Vakantie ?!

T gaat me niet vandaag. Ben tot half twaalf in mijn bed blijven liggen, en als het van mij afhing dan lag ik er morgen nog.

Wat een kl**dag. Iedereen is happy en viert de allerlaatste dag van het schooljaar. En ik zit hier.
Pas op, alle mensen rondom mij doen er alles, maar dan ook alles aan, om er mij te betrekken. Weet dat ik dat echt op prijs stel, en ontzettend van ontroerd ben. Gisteren kreeg ik een prachtig boeket bloemen van mijn klas. Overdag hebben ze geskyped, zodat ik hun generale repetitie kon bijwonen van de diploma uitreiking. Echt leuk! Ook de collega's sturen mails en sms'en dat de ouders zo tevreden waren, en met superlatieven over mij spreken. Straks komt de directie nog eens langs, om te tonen dat ze me niet vergeten. Ze halen echt het onderste uit de kan. En toch...

Het is niet fijn zo. Ik wil meevieren, ik wil mee afscheid nemen, ik wil mee op restaurant vanavond, ik wil ze allemaal een dikke knuffel geven, ik wil om 15u kunnen luid mee aftellen en de laatste schoolbel horen! Maar goed, het is nu zo, ik moet er mij bij neerleggen, en zagen en klagen helpt toch niet. (Allee, een beetje ;-))

Gisterennacht werd grote M dan ook nog ziek. Het ventje stond misselijk aan ons bed, halverwege de nacht. Terwijl ik een spurtje inzette om emmers en handdoeken, kreeg ik een duw van manlief (goedbedoeld en niet hard hé), met de boodschap dat ik wel niets mocht doen hé. Hoe beu is dat, dan is je kind ziek en mag je eigenlijk niet té dicht komen. Dat 'kanker' en 'mama zijn' niet samengaat werd hier nog maar eens bewezen. Ook toen ik 's avonds helemaal op was, is zelfs de kids in bed steken een hele opgave. Die kleinste bengel vindt er namelijk niets beter op dan vanalles uit te vinden, van 'k heb dorst', 'mijn knuffel ligt nog beneden' tot 'ik moet pipi doen' als ik net uitgeput in de zetel ben geploft. En dan word ik een beetje boos. Eerst op dat manneke zelf, terwijl ik best besef dat hij alleen maar aandacht zoekt, en dan op alles en iedereen. En kijk eens welke vraag dan weer passeert: 'waarom ik..'

En nu genoeg gebromd en gemord. Er zijn ook leuke nieuwtjes. Gisteren heeft m'n schoonzus haar staart, van ongeveer 25 cm, geschonken aan Think pink. Da's een organisatie die vanalles organiseert voor borstkankerpatiënten. Zo zamelen ze dus ook haar in, om pruiken van te maken. Bij deze hebben ze weer een ferme staart bij, en is er weer iemand mee geholpen! Tof tof!

Over haar gesproken. Dat van mij begint heel fel uit te vallen. Bij het kammen of een staart maken, heb ik serieuze plukken mee. Maar zolang ik geen kale plekken heb, doe ik nog niks. Zolang het kan, houden we ons coiffuurke..:-)

Morgen ga'k naar 't zeetje. Volledig gaan herbronnen en tot rust komen. Als het zonnetje een beetje mee wil, dan wordt het zalig. Dinsdag word ik dan al terug in het UZ verwacht voor bloedcontrole. Duimen dat de bloedcellen ok zijn, want donderdag wacht dan mijn tweede coctail!

Aan alle collega's, vrienden leerkrachten, mensen die in congé gaan: een fijne vakantie. Gemeend, echt!

Gewoon..

Gewoon even zeggen dat ik ok ben. Moe maar ok. En the hair...is still there.

We hebben vandaag besloten om enkele daagjes naar zee te gaan. Daardoor moet ik de wijkfeest missen deze zondag, maar dat is ook een beetje de bedoeling. Aangezien het feest hier pal voor ons huis plaats vindt, is dat vaak een over en 't weer geloop van 's morgens tot 's avonds. Mij stil en rustig houden kan ik toch niet, dus bescherm ik mezelf. Zo loop ik ook niet het riscio van tussen een hele hoop mensen enkele microbekes om te pikken. Jammer, maar gelukkig zullen er wel nog jaren feest zijn, en dan kunnen ze weer op me rekenen!

Gisteren heb ik met mijn klasje geskyped. Echt grappig en lief. Ze vertellen dan al hun belevenissen, hun laatste liefjes, en ze doen zelfs een dansje voor de webcam. Morgen volg ik op dezelfde manier live de generale repetitie mee van hun diploma-feestje. Ben eens benieuwd. Het zijn zo een schatten, niet te doen. Nooit gedacht dat kinderen zoveel steun konden geven.

Ook bij de kids voel je dat het schooljaar zijn laatste dagen in gaat. Ze geraken steeds moeilijker wakker, zijn humeurig, en willen echt vakantie. In de boekentassen slepen ze hun hele hebben en houden mee, en moeder de vrouw stapelt alles in dozen, om die later naar de zolder te verslepen.

Mijn dagen verlopen gewoon...opstaan, beetje computeren (is dat een werkwoord), beetje opruimen, eten, bezoek ontvangen, rusten, kine, keer buiten iets doen,.., was uithangen,..Eens de drie beren binnenstormen is het gedaan met de rust, maar da's niet erg, en minder saai. Nog twee dagen rusten, want daarna wordt het minder evident. In de zetel gaan liggen als er twee mormeltjes rond crossen die afwisselend vragen: "mag ik drinken, moet naar toilet, mag ik een waterpistool, mag ik een koek,..." Gelukkig zijn er plaatsen genoeg waar ze eens mogen gaan spelen, dus ik beloof dat ik zal bellen vooraleer ik ze aan de kapstok hang.

Het zal raar doen, als iedereen op zijn beurt op vakantie vertrekt. Ik zal iedereen missen, maar hoop dat jullie dubbel zo hard gaan genieten. En ik ga hetzelfde doen, welliswaar vanuit het zetelke...maar hopelijk ook met een fles goeie rosé. :-)

Bierfeesten, buurtfeesten,...

Het weekend is gepasseerd. Mijn witte bloedcellekes deden het super. Ik had er nog massa's over. Dat zal iedere chemo wel wat minderen, maar ik ben jong en sterk, dus...Ik voel me elke dag beter. Het energiepeil groeit, dus ben heel content. Natuurlijk ben ik rapper moe, maar dat vind ik niet erg, dat hoort erbij.

Gisteren ben ik zelfs even naar de repetitie geweest. Voor diegenen die het nog niet weten, 'normaal' speel ik in december mee in een theaterstuk. Na jaren voor kindjes zorgen, wou ik begin dit jaar weer eens helemaal iets voor mezelf. Als kind speelde ik in het jeugdtheater, dus terug die toer op. Met stichting De Mol, een zotte bende, plannen we een stuk rond de feestdagen en ik zag het helemaal zitten. De rol van mijn leven, het stuk van mijn leven, eén nieuw doel!
We hadden al enkele lezingen achter de rug, en die verliepen super. En dan: patat! Realistisch gezien weet ik dat meespelen zo goed als onmogelijk is. Tussen chemo's en bestralingen door repeteren in de goede momenten, de vermoeidheid die eraan komt, teksten kunnen onthouden,...En toch kan ik het niet loslaten. Ik wil niet, en ik kan hét niet! De groep wou het stuk zelfs eerst uitstellen, maar da's helemaal absurd. Ondertussen hebben ze een andere schitterende oplossing gevonden, namelijk een gedeelde rol. We studeren met twee de rol helemaal in, en stél, stél dat het lukt, speel ik een stuk of twee voorstellingen, en mijn partner de rest. Gaat het niet, dan doet zij het helemaal. Ik probeer dus, en eens ik voel dat het té lastig wordt, dan moet ik die zware knoop doorhakken, maar daar wil ik nog niet aan denken.

Soit, gisteren voelde ik mij dus goed, de bloedcellen waren goed, en er was repetitie in de namiddag. We zijn daar met niet zoveel, dus toen kwam het rebelletje weer even in me boven. Godv.., die cutziekte maakt me niet kapot, ik ga daar naartoe! Alles en iedereen den boom in. Het was als een kind op zijn eerste schooldag, zo euforisch was ik toen er naartoe reed. Ik kwam toevallig ook de huisdokter tegen met zijn auto, en toen ik vrolijk zwaaide, viel zijn mond gewoon open. Hij stak zijn duim op, zo van: "alles wel ok"? Ik de duim hoog in de lucht, en hup met de geit.
En het voelde goed! Ik was zo blij eens aan iets anders te denken, met iets anders bezig te zijn. Iedereen bleef op een veilige afstand (dankzij mijn 'ge moogt Nele niet kussen' assistente), dus ook dat was safe. Achteraf was ik moe, maar het was een fijne vermoeidheid, een voldaan gevoel.

Nu ik de smaak te pakken heb, wil ik meer natuurlijk. Zat daarnet in het boekje te kijken van de bierfeesten en toen vroeg ik me af of ik daar ook eens kan gaan rondneuzen. Shit, veel volk, openbare plaatsen en etingen waren afgeraden...Pff...laat het nu net zomer zijn, dus dat betekent dat er overal avondmarkten, braderieën, concerten,..zijn. Dan word ik wel weer een beetje kwaad...hmm..ik ga toch nog eens bellen naar de dokter denk ik. 't Wordt natuurlijk opletten dat het zich niet tegen me keert, want als ik weer in overdrive ben, dan komt er daarna meestal weer een klopke. :-)

Enne..als ik eerlijk ben, er zal veel afhangen van 'het haar'. Man, heeft dat al een rol gespeeld in deze kankersoap. Waarom dat er toch moet bijkomen, na alle miserie. Ben bang dat dat me echt gaat nekken hé. Maar goed, het staat er nog steeds, in zijn volle glorie, dus ik geniet er nog van!

Zaterdag kwam er een nieuwe levering food toe..ongelooflijk. "De maatjes" doen blijkbaar een beurtsysteem, en telkens komt er ons iemand anders bevoorraden. Ik word er echt zo warm, en zo verlegen van, van al die vriendschap. :-))

Hmmm...

Raar haar

Gisteren waren we exact één week na de chemo...Even evalueren dus.

Tot dag vijf misselijk en allerlei ongemakken, tegen dag acht het energielevel ongeveer terug 60%. . Mijn ogen hebben weer een normale kleur en stand, de kilo's komen er weer vlotjes bij (word hier rotverwend), en mijn smaakpapillen maken maar af een toe een rare keuze. Al bij al is het te overzien dus. Even op de sukkel met een lichte blaasinfectie en wat puberacné, maar da's bij al de rest peace of cake. Als het nu alleen maar in de goede richting gaat, dan kan ik er nog mee leven..:-)

Het wordt wel nog even oppassen geblazen voor dag tien (dit weekend) want zijn mijn witte bloedcellen het laagst, en ligt mijn immuunsysteem plat. Veel mensen, openbare plaatsen, restaurants, zieken moeten nu gemeden worden als de pest. De huisdokter volgt dit perfect op aan de hand van bloedafnames, dus bij de minste infectie grijpen ze in. Het is natuurlijk wel wat ambetant. Nu voel je je wat beter, en nu moet je binnen blijven, of mag je niet teveel mensen zien. Tegen dat je dan helemaal toppie (?) bent, is het bijna weer tijd voor de volgende lading..Dan zeggen ze op oncologie: "als je in staat bent even weg te gaan (zee, Ardennen,..), doe maar..!" Heuh? Wanneer dan? Op dag 19 moet je alweér je bloed laten checken, om te zien of je mag starten met chemo twee...
Nu ik het zo herlees, .., ik ga nogal wat bloed moeten afstaan in deze periode..amaai.

Ondertussen breekt de laatste week van het schooljaar aan. Mijn kadeekes van de klas zwaaien donderdag officieel af van de lagere school. Dat gaat gepaard met enkele optredens, en bij de diploma uitreiking gooien ze hun hoedjes hoog in de lucht. Op z'n Amerikaans... Ik vrees alleen dat ik dit zal moeten missen. Even tussen zo'n bende mensen gaan staan, al de kids rondom mij, daar zal de dokter niet zo tevreden mee zijn.  Het zal pijn doen, maar wie weet lossen we het wel nog op op een andere manier...al skypend kan ik misschien meevolgen (hint collega's, hint...). :-) Ook het etentje met de collega's om de start van de vakantie te vieren, zou er wat teveel aan zijn. Maar ik hou het nog tegoed hoor...wees maar zeker!

Een grote volgende hindernis die op het programma staat: mijn haar! En weet je wat, mijn haar doet raar sinds gisteren. Het voelt zo maf aan, doet zelfs pijn, en lijkt wel elektrisch. Zou dat het begin zijn? O jee...

Trouwens, de 'daders' van mijn flair abonnement zijn bekend...mijn lieve vriendjes rondom mij bezorgden me deze leuke verrassing! Love you all!

Gezocht:

Kijk eens wat gisteren in de bus viel...Plots ben ik een Flair abonnee...joehoe...

Wil(len) de dader(s) nu opstaan asjeblieft...:-)

P.s. Voor die afslanktips..de beste remedie: chemokuurke...;-)

Zuchten en puffen.

Een zonnige dag, meer dan 30 graden. Ik raap al de moed bijeen en probeer een blogje te schrijven.

Toch weet ik niet goed wat ik jullie wil vertellen...ik kan alleen maar klagen en zagen. En als er één ding is dat ik niet wil, is dat jullie met een zwaar gemoed en slecht gevoel deze blog lezen.

Integendeel, besef meer dan eens, lieve schatten, dat jullie moeten genieten van ieder klein goed moment. Vergeet die kilo's (kon ik maar eten nu), laat die stomme strijk liggen, kijk niet naar die vuile voeten,...Trek een fles open en zet u op uw terras!! Tot hier de preek van Nele. ;-)

De maag doet het beter. De misselijkheid is zo goed als over, al gaat eten nog niet goed. Ik heb in niks zin en doe uren over een sandwich of potje yoghurt. De familie sleept alles aan waar ik maar even aan denk dat ik 'misschien' zin zou kunnen hebben, en meestal kan ik alleen maar zuchten als het voor me staat. Enkel Fanta en Sprite gaan er vlotjes in. Lang geleden dat ik dat nog dronk, maar nu kan ik me er mee troosten.

Vanmorgen wou ik niet opstaan. Het humeur zat ver onder het vriespunt, en zag ook niet echt een reden. De huilbuien volgden elkaar weer op. Tot manlief met zijn Franse hoed en zijn Ricardfles voor mijn neus stond, en ik geen andere keus had dan me tot in de zetel op het terras slepen. Het is zo een ei hé, maar wel een superlief éi. Hij houdt zich megasterk en doet alles wat hij maar kan om te helpen of me blij te maken. Na een korte douche (wat een marathon), voel ik mij iets minder een schotelvod, en ga voor de rest buiten mijn zeteltje opzoeken. Als het energiepeil zo laag blijft, bel ik morgen misschien de huisarts eens. Daar moeten ze toch iets voor hebben, jeezes. Epo, aranesp, waar zitten al die coureurs, help??

De kids doen het tamelijk goed. Grote M is de zorgzaamheid zelve. Iets té. Hij ligt bij mij in de zetel, checkt de emmer, brengt limonade,...Het is ongelooflijk hoe hij met me inzit. Onze kleinste bengel vlucht een beetje. Van zodra hij de kans ziet rijdt hij weg met zijn fietsje en zoekt in de buurt een tuin waar geen zieke mama ligt. Gelukkig zijn mijn buurvrouwen zo lief om hem goed op te vangen, en zo is het voor hem ook wat te doen. Ik troost me met de gedachte dat hij het zich binnen twee jaar niet meer zal herinneren. We zorgen dat ze ook af toe een leuk uitje hebben, zodat ik ondertussen een beetje kan rusten en zij eens buiten zijn.

En voor de rest, aan al de duizenden die dit ook al ondergaan hebben: massa's respect, chapeau, petje af. Ik begrijp het echt niet. Hoe hielden jullie dit vol?

Het komt wel goed hoor dollies, traag maar zeker, en met veel geklaag en gezaag misschien (nee hoor, beloofd)...Geniet van de zon, remember!

Hier, mijnen held met zijn middaglunchke...

Even boven water..

Manlief heeft de pc op mijn schoot gezet, en zo typ ik traag maar zeker een blogje.

Hoe het is? Wie niet tegen zelfmedelijden kan, sla de volgende alinea over..

Twee uur na de chemo was ik zo misselijk als iets Ik zag even geel als een banaan. Het is sinds vanmorgen iets beter. Ik heb geen fut, geen energie, geen sprankeltje courage. Slapen gaat amper, want bij het liggen komt mijn maaginhoud (waar niks inzit) naar boven.  Vandaag heb ik een stukje cracot en een yoghurt binnengewerkt. Het duurde uren.
Voor de rest voel je vanalles. Koppijn, alle lichaamsdelen gloeien, pijn in de blaas, mijn mond is opgezwollen, en mijn ogen kunnen zich op niks focussen. De emmer is dezer dagen mijn trouwste vriend.
Had het niet zo verwacht. Hoop dat het snel keert. Hoe vind je anders de moed om te gaan voor een tweede chemo??

T is zo raar, ik was zo sterk, zo moedig, en twee uur later doen ze je kruipen over de vloer.

Dank voor de smsen en berichten, sorry dat ik niet kan antwoorden, maar vind het wel megalief!

Hel

Continu doodmisselijk,maar ik bijt door.

Mooie liedjes duren niet lang...

Lieve blogvolgers,

ik kreeg de opdracht om even een aanpassing te doen over het gevoel dat Nele had...spaghetti, mellocakes en al de rest dat ze naar binnen werkte is ondertussen al 25 keer tot in haar keel komen piepen..en ze voelt zich dus Ooo zo misselijk momenteel. Ik denk dat het een beetje voelt als een enorme kater, zo als ik echt heeeeel diep in het glas heb gekeken......een verschrikkelijk gevoel dus! :-(
Het rebelleren duurde dus niet zo lang zoals iedereen dacht.. want nu krijgen we nog berichten van: Ooo zo fijn dat het goed gaat en dat je kan eten....heel lief ze maar...brrr
De bijwerkingen van zo'n chemo eisen dus ook hun tol bij Nele maar het zal rap beteren en dan krijgen jullie opnieuw een nieuw verhaal!

Groeten van manlief!

Number one

Ongelooflijk! Ik ben gewoon in staat om mijn blogje te schrijven.

Het is dan ook nog maar twee uren geleden dat de chemo erin gelopen is. Concreet bestaat dat uit: baxter met medicijnen tegen de misselijkheid - eerste medicijn (nen bloedrode zak die er echt als vergif uitziet) - spoelen - medicijn twee - spoelen - medicijn 3 - spoelen. Het hele proces duurt ongeveer anderhalf uur om door te lopen. Ik werd toen nog weinig gewaar, behalve bij het tweede medicijn. Toen kreeg ik heel felle prikkelingen in mijn neus, ogen en hoofd. Da's normaal, dan zetten ze het wat trager, en dan gaat dat beter. Voor de rest terug nog wat info over hoe en wat je moet doen, maar de meeste dingen wist ik al. Opletten voor dag 10, dan zakken die witte bloedcellen en heb je niks van weerstand meer, dus mensen met verkoudheden en ziektes moet ik nu mijden. Ook kussen met iedereen (!) is afgeraden. Bij deze, mannekes, wordt het zwaaien van ver, hahaha. Als de kids of manlief ziek worden dan moeten ze uit de buurt blijven, of even bij de grootouders gaan logeren (of ik). Tja, het lijkt allemaal raar en overdreven, maar als je bijvoorbeeld op je zwakste moment een longontsteking krijgt kan die fataal aflopen. En dat is wat we net niet willen hé.

Hoe ik me voel? Raar. Behalve een lichte koppijn, en af en toe een beetje misselijk gaat het goed. 'k Heb zelfs een beetje spaghetti gegeten en 3 melocakes. We zien wel of het erin blijft. Manlief zei met zijn droge humor: 'anders kan je er twee keer van genieten hé'. Soms lijkt het een beetje op die periode in je zwangerschap. Die laatste week voor de bevalling weet je niet wat er komt. Voel ik een wee, is dat nu een wee, begint het nu, zou ik nog eten, kunnen we dat nog doen,....Het is niet dat ik mij focus op wat ik zou 'kunnen' krijgen, integendeel. Ik doe lekker alsof het niets is. Daarom wou ik persé een beetje spaghetti eten, een beetje rebelleren.

Ik ben opgelucht dat er al één beurt voorbij is. Het lijkt alsof ik nu eindelijk bezig ben om beter te worden, dat ik nu langzaam mag beginnen aftellen. Ook al wordt het een mega lange weg, toch is dit een goede start. Op nieuwjaar hadden mijn buurman en ik besloten om deze zomer de Mont-Ventoux op te rijden. Oké, we hadden een beetje gedronken, en het zou misschien niet helemaal lukken, maar goed, het idee was er! Nu vroeg hij me onlangs: 'awel, én nu?' Wel buurman, ik denk dat ik nu tevoet de Mount-Everest opklim, stap voor stap. Met veel haltes.. maar aan de top geraken doe ik zeker. Zorg gij dus maar dat ge potverdorie die Mont-Ventoux de baas kunt!

Brrr...

Wat een kl**** dag! Ik werd om 12u deze middag verwacht in het dagziekenhuis. Hup, naar mijn kamer, operatiehemdje aan, stomme witte kousen tegen de bloedklonters, en dan wachten. Het werd 13u, 14u,15u,...Niet nodig om te zeggen dat ik 'toppezot' was zeker? Eerst kwamen ze zeggen dat het aan mij was, daarna kwamen ze zeggen dat ik de allerlaatste was. (Tja, wie wou er lokale verdoving?) Ondertussen was ik al scheel van de honger, want ik moest nuchter zijn, en kreeg ik koppijn. Toen het 16u was, besloot ik om mijn kleren aan te doen en het af te trappen, maar manlief vond dat geen goed idee. Hij is dan zelf eens zijn beklag gaan doen bij de verpleging, maar daarmee werd ik niet vroeger genomen natuurlijk. Ik begrijp goed dat er iemand als laatste moet geopereerd worden, maar dat ze de mens dat dan op voorhand laten weten zodat ik wat later kan komen.

Soit, 16u35 lag ik eindelijk te blinken op de operatietafel. Nerveus gelijk een kip zonder kop. Had het even onderschat dat het een echte operatie was. Baxter in hand, helemaal ontsmet en het team stond paraat. De dokter stelde zich voor en het gedoe kon beginnen. Voor mijn hoofd werd een constructie gemaakt met doeken zodat ik niet hoefde mee te kijken, gelukkig maar. Was me dat een heftige boel. Schouder opengesneden, klemmen daarop en trekken en sleuren tot ze een goed bloedvat vonden. Dat bleek bij mij weer een probleempje. Niet té doen! De dokter zei dat het zoeken normaal op 2 minuten gedaan was, en bij mij had hij na 20 minuten nog geen geschikt bloedvat. De uitleg was dat ik nogal stug weefsel had, en veel spieren die in de weg zaten. Hij vroeg of ik vaak aan sport deed, of aan zwemmen?? Hallo!! De sportiefste patiënt ooit...woehahaha. Uiteindelijk was hij na 55 minuten wringen en draaien klaar, en zat het reservoir erin. Dichtnaaien en toebranden (man, dat stinkt) en klaar was kees. Bij het begin schoot ik even in paniek, en dacht ik even dat ze mij mochten platspuiten. Achteraf was ik wel blij dat ik doorgebeten heb, want een kwartier na de operatie zat ik al twee boterhammen, een leo en een milky way binnen te schrokken.

Nu komt de pijn ferm op, want die schouder wordt wakker. Maar goed, een dafalgan zal redding brengen. Morgen gaan we ervoor, de eerste lading vergif in mijn lijf. De kids noemen het chemo-kaspertjes, die met hun hamers al de stoute cellen gaan kapot maken. Dat ze maar ferm kloppen, maar niet té hard op die goede asjeblieft. Duimen allemaal dat de bijwerkingen meevallen!

Hier was ik al een beetje boos en ontmoedigd...:-)

Het nadert...

O jee. Het nadert.

Mijn bloed werd vandaag goedgekeurd, dus het vergif mag er donderdag in gepompt worden. Ik weet dat ik chemo een beetje als mijn bondgenoot moet zien, tenslotte gaat die de kankercellen vernietigen, maar momenteel is het toch nog een beetje "the enemy". Deze voormiddag kreeg ik nog eens de ganse uitleg wat er te gebeuren staat, wat de bijwerkingen kunnen zijn, en hoe het praktisch in zijn werk gaat. Omdat ik nogal gevoelig ben voor aften kreeg ik nu al een spoelmiddel om preventief te spoelen, want dat spul tast je slijmvliezen aan. Er zijn gelukkig ook al een boel medicijnen die je moet nemen om de misselijkheid te lijf te gaan, dus wie weet valt dat al bij al nog mee. Jammer genoeg zit er een boel cortisone bij, dus als ge binnenkort een opgeblazen kale biljartbal ziet, loop me niet voorbij, dat ben ik! ;-)

De dokter legde ook nog eens uit dat mijn haar gaat uitvallen  (hoor ik nu al voor de 700ste keer), en dat er geen ontsnappen aan is. Niet met ijskappen, niet met korter of langer te laten, uitvallen doet het. Blijkbaar is alles enorm afhankelijk van welke chemo of kanker je hebt, vandaar dat sommigen andere of mindere bijwerkingen hebben. Ok, dat weten we dus ook al weer.

Morgen moet ik op de middag terug naar het UZ (de mens zou er beter gaan wonen) en dan krijg ik een poortkatheter ingeplant. Normaal gebeurt dat onder algemene verdoving, maar madam hier, wil dat enkel onder lokale. Pas op, vroeger deden ze dat altijd met een plaatselijke verdoving, maar dat gaf en toe problemen. Patiënten die gillend wegliepen, dokters die stonden te vloeken,...
Nee serieus, ik ben twee keer zo mottig geweest van al dat verdoven, dat ik het daarmee even heb gehad. Ik ga dus serieus op de tanden bijten, en na twee kadeekes zonder epidurale verdoving, moet dat toch ook gaan. Nee?! Die katheter blijft zitten tot na de volledige behandeling, dus minstens anderhalf jaar. Voor wie dat niet kent, da's dus een resevoirke die ze in een grote ader steken ergens onder uw sleutelbeen. Er wordt dus een insnede gemaakt, en dan steekt men dat daarin, en naait men de huid weer dicht. Alweer een litteken bij dus. Je zal daar dus weinig van zien, want dat zit volledig onder de huid (als je er genoeg hebt, iets wat geen probleem is bij mij). Het grote voordeel is dat ze telkens er bloed geprikt wordt, of een infuus wordt gegeven, dat allemaal via die katheter gebeurt. Gedaan met aders zoeken.

Donderdag dan the big day. Ik word er ferm ambetant van de laatste tijd (vraag maar mijn halve trouwboek) en kan alleen maar kuisen en alles op orde houden om kalm te blijven. Ook al moet je proberen daar rustig naar toe te gaan, het is sterker dan mezelf.

Vanavond de collega's op bezoek, en dan nog iets gaan eten met manlief. Even alles doorpraten op het gemak, proberen plannen wat komen gaat, en genieten. Schol.

Sunshine

Eerste nacht zonder manlief is vlot verlopen. Heel even hoorde ik allerlei geluiden die ik niet kon thuisbrengen, maar daar zette ik me al snel over. Als er al ongewenste bezoekers zijn, zullen ze snel snappen dat hier niet veel te rapen valt. Een prehistorische tv die ze niet eens kunnen dragen, maar voor de rest...En voor mij persoonlijk zullen ze ook wel niet komen, want met al mijn miserie zouden ze mij snel terugbrengen, denk ik. ;-)

Toen het coureurke gisteren vertrok, had ik wel een beetje een off-day. Meestal volgt die wel na een paar goede dagen. Ik was weer vrolijk en fruitig door het ganse pruikengedoe gegaan, en daarna volgt dan even het klopke. Dan word ik zo weer een beetje boos op alles en iedereen, ben ik moe en futloos, en schreeuw ik weer even waaraan ik dit allemaal verdien. Dan besef ik weer dat ik wel een stuk van de zomer ga missen door mottig in mijn bed te liggen. Of dan snap ik niet waarom je naast die rotziekte ook fysisch allerlei dingen moet dragen. De littekens waardoor topjes dragen onmogelijk wordt, dat haar, de kilo's die er misschien zullen bijkomen door cortisone...En al is dat allemaal bijkomstig, je moet het er wel allemaal bijnemen hé. Hoe kan je je dan nog goed in je vel voelen? Meestal gaat zo'n bui wel weer over door wat in mijn bed te hangen met flutseries op tv en een goed boek. Ook al zeggen de mensen vaak, waarom bel je dan niet even, daar heb ik dan geen behoefte aan. Ik moet soms eens even in mijn ééntje wat dingen verwerken en een plaatsje geven.

Maar goed, ik zwaaide manlief uit, en gelukkig was de bui dan al wat over, anders was die met een gigantisch schuldgevoel verlopen. Tegen een uur of vier moest ik dan toch weer paraat staan voor de boys, en aan de ene kant is dat een voordeel. Zo blijf je je niet wentelen in zelfmedelijden, en moet je wél weer vooruit. De avond heb ik bij mijn ouders thuis doorgebracht, en met plezier toegekeken hoe de neefjes en nichtjes elkaar (en tante Nele) natspoten met water.

Vandaag spreken we af met "de eenzame wielrennersvrouwen" (ahum) af om er een gezellig namiddagje van te maken en te plonsen in het zwembad. En morgen vaderkesdag, dus BBQ en sangriaaaaaaaaaaaaaaaa.....

Gekozen!

The pruikenstory goes on...

Deze voormiddag zijn we eens pruiken gaan passen in dat winkeltje achter de bibliotheek. Er is daar een speciaalzaak voor kappersartikelen en dergelijke. Het waren twee vriendelijke dames die de knoop in mijn maag snel verlichtten. Ik zei op voorhand dat ik gewoon eens enkele dingen  kwam proberen, maar helemaal niet overtuigd was om te kopen of überhaupt een pruik te dragen. In de etalage had ik zo'n kort kopke gezien, dus dat was nummer één op mijn hoofd. Het is natuurlijk niet eenvoudig met zo'n bos haar, krijg dat daar maar eens onder. Het was even onwennig en stom, maar bij pruik nummer twee werd er alweer gelachen. We vonden allemaal dat ik best geen perfect geblazen ding nam, want ik ben nogal een nonchalant type. Moh? Alle pruiken die er dus uitzagen alsof ik elke dag rechtstreeks van bij 'Bernard' kwam, vlogen terug in de doos. Uiteindelijk schoten er twee kanshebbers over. Het korte kopje, en een iets langer nonchalant carréke, dat best aansluit bij wat ik nu heb. Ook van kleur zijn ze identiek, de grijze haren niet meegeteld.. Omdat het korte kopje een té groot verschil zou zijn, werd het dat carréke. Ik heb het langs de kant laten leggen, want ik wil nog eens checken bij de ziekteverzekering of dat nu zeker terugbetaald wordt. Tenslotte moet je daar even bijna €600 leggen, niet te doen hé. Als het helemaal gedekt wordt door de verzekering, dan ga ik er zeker om, dan zie ik wel bij welke gelegenheden ik ze aandoe. Voor wie niet kan wachten, hieronder een foto...

Voor de rest heb ik al enkele dagen genoten van het zonneke. Gisteren met kleine M zijn klas op uitstap naar de kaaihoeve in Meilegem. Dit zijn nu wel enkele voordelen, dat ik dat eens kan doen. Deze namiddag dan gaan shoppen met mijn vriendinnetje. Toevallig kwamen we in de Veritas ook daar mutsjes tegen voor mensen die chemo krijgen. Ze waren een stuk goedkoper dan in de pruikenwinkel, en je kon ze leuk combineren met een sjaaltje. Het vriendinnetje trakteerde mij op een mooi blauw exemplaar, en aangezien ze nogal handig is met de naaimachine, is ze van plan om er enkele sjaaltjes bij te maken. Fijn!

Dit weekend gaat manlief op 'koersstage', ahum. Een uitje dat al maanden gepland stond, en die hij onmiddellijk wou annuleren toen dit gedoe van mij op de agenda verscheen. Heb hem lichtjes verplicht dat wel té doen, want het wordt nog zwaar genoeg. Nu ben ik nog goed in staat om voor mijn twee beren te zorgen, no problem. Mijn daagjes zitten sowieso al bijna propvol, want iedereen wil me onder zijn vleugels nemen...oooo...Maar het lukt best, echt waar.

Sorry, kon het niet laten...:-)

Mijn erte

We hebben er alweer een onderzoekje opzitten. Een hartonderzoek. Terug een radioactief goedje in mijn lichaam, even wachten, een scannerke boven mijn hoofd en terug naar huis. De mannen van die afdeling herkenden me, da's het 'voordeel' als ge zo jong zijt, dan val je een beetje op tussen al die oude madammekes. De resultaten krijg ik van de dokter, maar daar maak ik me geen zorgen in. Als ik nu al geen goed hart heb, wie dan wel. ;-) Dat is hetzelfde zinnetje dat ik antwoordde naar m'n 'kleine broertje' toen hij in het Eins smste: 'oe was 't mee ui erte?' Moest even twee keer lezen, hahaha.

In de vooravond met het goede weer toch weer even aan het kuisen geslaan. Heb weer het bevallingsgevoel, de nestdrang...Alles moet schoon en opgeruimd zijn. De garage kreeg een beurt, buggy's afgewassen om te versjassen, glascontainer, oude schoenen weggegooid,...

Gisteren even aan een winkel gepasseerd met pruiken. Ik had daar al eens aan de etalage gestaan, en wou nu eens aan manlief een paar dingen tonen. Omdat het toch niet de bedoeling was om binnen te gaan, reden we er naartoe met de kids op de achterbank. Kleine M vroeg al gauw waarom we een andere weg namen, en toen papa antwoordde dat het was om eens naar een pruikenwinkel te gaan kijken, riep grote M dat we fout waren. "Dan moeten we toch naar de feestwinkel, papa!" Daar moesten we alle vier zo mee lachen, dat het nare gevoel weg was.

Ik ben toch maar eens snel binnengegaan, en die mevrouw kwam onmiddellijk helpen. Ik vertelde dat het om eens te informeren was voor een pruik, en toen vroeg ze: "voor wie"?? Ze keek zo raar en verbaasd toen ik mezelf aanwees. Je ziet dat het zelfs voor hen niet went. 'k Heb een kaartje en een boekje meegekregen, en ben van plan eens een afspraak te maken om enkele dingen te passen. Voelt het niet goed, dan worden het sjaaltjes en hoedjes. Ik zie wel. Ik hoor zo verschillende meningen van mensen. De ene heeft nooit een pruik gedragen, de andere deed ze zelfs thuis niet af. Wordt mezelf vertrouwen en aanvoelen dus. Stom dat dit een beetje de hoofdzaak is waar je mee bezig bent hé nu, maar het kan niet anders. Je moet dit doen voor de chemo, en zoveel tijd rest er niet meer. En eens het uitvalt, moet er iets klaarliggen. Tja, to be continued, het pruikenverhaal. Wie weet zelf met foto's...... (Da's een teaserke, zodat jullie blijven lezen..hihi.)

Sprookjeslentefeesten

Dit weekend hebben we het rijtje van zeven (!) communie/lentefeesten afgesloten. De ganse maand april en mei hadden we wel elk weekend éen of twee leuke party's. Heel leuk, maar o zo vermoeiend. Om van de kilo's nog maar te zwijgen. Niet dat we ons daar nu nog iets van aantrekken, alléé, ik niet, het coureurke wel. Ook op een feest is het een beetje evenwicht zoeken over wat je babbelt en wat niet. Enerzijds wil je het feest van de mensen niet 'verpesten' door over die ellende te babbelen, anderzijds willen mensen graag dat je er over spreekt. Maar goed, dat wijst zichzelf wel uit.

Gisteren dan van een heerlijke spaghetti en het zonnetje genoten in het sprookjesbos. De jongens hebben nu eindelijk de leeftijd dat ze volop van de verhaaltjes beginnen genieten, en rennen van de ene locatie naar de andere. Normaal was er dan gisterenavond ook nog buurtvergadering bij ons thuis. Die heb ik helaas wel doorgeschoven naar onze lieve buurman next door (merci daarvoor), want dat zou er nog net iets teveel aan geweest zijn. Vandaag bekomen, opruimen, de was en de plas doen en enkele bezoekers ontvangen. Morgen vlieg ik alweer naar het UZ voor een hartonderzoek.

De onrust in mij is een beetje beter. De gevoelens zijn wat gekalmeerd. Toch blijft de angst voor wat komen gaat. Alles aan anderen overlaten, alles over u laten komen, I really hate it. Maar ik blijf oefenen. :-)