Nummer 10

Vorige week baxter nummer 10 laten vloeien door de aderen. Nog 8 te gaan, we zitten over de helft, olé. Het ging wonderbaarlijk vlot in het UZ, tegen de middag waren het 'Ronsiesch' vriendinnetje en ik alweer buiten. Zoals gewoonlijk hakt de herceptine weer enkele dagen in op mijn lijf, maar da's niets nieuws.

In de krokusvakantie nog eens op controle bij de oncologe, en dan wordt mijn hart nog eens grondig gescreend. Als dat allemaal weer ok is, zijn we weer goed voor een tijdje. Sowieso weet ik al hoe het gesprek zal verlopen, en ik zal weer zagen over de vermoeidheid en de weinige energie.

Lap, nu had ik gezworen daar niet meer over te klagen op deze blog, en ben alweer bezig. Komt door dat facebook hé, of door de verhalen van andere 'kankerpatiënten' (huh, hoor ik daar eigenlijk nog bij?) die mij bereiken. Die mensen zijn precies allemaal veel beter, kunnen 1000 dingen meer op een dag, en lijken een brok energie (zelfs tijdens hun chemo)...en ik...
Alhoewel, ik klaag wel, maar als ik het eens van op afstand bekijk doe ik altijd voort. Van 's morgens tot 's avonds het huishouden, die klein mannen eten geven, wassen, huiswerk,spelen... Misschien wil ik gewoon teveel en moet ik het eens omdraaien: wat kan ik wél al allemaal terug. En val ik na een dag bezoek als een schotelvod in de zetel, tja, er zijn nog mensen moe zeker? (Zijn jullie dan nooit moe?) Vanaf nu trek ik het mij niet meer aan, doe ik alles op mijn tempo, en of iemand anders beter is of slechter, so what, niemand is gelijk..Want als ik één ding zeker weet, moest ik morgen kunnen gaan werken, ik ben onmiddellijk weg! Tot zover het zelfmedelijden. :-)

Dit weekend werd manlief 40 jaar. Een heuse gebeurtenis. We zijn samen iets gaan eten aan het zeetje, en vierden zondag met de familie. Altijd fijn en gezellig, maar nu is de volgende jarige ten huize Ysebaert pas in augustus..oef  ;-).

Vorige week kreeg ik trouwens nog een megalief berichtje na mijn valentijnsblogje...ik wil het toch even met jullie delen, al was dat niet de bedoeling :-)  (Sorry schrijvertje..)

Ik las net je valentijsnberichtje op je blog en ga hier even reageren :) niet iedereen moet mijn emoberichtje zien ;-)   Oo jeetje *traan*.

Als je maar weet dat ik sinds mijn kleine-meisje-zijn jullie als voorbeeld gebruik, het eerste 'grotemensenkoppeltje' dat ik zag ontwikkelen, de eerste liefdevolle trouw die ik zag, de eerste bruid waarbij ik moest huilen, waardoor ik nu nog altijd aan jou denk bij elke bruid die ik zie, de eerste baby die ik vasthield (Grote M die volhing met verse-baby-kaka een moment dat ik nu nog heel vaak vertel bij kersverse mama's :) ) de eerste oudleid(st)er van Litoziekla die langs een Tupperware-omweggetje terug in mijn leven kwam waarop anderen haar volgden en de eerste Ferme Madam die ik zag knokken tegen de klotigste ziekte die er bestaat.
En Neleke, oooooo zoooo veel meer, als je maar weet dat je voor mij niet 'niks' bent! En al sta ik niet op de voorgrond je aan te moedigen, weet dat ik heel vaak aan je denk en op de achtergrond je bewonder en voor je duim!

Als dat niet schoon was...It makes my day!