Moe maar tevreden.

Het is voorbij. Hét feest waar ik al weken naar uitkeek...het feest waar ik toch behoorlijk wat stress voor had...hét feest dat toch even wat meer werk bleek te zijn dan verwacht.....hét feest waar ik zo van genoot!

Samen met ons helpers hadden we toch best een droog en 'redelijk' warm gezellig plekje kunnen maken van mijn school. Maar zoals ik eerder zei, ook al had ik alles gepland en overlopen in mijn gedachten, toch bleek dat wij de laatste weken er met ons hoofd niet helemaal bij waren. We merkten het aan kleine dingen die we vergeten waren, iemand die we niet gebeld hadden, iets waar we niet aan gedacht hadden...Raar, hoe ik nochtans al weken thuis ben, en toch niet georganiseerd raak. Onze gasten hebben er weinig van gemerkt, en diegenen die het wel ontdekten deden alsof ze het niet zagen of sprongen even bij.  Het frietkraam maakte grote M het meeste blij, en aan de andere kindergezichtjes te zien, waren er nog. Ze speelden de hele avond lang, alsof het 30 graden warm was. Tegen 's avonds laat was ons communicantje helemaal uitgeput, maar zo blij met het mooie feest dat hij gehad had.

Het was fijn om samen te zijn met (bijna) alle mensen die je het liefste hebt. Zeker in deze tijden geeft dat serieus wat steun en troost. Ik heb me ganse dag kranig gehouden, al kwamen er heel even traantjes toen ik zag dat in mijn klas de kinderen het bord hadden volgeschreven met lieve boodschappen. Het deed raar om terug op mijn werkplek te komen, maar het voelde snel alsof ik morgen terug zou voor de klas staan, maar helaas.

Iedereen in huis hier is moe, maar helemaal voldaan. Ik ben blij dat er nu rust komt, rust in mijn hoofd, rust in ons gezin. Ik heb het gevoel dat ik me nu helemaal kan concentreren op dat kwade beestje in mijn lijf. Van mijn meter kreeg ik de goede raad om mijn kwaadheid om te zetten in positieve energie om er helemaal tegenaan te gaan. Ze heeft gelijk. Maar soms sluipt het onbewust weer even in mijn hoofd. Ik probeer, echt waar.

Om nog even helemaal zielig te doen, even bewijzen dat het ons echt wel allemaal tegenzit de laatste tijd: bij het opruimen 's avonds besloot ik de auto te verzetten. Bij het achteruit rijden op de parking knal ik keihard tegen een paaltje. Gewoon puur verstrooidheid (alhoewel je het ook moeilijk kan zien). De achterkant ferm beschadigd, het paaltje is ok. Toch echt niet te geloven hé. Manlief probeerde niet kwaad te zijn, maar moest heel hard op de tanden bijten. En ook al zei iedereen: "'t is niks, beter materiële schade", 'k zit er wel weer mee. Kieken dat ik ben. Het is nu echt een feit: 2013 wordt niet mijn jaar. Op naar t volgende: ;-)

Aan alle mama'tjes: een heel fijne moederkesdag!

Als je naar onder scrollt, even enkele sfeerbeelden...

(Deze laatste is van vorige week, daar staat onze kleinste patat ook bij..:-))