We zijn vandaag vrijdag 20 januari 2017. Binnen twee dagen word ik 37 jaar. O jee. :-)
Ik wil deze blog eindelijk afsluiten, en hoop ook dat ik hem nooit meer hoef herop te starten. In april 2013 schreef ik mijn eerste bericht...en vandaag 3,5 jaar later het laatste.
Hoe het met me gaat? Goed, zeer goed, en soms eens minder.
De kanker is weg, en binnen anderhalf jaar word ik genezen verklaard. Daar kijk ik naar uit, ook al is dat maar een 'datum'.
Voor de rest is er een Nele 'voor' en een Nele 'na'. Velen zien het verschil niet eens, enkel de mensen dicht bij mij weten dat er een aantal gevolgen zijn van die rotziekte. Mijn arm doet nu en dan ambetant, die medicijnen die ik neem hebben vervelende bijwerkingen, mijn lichaam ziet er nog steeds verminkt uit met drie kanjers van littekens, en die verdomde energie is ook nog steeds geen 100%. Ik werk halftijds, en doe het supergraag. Ik leef vollen bak voor mijn klasje, en geef alles wat ik kan. Daardoor moeten ze me hier thuis soms eens samen vegen.. :-). En dat vind ik nog steeds de meest vervelende nawerking.
Ik wil zo graag leven, aan een tempo vér voorbij mijn kunnen. Nog meer dan ooit wil ik alles meepikken, alles beleven, alles doen, omdat ik weet dat het snel kan keren. Ieder evenement, ieder uitstapje, ieder reisje,...daar wil ik JA op zeggen. Maar het lijf wil niet altijd mee. Nu lukt alles nog perfect. Ik heb twee rustdagen in de week. Kids naar school, manlief naar t werk...en ik slaap bij, en hang in de zetel. Daardoor kan ik in het weekend supporteren aan de zijlijn, feestjes bijwonen,.. Maar wat als ik weer meer ga werken? Dat wordt wikken en wegen. Maar we zijn zover nog niet, we zien wel. In ieder geval kies ik meer dan ooit voor mezelf...eindélijk.
Er zijn ook positieve kanten. Ons gezin staat nog sterker. Echt waar. Wie dit had gezegd tijdens mijn ziekte, die had ik een mep verkocht, maar nu krijgen ze gelijk. We maken ons niet druk over een boiler die kapot gaat, een auto die het begeeft...er zijn ergere dingen. Tuurlijk is er nog eens stress, zenuwachtig gedoe, maar het relativeren gaat een pak makkelijker. We genieten nog méér van het leven, en gebruiken de ziekte meer als excuus dan zou mogen. :-)
En tot slot, zijn er de mensen die me door dik en dun gesteund hebben...(cliché cliché), maar die heb ik echt leren kennen. En ik ben ze eeuwig dankbaar.
Geniet van het leven allemaal, geniet van elkaar, en grijp elke kans die zich voordoet!
vrijdag 20 januari 2017
donderdag 16 april 2015
GRMMMMMMMBLLLLLLLLLLLLLLLLLLL!!!!!!!!!!!!!!!
Denk even dat er nu een alinea staat vol vloekwoorden...
Boos, bozer, boost...Of bestaat die trap van vergelijking ook niet..:-)
Nu maandag, 20 april, bijna dag op dag twee jaar na mijn operatie, moest het mijn dag worden. Herstarten met werken, terug in mijn klasje, back in school. Alles werd in gereedheid gebracht, nieuwe boekentas, nieuwe map, coiffeur, afspraken met collega, lijstje met spulletjes om de klas te pimpen,...
Helaas...
Ik mag niét starten, de administratieve rompslomp geraakt niet in orde door een foutje.
Ik probeer het even uit te leggen, volge wie volge kan, want bij de diensten van onderwijs is het één en al ingewikkeld gedoe, waarbij niemand nog snapt hoe het juist zit.
Als je langdurig ziekt bent als leerkracht, dan vraagt het ministerie aan een medische expertise dienst om te controleren of je nog steeds gerechtvaardigd afwezig bent. Bij die medische dienst zijn er twee afdelingen: een pensioencommissie (2 dokters en énen die typt), of een adviserend geneesheer (1 dokter van diezelfde uit die commissie, terwijl die andere nen dag congé hebben waarschijnlijk).
Ik ben al twee keer voor de commissie moeten verschijnen in die periode, je krijgt dan een brief met een datum en dan moet je daarvoor naar Gent. Als zij dat goedkeuren krijgt het ministerie een brief en brengen ze de financies en dergelijke in orde.
Om terug te starten, halftijds, zijn er verschillende systemen. Mijn directie en ik begonnen begin maart te zoeken wat het voordeligst en beste zou zijn voor mij. Dat was al niet evident, want je moet telkens aan heleboel voorwaarden voldoen en bla bla. Uiteindelijk kwamen we uit op 3 maand halftijds werken, uitgesproken door de medische dienst, en daarna val ik in een ander stelsel. Soit, onze contactpersoon bij het ministerie laat weten dat ik zelf een afspraak moet maken bij de medische dienst, en na nog eens een halve dag rondbellen en checken met die mensen daar of alles klopt, geven ze mij een afspraak om op controle te komen.
Vorige vrijdag ga ik bij de dokter daar in Gent, alles ok, en bij de secretaresse loopt het fout. Om jullie een heel lang verhaal, veel gebleit en gevloek te besparen: ik had een afspraak gekregen bij die adviserend geneesheer, maar moést eigenlijk terug voor de commissie verschijnen. Het ministerie moest me dus eigenlijk terug laten oproepen, ipv de afspraak die ik zelf maakte. Wie maakte een fout? In de eerste plaats die mevrouw bij de medische dienst die perfect wist waarvoor ik kwam en niet doorhad dat dat dus bij de commissie was. Op de tweede plaats onze contactpersoon bij het ministerie, die het veel beter weet dan ik, en me verkeerd doorstuurde. Op de derde plaats, misschien ik, die ergens te laat beslist heb om terug te keren, want nu weet ik dat je best drie maanden op voorhand weet hoe je je voelt...grrrrrr.
Kortom, ik moet terug voor die commissie verschijnen, dus er moet eerst een aanvraag ingediend worden, dan krijg ik een datum, ga ik terug naar Gent, wordt de beslissing opgestuurd...
Kan op enkele dagen toch? VERGEET HET, ze rekenen op minstens een maand, iets dat volgens mij op enkele uren kan, mij er even tussen schuiven, briefke mailen,....NO WAY, "het kan niet sneller, echt niet mevrouw".
Willen werken en niet mogen, ooit al geweten? Stom land. Stomme administratie.
Soit, na drie dagen mokken en boos zijn, draai ik de knop om. Hier ga ik me niet ziek in maken, hier ga ik niet twee maand me slecht om voelen. Ik denk aan Jessica en aan Ingrid, de buurvrouw en de collega die tegelijk met mij een diagnose kregen, en het niet haalden. Da's erger. Veel erger. Hierbij is het mijn een luxeprobleem.
Maar dit schooljaar terugkeren doe ik niet meer. Ze gaan me niet zot krijgen daar in Brussel. De kinderen van de klas, de ouders...voor drie weken nog even de boel overnemen en een schooljaar afsluiten, da's helemaal absurd.
En maandag, maandag sluit ik me op met mijn series op tv en een grote pot chocolade. En mijn nieuwe boekentas gaat de kast in, zodat ze niet bederft. Nè.
Boos, bozer, boost...Of bestaat die trap van vergelijking ook niet..:-)
Nu maandag, 20 april, bijna dag op dag twee jaar na mijn operatie, moest het mijn dag worden. Herstarten met werken, terug in mijn klasje, back in school. Alles werd in gereedheid gebracht, nieuwe boekentas, nieuwe map, coiffeur, afspraken met collega, lijstje met spulletjes om de klas te pimpen,...
Helaas...
Ik mag niét starten, de administratieve rompslomp geraakt niet in orde door een foutje.
Ik probeer het even uit te leggen, volge wie volge kan, want bij de diensten van onderwijs is het één en al ingewikkeld gedoe, waarbij niemand nog snapt hoe het juist zit.
Als je langdurig ziekt bent als leerkracht, dan vraagt het ministerie aan een medische expertise dienst om te controleren of je nog steeds gerechtvaardigd afwezig bent. Bij die medische dienst zijn er twee afdelingen: een pensioencommissie (2 dokters en énen die typt), of een adviserend geneesheer (1 dokter van diezelfde uit die commissie, terwijl die andere nen dag congé hebben waarschijnlijk).
Ik ben al twee keer voor de commissie moeten verschijnen in die periode, je krijgt dan een brief met een datum en dan moet je daarvoor naar Gent. Als zij dat goedkeuren krijgt het ministerie een brief en brengen ze de financies en dergelijke in orde.
Om terug te starten, halftijds, zijn er verschillende systemen. Mijn directie en ik begonnen begin maart te zoeken wat het voordeligst en beste zou zijn voor mij. Dat was al niet evident, want je moet telkens aan heleboel voorwaarden voldoen en bla bla. Uiteindelijk kwamen we uit op 3 maand halftijds werken, uitgesproken door de medische dienst, en daarna val ik in een ander stelsel. Soit, onze contactpersoon bij het ministerie laat weten dat ik zelf een afspraak moet maken bij de medische dienst, en na nog eens een halve dag rondbellen en checken met die mensen daar of alles klopt, geven ze mij een afspraak om op controle te komen.
Vorige vrijdag ga ik bij de dokter daar in Gent, alles ok, en bij de secretaresse loopt het fout. Om jullie een heel lang verhaal, veel gebleit en gevloek te besparen: ik had een afspraak gekregen bij die adviserend geneesheer, maar moést eigenlijk terug voor de commissie verschijnen. Het ministerie moest me dus eigenlijk terug laten oproepen, ipv de afspraak die ik zelf maakte. Wie maakte een fout? In de eerste plaats die mevrouw bij de medische dienst die perfect wist waarvoor ik kwam en niet doorhad dat dat dus bij de commissie was. Op de tweede plaats onze contactpersoon bij het ministerie, die het veel beter weet dan ik, en me verkeerd doorstuurde. Op de derde plaats, misschien ik, die ergens te laat beslist heb om terug te keren, want nu weet ik dat je best drie maanden op voorhand weet hoe je je voelt...grrrrrr.
Kortom, ik moet terug voor die commissie verschijnen, dus er moet eerst een aanvraag ingediend worden, dan krijg ik een datum, ga ik terug naar Gent, wordt de beslissing opgestuurd...
Kan op enkele dagen toch? VERGEET HET, ze rekenen op minstens een maand, iets dat volgens mij op enkele uren kan, mij er even tussen schuiven, briefke mailen,....NO WAY, "het kan niet sneller, echt niet mevrouw".
Willen werken en niet mogen, ooit al geweten? Stom land. Stomme administratie.
Soit, na drie dagen mokken en boos zijn, draai ik de knop om. Hier ga ik me niet ziek in maken, hier ga ik niet twee maand me slecht om voelen. Ik denk aan Jessica en aan Ingrid, de buurvrouw en de collega die tegelijk met mij een diagnose kregen, en het niet haalden. Da's erger. Veel erger. Hierbij is het mijn een luxeprobleem.
Maar dit schooljaar terugkeren doe ik niet meer. Ze gaan me niet zot krijgen daar in Brussel. De kinderen van de klas, de ouders...voor drie weken nog even de boel overnemen en een schooljaar afsluiten, da's helemaal absurd.
En maandag, maandag sluit ik me op met mijn series op tv en een grote pot chocolade. En mijn nieuwe boekentas gaat de kast in, zodat ze niet bederft. Nè.
maandag 2 maart 2015
'Ski'vakantie
De lente is bijna weer in het land. De maartse buien waaien over ons land..
Tijdens de krokusvakantie maakten we een superleuk reisje naar Zwitserland. Manlief's jongste broer baat daar een bergrestaurant en hotel uit, dus een ideale gelegenheid. Wat oorspronkelijk een sneeuwvakantie zou worden, werd warempel een skivakantie. Ongelooflijk maar waar, bijna twee jaar na deze rotdiagnose skiede ik een berg naar beneden. Bijna riep ik ondertussen luidkeels: "hell yeah, ik doe dit toch maar!" Ik heb genoten van het begin tot het einde, ook al bleef het actief zijn voor mij beperkt tot enkele momenten, gewoon de kids zich zien amuseren was al de max. Voor herhaling vatbaar..
Wat ik wel gevreesd had, is dat ik daar even de gevolgen heb moeten van dragen. Na een week vol pret, niet opgeven en blijven gaan, volgde een week slapen, rusten en niks doen. Ik voelde onmiddellijk dat het me even tot op de bodem van mijn weinig gevulde energieputje doet gaan, maar hé; het was het waard.
Nu aansterken, nog enkele weken, want ik ben écht van plan om te beginnen werken! Na de paasvakantie, 20 april is het D day! Ik ben er nu al fel mee bezig, soms besluipt er mij een grote angst, en tegelijk zal ik zo blij zijn om terug bij de maatschappij te horen! Het wordt zwoegen en zweten, al de rest op een laag pitje zetten, en volledig gaan voor mijn werk. Moét lukken. Heb er zin in. xx
Tijdens de krokusvakantie maakten we een superleuk reisje naar Zwitserland. Manlief's jongste broer baat daar een bergrestaurant en hotel uit, dus een ideale gelegenheid. Wat oorspronkelijk een sneeuwvakantie zou worden, werd warempel een skivakantie. Ongelooflijk maar waar, bijna twee jaar na deze rotdiagnose skiede ik een berg naar beneden. Bijna riep ik ondertussen luidkeels: "hell yeah, ik doe dit toch maar!" Ik heb genoten van het begin tot het einde, ook al bleef het actief zijn voor mij beperkt tot enkele momenten, gewoon de kids zich zien amuseren was al de max. Voor herhaling vatbaar..
Wat ik wel gevreesd had, is dat ik daar even de gevolgen heb moeten van dragen. Na een week vol pret, niet opgeven en blijven gaan, volgde een week slapen, rusten en niks doen. Ik voelde onmiddellijk dat het me even tot op de bodem van mijn weinig gevulde energieputje doet gaan, maar hé; het was het waard.
Nu aansterken, nog enkele weken, want ik ben écht van plan om te beginnen werken! Na de paasvakantie, 20 april is het D day! Ik ben er nu al fel mee bezig, soms besluipt er mij een grote angst, en tegelijk zal ik zo blij zijn om terug bij de maatschappij te horen! Het wordt zwoegen en zweten, al de rest op een laag pitje zetten, en volledig gaan voor mijn werk. Moét lukken. Heb er zin in. xx
maandag 19 januari 2015
Check- ups
De voorbije week was een week vol onderzoeken. De check up week. Spannend. De dagen ervoor liep ik toch een beetje nerveus, maar dat probeerde ik niet te laten blijken. Toch voel ik op die momenten vanalles, en vrees ik steeds het ergste.
De MR op maandag was één van de belangrijkste. Gelukkig kon ik de dokter, die in haar glazen hokje mijn prachtige boezem bekeek, nog snel aan haar 'schabernak' trekken en vragen of ze iets gezien had. Normaal moet je gewoon doorgaan, en krijg je een tijd later pas het resultaat. Onmenselijk. Ze zei onmiddellijk dat alles ok was, niks te zien, ook nadat ik twee keer vroeg of ze het zeker wist want mijn weefsel bleek niet van de makkelijkste. Ok, hindernis één was genomen. Opluchting.
Op dinsdag volgde een bloedonderzoek, waarvan ik pas vrijdag de resultaten kreeg. De huisdokter probeert me altijd wijs te maken dat ik alles van me af moet zetten, maar hij heeft gemakkelijk praten. Toen zijn vrouw ooit eens een knobbeltje voelde, zette hij zelf alles in rep en roer, en het bleek niks te zijn. Dat vertelde hij me eens...maar dan tegen mij zeggen, pobeer niet aan hervallen te denken..hahaha..grapjas.
Vrijdag stond een afspraak bij de gynaecoloog in het UZ op het programma. Ook zo van die leuke dingen. Ook daar bleken de eierstokken en de baarmoeder tiptop in orde. Oef. Daarna nog wat gepraat over de bijwerking van die vervelende hormoontherapie.
De laatste tijd heb ik heel veel last van spier-en gewrichtspijnen, veroorzaakt door die pillen en spuiten. Weet niet of het door het weer komt dat het verergerd is, of door iets anders, maar fijn is het niet. Ik voel me vaak een oud vrouwtje van 85 jaar als ik uit mijn bed stap. Mijn vingers zijn stijf, mijn rug en benen doen pijn, en het heeft behoorlijk wat tijd nodig om op gang te komen. Moet er vast niet bij vertellen dat het op slechte dagen ook een aanslag is op mijn humeur. De gynaecoloog weet perfect wat het is, en bevestigde al vaak dat het door die medicijnen is, maar wil en kan niet zeggen dat ik ermee mag kappen. "Ze zijn even belangrijk als chemo, ze brengen jouw lichaam in een ongunstige tumor omgeving, dus blijven volhouden."
Tja, veel keuze heb ik niet, al zijn er momenten dat ik de boel daar zou smijten. Allemaal ok dat het mijn risico's beperkt, maar ik wil wel ook nog wat kwaliteit in mijn leven, en niet elke keer een dafalgan pakken als ik ergens naartoe ga. Voor iemand van 34 jaar is zo bruusk in die menopauze vliegen echt kak. Sorry voor de taal maar het moet er weer eens allemaal uit...
Voor de rest besefte ik ook nog maar eens dat ik een tikkende tijdbom ben. De dokter schreef luidop in zijn verslag: 'voorlopig rustige oncologische situatie'...VOORLOPIG??? Wat een shitboel. In de namiddag kreeg ik dan mijn bloeduitslag, en mijn tumormarker had nagenoeg dezelfde waarde als toen ik mijn diagnose kreeg. Een minibeetje gezakt. Was daar totaal ondersteboven van maar de huisdokter zegt dat dat ok is. Zolang het niet stijgt of boven een bepaald getal gaat, is dat allemaal prima, volgens hem. Ik ga morgen toch de prof nog eens bellen, want ik wil nog eens van haar bevestiging. Ik had namelijk verwacht dat die marker gigantisch ging gezakt zijn, nu de kanker uit mijn lijf is, maar blijkbaar bekijk ik dat verkeerd. Wees maar zeker dat ik het goed in de gaten hou, volgende maand laat ik weer mijn bloed checken!
Het is weer een tamelijk negatief blogje geworden precies...Was niet de bedoeling nochtans.
Ik voelde me best goed de laatste tijd, de vermoeidheid wordt wat minder, en ik geniet intens. En dan zijn er plots van die dagen dat je alleen aan hervallen denkt, maar dat gaat weer over en doe ik weer verder en laat ik die rotziekte mijn leven niét beïnvloeden. Vergeet het maar, ze krijgen mij niet meer klein, no way. Of zoals manlief het zegt: onkruid vergaat niet! :-)
De MR op maandag was één van de belangrijkste. Gelukkig kon ik de dokter, die in haar glazen hokje mijn prachtige boezem bekeek, nog snel aan haar 'schabernak' trekken en vragen of ze iets gezien had. Normaal moet je gewoon doorgaan, en krijg je een tijd later pas het resultaat. Onmenselijk. Ze zei onmiddellijk dat alles ok was, niks te zien, ook nadat ik twee keer vroeg of ze het zeker wist want mijn weefsel bleek niet van de makkelijkste. Ok, hindernis één was genomen. Opluchting.
Op dinsdag volgde een bloedonderzoek, waarvan ik pas vrijdag de resultaten kreeg. De huisdokter probeert me altijd wijs te maken dat ik alles van me af moet zetten, maar hij heeft gemakkelijk praten. Toen zijn vrouw ooit eens een knobbeltje voelde, zette hij zelf alles in rep en roer, en het bleek niks te zijn. Dat vertelde hij me eens...maar dan tegen mij zeggen, pobeer niet aan hervallen te denken..hahaha..grapjas.
Vrijdag stond een afspraak bij de gynaecoloog in het UZ op het programma. Ook zo van die leuke dingen. Ook daar bleken de eierstokken en de baarmoeder tiptop in orde. Oef. Daarna nog wat gepraat over de bijwerking van die vervelende hormoontherapie.
De laatste tijd heb ik heel veel last van spier-en gewrichtspijnen, veroorzaakt door die pillen en spuiten. Weet niet of het door het weer komt dat het verergerd is, of door iets anders, maar fijn is het niet. Ik voel me vaak een oud vrouwtje van 85 jaar als ik uit mijn bed stap. Mijn vingers zijn stijf, mijn rug en benen doen pijn, en het heeft behoorlijk wat tijd nodig om op gang te komen. Moet er vast niet bij vertellen dat het op slechte dagen ook een aanslag is op mijn humeur. De gynaecoloog weet perfect wat het is, en bevestigde al vaak dat het door die medicijnen is, maar wil en kan niet zeggen dat ik ermee mag kappen. "Ze zijn even belangrijk als chemo, ze brengen jouw lichaam in een ongunstige tumor omgeving, dus blijven volhouden."
Tja, veel keuze heb ik niet, al zijn er momenten dat ik de boel daar zou smijten. Allemaal ok dat het mijn risico's beperkt, maar ik wil wel ook nog wat kwaliteit in mijn leven, en niet elke keer een dafalgan pakken als ik ergens naartoe ga. Voor iemand van 34 jaar is zo bruusk in die menopauze vliegen echt kak. Sorry voor de taal maar het moet er weer eens allemaal uit...
Voor de rest besefte ik ook nog maar eens dat ik een tikkende tijdbom ben. De dokter schreef luidop in zijn verslag: 'voorlopig rustige oncologische situatie'...VOORLOPIG??? Wat een shitboel. In de namiddag kreeg ik dan mijn bloeduitslag, en mijn tumormarker had nagenoeg dezelfde waarde als toen ik mijn diagnose kreeg. Een minibeetje gezakt. Was daar totaal ondersteboven van maar de huisdokter zegt dat dat ok is. Zolang het niet stijgt of boven een bepaald getal gaat, is dat allemaal prima, volgens hem. Ik ga morgen toch de prof nog eens bellen, want ik wil nog eens van haar bevestiging. Ik had namelijk verwacht dat die marker gigantisch ging gezakt zijn, nu de kanker uit mijn lijf is, maar blijkbaar bekijk ik dat verkeerd. Wees maar zeker dat ik het goed in de gaten hou, volgende maand laat ik weer mijn bloed checken!
Het is weer een tamelijk negatief blogje geworden precies...Was niet de bedoeling nochtans.
Ik voelde me best goed de laatste tijd, de vermoeidheid wordt wat minder, en ik geniet intens. En dan zijn er plots van die dagen dat je alleen aan hervallen denkt, maar dat gaat weer over en doe ik weer verder en laat ik die rotziekte mijn leven niét beïnvloeden. Vergeet het maar, ze krijgen mij niet meer klein, no way. Of zoals manlief het zegt: onkruid vergaat niet! :-)
dinsdag 30 december 2014
Een nieuw jaar?
Het is alwéér zover, het jaar is bijna om. Het is ongelooflijk snel gegaan, ondanks het feit dat ik thuis zat. Het sprong van van stap naar stap, maand naar maand, seizoen naar seizoen, ...Het lijkt pas gisteren dat ik mijn blog schreef op oudejaarsdag 2013. Ik zette er een aantal foto's op van het voorbije jaar en tot slot die met mijn stekeltjes en mijn zonnebril. Nu, een jaar verder, heb ik een ferme bos krullen, waaraan ik nog steeds niet wil laten knippen, zijn de cortisone kilo's eraf en ziet mijn gezicht er weer een pak gezonder uit. Het doet deugd om de mensen te horen zeggen dat ik er weer ok uitzie...
Het hoogtepunt was voor mij toch wel mijn allerlaatste baxter in augustus met de bijhorende verrassingen, en aansluitend het feestje voor ons 10-jarig huwelijk. Het was voor ons ganse gezin en familie echt een statement: we zijn er geraakt!
De laatste maanden voel ik toch een verandering in mijn denken en doen...Tuurlijk blijf ik een bezige bij, wil ik niks missen van het leven, ben ik soms nog een nerveus opgefokt kieken..dat zit nu eenmaal in mijn karakter, maar in mijn hoofd kan ik toch bij veel dingen stilstaan. Zoveel onbenullige dingen, zoveel zaken waar mensen ruzie om maken, depressief door zijn, het moeilijk mee hebben, terwijl het allemaal niét belangrijk is. Een goede gezondheid is echt wat telt, want die kan op één seconde je wereld op zijn kop zetten...
Het was een beter jaar dan 2013, zéker en vast, maar dit jaar wordt nog beter, wees maar zeker!
Happy Newyear!!
Dikke kus.
Het hoogtepunt was voor mij toch wel mijn allerlaatste baxter in augustus met de bijhorende verrassingen, en aansluitend het feestje voor ons 10-jarig huwelijk. Het was voor ons ganse gezin en familie echt een statement: we zijn er geraakt!
De laatste maanden voel ik toch een verandering in mijn denken en doen...Tuurlijk blijf ik een bezige bij, wil ik niks missen van het leven, ben ik soms nog een nerveus opgefokt kieken..dat zit nu eenmaal in mijn karakter, maar in mijn hoofd kan ik toch bij veel dingen stilstaan. Zoveel onbenullige dingen, zoveel zaken waar mensen ruzie om maken, depressief door zijn, het moeilijk mee hebben, terwijl het allemaal niét belangrijk is. Een goede gezondheid is echt wat telt, want die kan op één seconde je wereld op zijn kop zetten...
Het was een beter jaar dan 2013, zéker en vast, maar dit jaar wordt nog beter, wees maar zeker!
Happy Newyear!!
Dikke kus.
dinsdag 18 november 2014
Long time
Amaai, t is gewoon al bijna een maand geleden dat ik nog eens iets schreef op deze blog. Betekent het dat het beter met me gaat? Toch wel voor een groot deel.
Er is ook weinig nieuws, ik hoef tot begin december niet naar de dokter, er gebeurt niets spannends in mijn leven, en fysiek en mentaal gaat het met zijn ups en downs.
Er zijn veel goede dagen, en evenveel mindere dagen. Ik kom alleen buiten als ik me goed voel, en enkel de dichtste mensen weten als het me weer niet gaat. Dat wil zeggen dat ik alles wat negatiever zie wat de toekomst betreft, dat ik overal spierpijn heb, en dat ik doodmoe loop. Gelukkig zijn er de momenten waarop ik een goede douche pak, een pijnstillerke slik, schone kleren aantrek, mijn krullen in de plooi leg en hup met die banaan! Dan amuseer ik me, geniet ik van alle gezelschap en leuke activiteiten en zegt iedereen dat ik er super uitzie! De kilo's heb ik eindelijk wat in bedwang kunnen houden, en mijn haar...tja...see it yourself.
Ik leef een redelijk saai leven, en wat dat betreft mis ik school enorm. De roddels, de spanningen, de plezante dingen, de kinderen...Elke dag het huishouden doen en naar de winkel gaan is so boring. Maar echt werken betekent natuurlijk veel meer dan de ambiance van een team. Dan moet de concentratie top zijn, het geheugen, de energie,...en daar is nog een pak werk aan. Of dat klaar raakt tegen januari...hmm...dat zien we nog wel. De zegen krijg ik op 8 december, dan word ik weer verwacht bij de prof..en in januari volgt dan weer een NMR..spannend alweer. We boeren rustig verder, laten het lichaam recupereren van al die rotmedicijnen en bouwen verder aan een topconditie. x
Er is ook weinig nieuws, ik hoef tot begin december niet naar de dokter, er gebeurt niets spannends in mijn leven, en fysiek en mentaal gaat het met zijn ups en downs.
Er zijn veel goede dagen, en evenveel mindere dagen. Ik kom alleen buiten als ik me goed voel, en enkel de dichtste mensen weten als het me weer niet gaat. Dat wil zeggen dat ik alles wat negatiever zie wat de toekomst betreft, dat ik overal spierpijn heb, en dat ik doodmoe loop. Gelukkig zijn er de momenten waarop ik een goede douche pak, een pijnstillerke slik, schone kleren aantrek, mijn krullen in de plooi leg en hup met die banaan! Dan amuseer ik me, geniet ik van alle gezelschap en leuke activiteiten en zegt iedereen dat ik er super uitzie! De kilo's heb ik eindelijk wat in bedwang kunnen houden, en mijn haar...tja...see it yourself.
Ik leef een redelijk saai leven, en wat dat betreft mis ik school enorm. De roddels, de spanningen, de plezante dingen, de kinderen...Elke dag het huishouden doen en naar de winkel gaan is so boring. Maar echt werken betekent natuurlijk veel meer dan de ambiance van een team. Dan moet de concentratie top zijn, het geheugen, de energie,...en daar is nog een pak werk aan. Of dat klaar raakt tegen januari...hmm...dat zien we nog wel. De zegen krijg ik op 8 december, dan word ik weer verwacht bij de prof..en in januari volgt dan weer een NMR..spannend alweer. We boeren rustig verder, laten het lichaam recupereren van al die rotmedicijnen en bouwen verder aan een topconditie. x
vrijdag 26 september 2014
Jessica
T gaat me niet vandaag. Gisterenavond het nieuws gekregen dat mijn buurvrouw, 33 jaar is overleden aan borstkanker. Ik wist perfect dat het er zat aan te komen, heb alles kunnen volgen, maar het komt als een slag in mijn gezicht. Ik vind het zo verschrikkelijk voor haar man en twee jonge kindjes, voor de ganse familie...en tegelijk speelt maar één gedachte: 'het had ik kunnen zijn'. Tuurlijk mag je zo niet denken, tuurlijk moet je dat van je afzetten, maar wie dat kan, heeft het sterkste karakter ter wereld. Ik dus niet.
Heel close waren we niet, Jessica en ik. Grote M zit wel in dezelfde klas van haar dochter, dus daar zagen we elkaar op oudercontacten en infoavonden. De band bleef beperkt tot de buurtfeesten, dagelijks goeiemorgen en goeiemiddag aan school, en af en toe nieuwtjes uitwisselen. Tot in december.
Toen kregen we een mailtje van de buurman, die even wou laten weten dat ze op dezelfde 'trein' zaten als ons. Borstkanker. Het mailen werd intensiever, de vragen gingen over en weer, de contacten werden iets dieper. Ik volgde haar behandeling, zij de mijne. Zij vroeg wanneer ik mijn haar terugkreeg, ik gaf info over haar bestraling. En ze was gigantisch optimistisch. Ze bleef met de kinderen vanalles doen, sprak over de toekomst alsof het niks was, en wou supergraag terug gaan werken. Ik vond ze vaak dapperder dan mij, want ik zag terug lesgeven totaal nog niet zitten. In juli kregen ze terug slecht nieuws: uitzaaiingen in de lever en longen. Maar ze bleven positief, terug chemo, nu wekelijks en er weer keihard tegenaan. Ik voelde al nattigheid. Haar prognose was van in het begin slecht, de kanker veel agressiever. In augustus, enkele dagen na mijn laatste herceptine lieten ze weten dat ze was opgenomen en de kanker al in de hersenen zat. Niks meer aan te doen, enkel nog pijnbestrijding. Het was toen al een hele schok. Ik kon het amper geloven. Ondertussen bleef ik met de buurman contact houden en stond de hele wijk paraat. Iedereen stond plots dichter bij elkaar, er werd overlegd voor een cadeautje, een kaartje...Toen ze enkele dagen geleden naar huis kwam, haar allerlaatste wens, spraken we ook dan af om nog iets van ons te laten horen. Ze waren blij en ontroerd. Tien dagen nadat ze de laatste keer onze wijk uitreed in een ambulance, is ze overleden.
Ze zaten op dezelfde trein, inderdaad, alleen nam die van hen een ander spoor...Godverdomme.
Heel close waren we niet, Jessica en ik. Grote M zit wel in dezelfde klas van haar dochter, dus daar zagen we elkaar op oudercontacten en infoavonden. De band bleef beperkt tot de buurtfeesten, dagelijks goeiemorgen en goeiemiddag aan school, en af en toe nieuwtjes uitwisselen. Tot in december.
Toen kregen we een mailtje van de buurman, die even wou laten weten dat ze op dezelfde 'trein' zaten als ons. Borstkanker. Het mailen werd intensiever, de vragen gingen over en weer, de contacten werden iets dieper. Ik volgde haar behandeling, zij de mijne. Zij vroeg wanneer ik mijn haar terugkreeg, ik gaf info over haar bestraling. En ze was gigantisch optimistisch. Ze bleef met de kinderen vanalles doen, sprak over de toekomst alsof het niks was, en wou supergraag terug gaan werken. Ik vond ze vaak dapperder dan mij, want ik zag terug lesgeven totaal nog niet zitten. In juli kregen ze terug slecht nieuws: uitzaaiingen in de lever en longen. Maar ze bleven positief, terug chemo, nu wekelijks en er weer keihard tegenaan. Ik voelde al nattigheid. Haar prognose was van in het begin slecht, de kanker veel agressiever. In augustus, enkele dagen na mijn laatste herceptine lieten ze weten dat ze was opgenomen en de kanker al in de hersenen zat. Niks meer aan te doen, enkel nog pijnbestrijding. Het was toen al een hele schok. Ik kon het amper geloven. Ondertussen bleef ik met de buurman contact houden en stond de hele wijk paraat. Iedereen stond plots dichter bij elkaar, er werd overlegd voor een cadeautje, een kaartje...Toen ze enkele dagen geleden naar huis kwam, haar allerlaatste wens, spraken we ook dan af om nog iets van ons te laten horen. Ze waren blij en ontroerd. Tien dagen nadat ze de laatste keer onze wijk uitreed in een ambulance, is ze overleden.
Ze zaten op dezelfde trein, inderdaad, alleen nam die van hen een ander spoor...Godverdomme.
Abonneren op:
Posts (Atom)