam tegenpruttelt. Het lijkt dan alsof ze op mijn schouders 1000 kg leggen, en ik geraak dan geen meter vooruit. Maar goed, ik weet het nu, het is ook een zwaar medicijn, ik zal er gewoon rekening mee houden. Nog negen te gaan, we tellen alwéer af...
Maandag ben ik nog eens naar school gegaan tijdens de middagpauze. Het was megagezellig om nog eens tussen de collega's te zitten. Dan besef ik wel dat ik het sociaal contact (lees: geplaag en gestook) mis...Maar geen nood, ik ben altijd welkom, dus als ik me eenzaam voel...
Ik ben deze week ook gaan aquajoggen...(jawel collega's, echt waar). Het was heel lastig en vermoeiend, maar ik heb het toch volgehouden. Het lastigste is het vertrekken, zo laat op de avond, het is al donker, berekoud, en ik voelde me al zo moe en mottig. Eens in het water trok mijn hoofdpijn weg, en kon ik volledig ontspannen. Iedere stamp die ik moest geven was er één naar die 'fucking kanker', dat voelde ik duidelijk! De dag erna was ik behoorlijk stijf, want mijn lichaam is dan ook niets meer gewoon, maar mijn lieftallig kinesiste heeft dat terug los gekregen. Ik ben vastbesloten om vol te houden, en als het eens een keer niet lukt, dan maar niet, maar zoveel mogelijk. Bij deze, als er zich vrouwen geroepen voelen, ik zoek nog een partner!
:-)))
Ondertussen blijf ik ook op mijn eten letten, én het loont eindelijk. De weegschaal blijft zachtjes naar beneden gaan, en zo moet het zijn. Met mijn oude 'weight watchers boekske' heb ik eindelijk mijnen draai gevonden. Voor zolang het duurt natuurlijk...
Maar kom, mijn goede voornemens zijn toch aardig aan het lukken, nu nog een kwestie van alles vol te houden. :-)
 |
| Het wordt gevaarlijk...de eerste eieren liggen in de rekken. Hopelijk houdt de paasklok een beetje rekening met mijn dieet...ahum..als 't is zoals twee jaar geleden. :-) |
 |
| Gezonde hapjes op vrijdagavond...Zijn we goed of zijn we goed..? :-) |
Abonneren op:
Reacties (Atom)