Rotdag...

Een ganse dag ziekenhuis vandaag...leuk met zo'n weer...enfin, sowieso NOOIT leuk.

Als ik daar voor de zoveelste keer zit te wachten, dan dwalen mijn gedachten vaak af naar mijn klas. 'Wat zit ik hier in godsnaam te doen', denk ik dan...'stond ik maar gewoon voor de klas, ging alles maar zoals voorheen...kon ik de klok maar een jaartje of twee terugdraaien'.

Gisteren controle bij de professor oncologie. Toffe madam, met veel begrip. Dat helpt al een beetje als je voor de zoveelste keer de parking van het UZ oprijdt. Ze vroeg hoe het ging, checkte waar ik nog last van had, onderzocht me.

Conclusie:

- mijn nagels die inbreken en inscheuren horen erbij, is nog van de chemo, en zal nog maanden duren vooraleer die herstellen. Fijn. Ik heb al vaak en véél pijn gehad, maar een nagel die afscheurt tot de helft, ik zweer het u...amaai.

- de dagelijkse aften in mijn mond (vree gezellig), zijn het gevolg van de herceptine. Elke dag meermaals spoelen. Leren mee leven. Check!

- het energiepeil zal nog lang lager blijven dan vroeger. De herceptine doet je hart sneller pompen en belast het, vandaar de vermoeidheid.

- mijn lichaam vecht tegen de hormoonbehandeling die ik krijg, wat op zich goed is, alleen zou de prof willen dat ik minstens 2 jaar lang in menopauze blijf...dus: elke 4 weken een spuit bij in mijn buik. Neveneffecten: vapeurs, gewichtstoename, spierpijnen,....Ach wat? Die kilo's die ik na maanden vechten eraf kreeg, er snel weer bij..so what. Grrr...

- bij het lichamelijk onderzoek bleek mijn buik nogal gevoelig. Dan nemen we daar toch een echootje van...ook al weet ik het aan mijn spastische darmen, geen medelijden.. Dag erna echo op de planning.

- als ik mij goed voel (?) proberen twee keer per week te sporten. Dat zou het herval verminderen met 40% verminderen. Krasse uitspraak, niet? Met de aquagym ben ik op goede weg, zal proberen de fiets ook van stal te halen. Hopelijk val ik niet om van vermoeidheid.


Vandaag dan herceptine baxter nummer 11. Het Ronsiesch vriendinnetje hield me gezelschap, en tijdens de middag probeerden we op een bankje toch wat zonnestralen mee te pikken. Welliswaar met op de achtergrond het lawaai van machines (een ziekenhuis is een oase van rust)...
De baxter liep trager dan anders, en na wat geklaag van onze kant, zette de verpleegster de machine iets sneller. Oef. Na de baxter was de echo gepland, rond 14u15. Laat stiptheid het grote gebrek zijn bij het UZ, dus een uur later mocht ik pas binnen. Ik kan je verzekeren, 'de vriendelijke Nele' is dan ver te zoeken... Die denken echt dat 'zieke' mensen niets beter te doen hebben...echt waar...maar hallo, mijn kindjes willen ook opgehaald worden van school, pipo's!! Ge ziet, mijn boosheid zit er nog.

Soit, de echo.
Darmen ok. Oef.
Zakken naar de eierstokken. Oei. Daar ontdekte de dokter eventjes twee cysten, beide zo groot als een mandarijn. "Vandaar de druk op uw blaas en darmen, mevrouw." Moh, kan er ook wel nog bij. En nu? Binnen enkele maanden nieuwe echo, checken of ze gekrompen zijn tot aardbeien, tenzij de pijn ondraaglijk wordt. De cysten blijken ook een neveneffect van de hormoonbehandeling te zijn. Een mens vraagt zich eigenlijk af of de medicijnen niet meer slecht dan goed doen, echt waar.

Wat mij betreft, gooi ik alle troep in de vuilbak, en kom ik geen ziekenhuis meer binnen.
Vandaag toch.....morgen denk ik er waarschijnlijk weer anders over.
Mijn rothumeur gaat meestal snel over. Sterkte manlief. :-)