Rotdag

Rotdag, rotavond gisteren, alles rot dus...

Het was mijn dagje niet.

Vanmorgen op de bestraling bleken er twee zieken te zijn. De verpleging bestond dus maar uit twee personen die moesten springen en vliegen om rond te geraken. Eens op de tafel voelde ik al onmiddellijk dat mijn nek en mijn schouders gigantisch pijn deden. De slechte positie eiste na negen keer zijn tol. Omdat ik weet dat het 'maar' een kwartiertje pijn lijden is, hield ik mijn mond en beet dapper door. Toeval wil dat de bestraling veel langer duurde, door het personeelstekort. Na tien minuten hield ik het niet meer van de stekende pijn in mijn nek, maar geen kat die dat door had op die camera. De tranen rolden uit mijn ogen, maar bewegen is absoluut geen optie. Toen ze binnenkwamen om de tafel te verzetten, zagen ze dat het niet ging, alleen kan je niet zomaar  halverwege een bestraling stoppen. Toen het groene licht eindelijk aan ging, huilde ik van de pijn.

Godverdomme, da's echt balen en frustrerend. Ze schrokken zo dat ze er onmiddellijk de dokter bij riepen en die stelde een ontsteking van de trapezius spier vast, de nek dus. 'k Heb een voorschrift gekregen om tien dagen medicijnen te nemen, en hopen dat het snel beter is. Een andere positie kan niet, dus morgen moeten die pillen en extra dafalgan hun werk doen.

Na de pijnlijke bestraling haastte ik me naar oncologie voor de driewekelijkse dosis herceptine. Ook daar zag ik tegenop, maar al bij al ging het vlot. We kregen ook twee psychologen op bezoek die  bezig waren met een onderzoek, met de vraag of ze mij en mijn mama mochten interviewen. Ze doen een studie betreffende "ouders met een volwassen ziek kind". Ze stelden een heleboel vragen aan ons elk apart over de invloed van de ziekte bij die belangrijke groep van familieleden, die helaas vaak over het hoofd gezien worden. Zo ging de tijd nog snel, en kon ik eens weer naar hartelief gal spuien en mijn verhaal vertellen.

Nu snel nog wat rusten, die spierpijn verbijten en straks weer paraat voor het oudercontact van de kadeekes.

What a life...maar soit, ik klaag niet, andere mensen denken toch altijd dat het met hen veel erger is gesteld. :-)