Mokerslag

M'n zonnig dagje is gisteren abrupt geëindigd. Terwijl we op het terras zaten te genieten van een aperitiefje kregen we telefoon van de prof dat de uitslag binnen was en of we een half uurtje later bij hem konden zijn. Ik had er helemaal niet op gerekend, en had erook helemaal géén zin in. Nu nog niet. Maar helaas.

Zijn woorden kwamen hard aan. De tumor bleek uiteindelijk 2,2 cm groot te zijn. Hij bevat alle slechte eigenschappen die kanker kan hebben. Hormoongevoelig (groeit sneller door mijn hormonen), en bevat een speciaal eiwit die aantoont dat het een zeer agressief type is. Het enige lichtpuntje is dat hij niet uitgezaaid is, dat mijn okselklieren niet aangetast zijn.

De behandeling wordt een all-inn pakket (ik heb toch altijd chance..). Alles wat bestaat tegen dat rotbeest krijg ik. Chemotherapie, bestraling, een jaar lang het speciaal medicijn herceptine en 5 jaar lang hormoontherapie.

Hier was ik niet op voorzien. Dit stond niet in mijn toekomstkaarten. Dit wil ik niet.

Concreet start ik  binnen enkele weken met chemo. Mijn allergrootste vrees die ik toch als een bondgenoot zal moeten zien. Om de drie weken een coctail van medicijnen in de aders, die alle, maar dan ook alle cellen in je lichaam vernietigen. Ook de goede. De bijwerkingen is een lijst om U tegen te zeggen. Naast de gekende zoals haaruitval en misselijkheid kan je last hebben van mondproblemen, smakeloosheid, verdoofd gevoel in ledematen, vemoeidheid, verminderde weerstand,...Heb je nog even? Aangezien alles, maar dan ook alles tegenzit bij mij, zal ik daar ook wel het volledige pakket van krijgen. Niet dat ik me ga laten doen. Ik ga vechten als een leeuw, zorgen dat die rotziekte me niet kapot krijgt.

Na de chemo (18 weken oftwel 4,5 ellendig lange maanden) volgen er 4 weken bestraling, elke dag op en neer naar Gent om de eventueel overgebleven kankercellen op die plek te doden. En last but not least een jaar lang elke 3 weken een baxter medicijnen om in samenwerking met die chemo alles wat nog kan overblijven te vernietigen. Daar vallen de bijwerkingen gelukkig nog van mee, 'enkel' je hart wordt belast, dus ook enige vermoeidheid. Als 't dat maar is. Die hormoonpillen die je dan nog 5 jaar door je strot geramd krijgt, laten we even achterwege. Piece of cake. :-)

Grote conclusie: dikke miserie. Ik ben heel even gecrasht gisteren, maar tegen dat m'n broer aan de deur stond nadat hij het nieuws had vernomen was ik alweer de 'in - overdrive - er is niets aan de hand' Nele. Jammer genoeg beginnen de meesten mij al door te hebben.  Ik zat van pure frustratie alweer een zak M&M's op te fretten, echt een emo-eter eerste klasse.

Het slapen ging iets minder, maar uiteindelijk fris en fruitig op school verschenen deze morgen om een klasfoto te laten maken met m'n klasje. Het thema was 'feest'. Je moet je dus voorstellen dat ik breed lachend met een feesthoedje en slingers tussen mijn kadeekes stond. En toch deed het weer gigantisch deugd. Ze geven me zo een boost van energie, net als de collega's die helemaal meeleven. Ondertussen heb ik ook met de directie even uitgeploeterd hoe het administratief allemaal gaat lopen, want naast ziek zijn, heb je daar ook een heleboel werk aan. Gelukkig mag ik ook rekenen op veel hulp, zodat ik er daar niet moet over piekeren.

En nu? Geen idee. Ik heb een lijstje van wat ik allemaal nog moet doen voor ze me plat gaan leggen. Ik wil  nog volop genieten van de twee komende weken, mijn kids de volle aandacht geven, mijn huis kuisen, mijn diepvries volstouwen, beslissen of ik een pruik of een sjaal ga dragen (bah), allerhande dingen regelen en plannen, manlief wat in de watten leggen,...

En jullie? Hopelijk kunnen jullie het aan, lieve familie, vrienden en collega's om me zo lang te steunen. Het wordt een werkje van lange adem. Proberen jullie vol te houden? Ik heb jullie zo nodig...