Gisteren ben ik zelfs even naar de repetitie geweest. Voor diegenen die het nog niet weten, 'normaal' speel ik in december mee in een theaterstuk. Na jaren voor kindjes zorgen, wou ik begin dit jaar weer eens helemaal iets voor mezelf. Als kind speelde ik in het jeugdtheater, dus terug die toer op. Met stichting De Mol, een zotte bende, plannen we een stuk rond de feestdagen en ik zag het helemaal zitten. De rol van mijn leven, het stuk van mijn leven, eén nieuw doel!
We hadden al enkele lezingen achter de rug, en die verliepen super. En dan: patat! Realistisch gezien weet ik dat meespelen zo goed als onmogelijk is. Tussen chemo's en bestralingen door repeteren in de goede momenten, de vermoeidheid die eraan komt, teksten kunnen onthouden,...En toch kan ik het niet loslaten. Ik wil niet, en ik kan hét niet! De groep wou het stuk zelfs eerst uitstellen, maar da's helemaal absurd. Ondertussen hebben ze een andere schitterende oplossing gevonden, namelijk een gedeelde rol. We studeren met twee de rol helemaal in, en stél, stél dat het lukt, speel ik een stuk of twee voorstellingen, en mijn partner de rest. Gaat het niet, dan doet zij het helemaal. Ik probeer dus, en eens ik voel dat het té lastig wordt, dan moet ik die zware knoop doorhakken, maar daar wil ik nog niet aan denken.
Soit, gisteren voelde ik mij dus goed, de bloedcellen waren goed, en er was repetitie in de namiddag. We zijn daar met niet zoveel, dus toen kwam het rebelletje weer even in me boven. Godv.., die cutziekte maakt me niet kapot, ik ga daar naartoe! Alles en iedereen den boom in. Het was als een kind op zijn eerste schooldag, zo euforisch was ik toen er naartoe reed. Ik kwam toevallig ook de huisdokter tegen met zijn auto, en toen ik vrolijk zwaaide, viel zijn mond gewoon open. Hij stak zijn duim op, zo van: "alles wel ok"? Ik de duim hoog in de lucht, en hup met de geit.
En het voelde goed! Ik was zo blij eens aan iets anders te denken, met iets anders bezig te zijn. Iedereen bleef op een veilige afstand (dankzij mijn 'ge moogt Nele niet kussen' assistente), dus ook dat was safe. Achteraf was ik moe, maar het was een fijne vermoeidheid, een voldaan gevoel.
Nu ik de smaak te pakken heb, wil ik meer natuurlijk. Zat daarnet in het boekje te kijken van de bierfeesten en toen vroeg ik me af of ik daar ook eens kan gaan rondneuzen. Shit, veel volk, openbare plaatsen en etingen waren afgeraden...Pff...laat het nu net zomer zijn, dus dat betekent dat er overal avondmarkten, braderieën, concerten,..zijn. Dan word ik wel weer een beetje kwaad...hmm..ik ga toch nog eens bellen naar de dokter denk ik. 't Wordt natuurlijk opletten dat het zich niet tegen me keert, want als ik weer in overdrive ben, dan komt er daarna meestal weer een klopke. :-)
Enne..als ik eerlijk ben, er zal veel afhangen van 'het haar'. Man, heeft dat al een rol gespeeld in deze kankersoap. Waarom dat er toch moet bijkomen, na alle miserie. Ben bang dat dat me echt gaat nekken hé. Maar goed, het staat er nog steeds, in zijn volle glorie, dus ik geniet er nog van!
Zaterdag kwam er een nieuwe levering food toe..ongelooflijk. "De maatjes" doen blijkbaar een beurtsysteem, en telkens komt er ons iemand anders bevoorraden. Ik word er echt zo warm, en zo verlegen van, van al die vriendschap. :-))
Hmmm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten