De laatste bestraling zit erop.
Deze morgen begon het nochtans niet goed. Kleine M kreeg deze nacht koorts, maar leek vanmorgen weer ok. Omdat naar school gaan geen optie was, hebben we die maar snel in de auto gezwierd en meegenomen naar Gent. In Nazareth stond het verkeer plots stil. Stapvoets reden we verder. Toen ik merkte dat ik negen uur niet ging halen belde ik naar de dienst radiotherapie dat ik wat later zou zijn. De vepleging reageerde verbaasd, want ik moest er toch pas om half elf zijn. Heh?? Ik werd 15 keer om negen uur bestraald, en nu, voor de allerlaatste keer, moest ik zoveel later? Ik had niet eens op mijn uurkaartje gekeken...Soit, eens aangekomen namen ze mij er gelukkig tussen, zodat ik rond tien uur op de tafel lag.
De laaste stralen waren voorbij zonder dat ik er erg in had. Ik was zodanig aan het nadenken over vanalles en nog wat, dat ik bijna niet besefte dat de laatste tuuuuuuuuuuuuut klonk. De mensen in de wachtkamer en de verpleging waren veel enthousiaster dan ikzelf dat het mijn laatste keer was. Raar. De grote euforie is er niet. Had het anders verwacht. Misschien omdat ik weet dat er nog veel komt? Misschien omdat mijn leven toch nooit meer hetzelfde wordt? Het is duidelijk dat er een leven voor én na borstkanker zal zijn, dat is iets wat ik zal moeten leren aanvaarden.
Maar goed, ik ben content, weer een ferm hoofdstuk afgesloten. Het zal heel wat schelen, heel wat over en 't weer gerij minder. Nu kan de energie alleen maar terugkomen, en de huid herstellen. Oef!
Bedankt voor de smsjes en kaartjes deze morgen. Fijn dat jullie eraan dachten!! Love you all.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten