Af en toe een dipdag in het kopje, en dat lijdt weer tot frustratie. Enkel thuis zijn, en huismoeder zijn is niet echt voor mij. Let op, ik verveel me geen minuut, er zijn mensen genoeg om dingen mee te doen, ik heb 101 klusjes waar ik me mee kan bezig houden, maar het is gewoon het gevoel dat je 'niks' bent. Als je gaat werken, dan heb je voldoening, ben je bezig, krijg je dankbaarheid, bereik je doelen...Als ik thuis voor de zevenhonderdste keer het stof heb afgedaan, dan voelt het niet alsof ik 'iets belangrijks' heb gedaan. Ik word enkel nog meer kuisziek van, want ieder stofje valt op als je thuis loopt..:-)
De kids worden hét wel ferm gewoon. Die genieten van een mama die hen altijd naar school brengt, eten kookt, ophaalt, tijd heeft voor huiswerk en spelletjes,...Soms probeer ik heb dat al eens wijs te maken: 'ja maar, als mama weer gaat werken...', maar dan kijken ze van 'ach wat?'. De kleinste wittekop gaat vrolijk door het leven en geniet van alles rondom hem. Grote M daarentegen blijft wel nog steeds met een angst zitten, en ik hoop dat die er toch stilletjes uit groeit. Als ik ga zwemmen (ja ja, ik ben al twee keer geweest) dan roept hij dat ik niet mag verdrinken. Als ik in de zetel lig te rusten, staat hij plots boven me en dan schreeuwt hij keihard 'mama, ik dacht dat je dood was'. Als ik wat op mijn tandvlees zit, is het de eerste die bezorgd kijkt en vraagt: 'gaat het mama?'....Da's toch niet normaal. Dat manneke moet gewoon kind zijn...hopelijk slijt het met de tijd. Gelukkig toont hij op andere manieren nog wel genoeg dat het een gewone bengel is...;-)
En de grootste (b)engel?... Die komt ook weer op zijn plooien. Het koersseizoen komt eraan, en dan is hij weer helemaal in zijn nopjes. Het lichaam moet strak zijn, de benen gesmeerd, en de kalender volgeboekt, hetzij zelf fietsen of te volgen op tv...Hij herleeft.
En op een dag als deze, cliché cliché...
Het was niet altijd even makkelijk voor manlief. Het zou ook schijnheilig zijn om te zeggen dat het perfect lukte om samen door deze ziekte te geraken, want dat was het niet. Ik krijg dan ook de kriebels van de massa's interviews over borstkanker met als kop 'we zijn hier samen zoveel sterker uitgekomen'! Dikke bullshit is het, want niks is zwaarder dan dit dragen in een relatie.
We hobbelden over een parcours met veel kasseien. In mijn ogen kon hij niks goed doen, was alles net te kort of te lang, was er iets te weinig of te veel. En ook al wist ik het, ik kon het niet laten, want de persoon het dichtst bij u vangt altijd de buil. In zijn ogen is hij een jaar kwijt, een jaar zonder sociaal leven, zonder reis en stiekem was ik de schuldige. En ook al wist hij dat ik daar niks kon aandoen, en dat hij overdreef, hij kon de ontgoocheling en boosheid niet altijd maskeren. Maar....we zijn blijven praten, boos zijn, verdriet hebben, tijd maken...en het zou geen coureur zijn als hij problemen had met een parcours met dikke kasseien, integendeel...Hij hielp waar het kon, probeerde te vinden waar ik tevreden mee was, en zorgde voor de rest. We doen dus samen verder, wetende dat we ook dit weer hebben overleefd en dat niks ons klein krijgt...want deze liefde is sterker dan al die rottigheid. Happy valentine manlief, lots of love! xxx
Zeer mooi!
BeantwoordenVerwijderenOoo ik pink hier een traantje weg (echt hé)...Mooi!
BeantwoordenVerwijderenEn als het kan helpen met het gevoel dat je 'niks' bent dan kan ik zeggen dat je een 'top vriendin' bent. Echt. Oprecht. Met het hart op de juiste plaats en op de tong.