Het gaat beter, elke dag een beetje. Als ik 's morgens opsta, lijkt het even alsof de oude Nele er terug is. Dan vlieg ik er natuurlijk in, maak ik plannen, maar een uur later lijkt de energie met een sisser te zijn weggevloeid. Heel bizar om dat mee te maken. Heel frustrerend ook. De plannen die je even daarvoor maakte, lijken dan plots zo gigantisch, zo ondoenbaar,...en dan wordt het vaak weer schrappen. Even bijslapen is een goede poging, maar zelden komt je energie nog terug. Het lijkt alsof je 'het bommetje van de dag' hebt opgebruikt, en dan maar moeten wachten tot de volgende. Ik kan dus alleen maar hopen dat het bommetje elke dag groter wordt..
Voor de rest bedenk ik dat dit nu inderdaad de allerlaatste keer is:
- dat mijn ogen tranen en ik soms troebel zie...
- dat mijn darmen uit mijn lijf springen met mega krampen...
- dat mijn nagels ontsteken (maar hopelijk niet uitvallen)..
- dat ik ieder stom spiertje in mijn lijf heb leren kennen...
- dat de pijn in mijn hoofd voelt alsof ik migraine heb..
- dat mijn slijmvliezen in mijn neus op scherp staan en blijven bloeden...
- dat mijn tong beslagen is en alles een rare smaak geeft...
Je ziet, als dit allemaal in orde komt, dan zijn we al een ferme stap verder. Wat volgt na de chemo wordt nog volop besproken, en alle opties worden overwogen. Als ik zelf weet wat, en knopen heb doorgehakt, laat ik het zeker weten.
Wat de moreel betreft...het scheelt van dag tot dag, van uur tot uur. Heb sinds kort een ferme vrees te pakken om te hervallen of te horen dat er uitzaaiingen zijn. Het is een angst die me overvalt, en die ik dan even niet weg krijg. Waarschijnlijk is dit even tijdelijk, heeft ook soms te maken met wat ik lees op het internet (die computers toch hé), maar denk dat het maar een normale reactie is zeker. Zal ook wel passeren, en dan krijg ik misschien weer vertrouwen in mijn lichaam.
Voor de rest wordt het misschien tijd om mijn huis eens uit te komen. Thuiszitten geeft aanleiding tot piekeren, en van piekeren komt niks goed. Hoe langer het duurt, hoe hoger de drempel natuurlijk. Maar hé, morgen ga ik naar de repetitie van het toneel...en zaterdag is er (misschien een verkorte) nieuwe versie van 'komen eten' bij de vrienden. De kids gaan logeren bij tante en nonkel, en ik kijk enorm uit naar een aantal uur onder volwassenen. Mijn twee halloweenkids zijn namelijk net bloedzuigers...alleen zuigen ze geen bloed, maar energie. :-)
Je ziet..alles komt goed..;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten