Ik was jarig vorige woensdag.
Het was dus ondertussen 34 jaren geleden dat mijn vader tegen de verpleegster zei: 'zuster, pas op met mijn goudklompje, hé!'. De verpleging vond dat zo een mooie benaming en het verhaal bleef meegaan. Ondertussen grapt manlief dat ik nu al gigantisch veel zou waard zijn, als ik echt van goud was...Liggen jullie ook plat? Ahum.
Soit, mijn verjaardag was super. De boys hadden een ontbijt op bed voorzien, want dat hoort bij elke verjaardag volgens hen. De verse koffiekoekjes smaakten zalig, en eens de mannen naar school ben ik nog enkele uurtjes terug gekropen in bed. 's Middags zijn we met z'n viertjes op restaurant gegaan, en ook dat was voor M&M een gans avontuur. Ze hadden het al tegen de hele school verteld. :-)
's Avonds kwam de dichtste familie een glaasje drinken en een broodje eten, allemaal op 't gemak, en voor een keer geén drukte en chaos. Top.
Toen het oudejaar was, had ik een ander gevoel dan nu bij mijn verjaardag. Nu had ik meer het idee dat ik echt een bladzijde heb omgeslagen. Vanaf nu kan het terug alleen maar beter gaan, dus daar gaan we voor. De vermoeidheid is gelukkig weer een beetje beter, al ligt dat ook aan het feit dat ik meer doseer. Het is ook de derde week na de herceptine baxter, en er zit duidelijk een verschil met de eerste week. Het doet duidelijk iets met mijn lichaam, en dat kan ook niet anders, het blijven zware medicijnen hé. Donderdag is het alweer prijs, dat gaat toch supersnel hé. Ik stel me weer in op een lange dag wachten, dan kan het misschien beter meevallen.
Vanmiddag een lange gelaatsverzorging gehad, écht genieten. Mijn gezicht ziet er weer wat beter uit, de wenkbrauwen weer in dezelfde richting, en de nek ontspannen. Meer van dat graag! :-)
dinsdag 28 januari 2014
maandag 20 januari 2014
Oef!
Weer een speciaal dagje.
Nadat ik vorige maandag een week te vroeg stond in het UZ, vandaag een tweede poging voor een NMR. (Kwam trouwens toen door de koorts, hoor). Best toch weer spannend, tenslotte is dit na 9 maand weer eens checken of alles nog ok is, en vooral of er niks nieuws te zien is. Het onderzoek zelf is absoluut niet leuk, het maakt gigantisch lawaai en zorgt voor een zeer benauwd gevoel. Studio Brussel in mijn koptelefoon verzachtte de onaangename positie. De dokter nadien kon gelukkig melden dat alles ok was, niks te zien in mijn schone boezem, ahum. ZUCHT. Oef.
De voorbije week veel gerust en dingen geskipt...was nodig, want ik had absoluut geen topdagen. Eerst was er een dagje koorts, dan een dagje diarree, dan enkele dagen met een ontstoken mond, constante koppijn en die verdomde vermoeidheid. En zoals altijd, als mijn lichaam niet mee wil, laat ik gauw mijn kopje hangen. Ik ben dan zo gefrustreerd, en vind het leven weer oneerlijk, en dan klaag ik weer steen en been. Zelfmedelijden ten top. Waarom komt die energie niet in één WHOESH terug, weer de oude Nele...? Het helpt ook dat ik de laatste tijd foto's en video's van vroeger zit te sorteren en te bekijken, waarop ik zalig jong en o zo mooi slank sta, zonder een getekend gezicht..Denk er manlief dan bij die dan de meest fijngevoelige commentaren geeft ("amaai, vroeger zag ge er super uit, amaai, wat een verschil,...") en dan is het hek helemaal van de dam..:-)
Ik zal me er maar bij neerleggen, want me erin opjagen kost nog meer energie. Alleen gaat dat de ene dag beter dan de andere ;-)
Sinds vorige herceptine, 12 dagen geleden, let ik ook op mijn eten.
De onco-diëtiste kwam toen op mijn kamer met allerlei tips en een voedingschema. Niets dat ik niet wist, 't is alleen het karakter terugvinden. Nu zeker, als ik een slechte dag heb, of een dag vol ziekenhuisonderzoeken dan beloon ik me telkens met iets lekkers. "En so what, na dat klotejaar" was steeds de redenering. Maar het is een gemakkelijk excuus, en direct geraak ik niet meer door de deur. Dus, vanaf toen probeer ik mijn best te doen, en het lukt. Ik ben al 2 kilootjes kwijt, maar nog veel te gaan. En dat in een periode met alleen maar jarigen..olé. :-)))
Nadat ik vorige maandag een week te vroeg stond in het UZ, vandaag een tweede poging voor een NMR. (Kwam trouwens toen door de koorts, hoor). Best toch weer spannend, tenslotte is dit na 9 maand weer eens checken of alles nog ok is, en vooral of er niks nieuws te zien is. Het onderzoek zelf is absoluut niet leuk, het maakt gigantisch lawaai en zorgt voor een zeer benauwd gevoel. Studio Brussel in mijn koptelefoon verzachtte de onaangename positie. De dokter nadien kon gelukkig melden dat alles ok was, niks te zien in mijn schone boezem, ahum. ZUCHT. Oef.
De voorbije week veel gerust en dingen geskipt...was nodig, want ik had absoluut geen topdagen. Eerst was er een dagje koorts, dan een dagje diarree, dan enkele dagen met een ontstoken mond, constante koppijn en die verdomde vermoeidheid. En zoals altijd, als mijn lichaam niet mee wil, laat ik gauw mijn kopje hangen. Ik ben dan zo gefrustreerd, en vind het leven weer oneerlijk, en dan klaag ik weer steen en been. Zelfmedelijden ten top. Waarom komt die energie niet in één WHOESH terug, weer de oude Nele...? Het helpt ook dat ik de laatste tijd foto's en video's van vroeger zit te sorteren en te bekijken, waarop ik zalig jong en o zo mooi slank sta, zonder een getekend gezicht..Denk er manlief dan bij die dan de meest fijngevoelige commentaren geeft ("amaai, vroeger zag ge er super uit, amaai, wat een verschil,...") en dan is het hek helemaal van de dam..:-)
Ik zal me er maar bij neerleggen, want me erin opjagen kost nog meer energie. Alleen gaat dat de ene dag beter dan de andere ;-)
Sinds vorige herceptine, 12 dagen geleden, let ik ook op mijn eten.
De onco-diëtiste kwam toen op mijn kamer met allerlei tips en een voedingschema. Niets dat ik niet wist, 't is alleen het karakter terugvinden. Nu zeker, als ik een slechte dag heb, of een dag vol ziekenhuisonderzoeken dan beloon ik me telkens met iets lekkers. "En so what, na dat klotejaar" was steeds de redenering. Maar het is een gemakkelijk excuus, en direct geraak ik niet meer door de deur. Dus, vanaf toen probeer ik mijn best te doen, en het lukt. Ik ben al 2 kilootjes kwijt, maar nog veel te gaan. En dat in een periode met alleen maar jarigen..olé. :-)))
woensdag 15 januari 2014
Moe, moeër, moest..??
Ik zocht dus de trappen van vergelijking van moe..niet gevonden of toch:
Zowel moeër - het moest als meer moe - het meest moe komen voor als trappen van vergelijking van moe. De omschreven vormen van moe (meer moe, meest moe) komen het meest voor in geschreven taal. De vormen moeër en moest komen vooral voor in informele, gesproken taal. Met name in geschreven taal worden als alternatief ook de trappen van vergelijking van vermoeid (vermoeider, het meest vermoeid) gebruikt.
Soit, ik ben moe. Dat was al duidelijk. Niet gewoon, maar gigantisch. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar 't is niet echt mijn weekje. Maandag kreeg ik koorts, was ik superellendig en mottig. Na dokterscontrole bleek het gewoon om een virus te gaan, en het ging inderdaad snel beter. De dafalgans deden hun werk.
Het was natuurlijk weer de ideale timing! Kleine M werd dinsdag 5 jaar, en ik had vanalles gepland. De jongens mochten naar huis komen eten, samen met het neefje en nichtje...Na 16u was er taart en koffie.. En patat, moeder weer knock-out! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, want het was ook een beetje aan mezelf te danken. Ik ben de afgelopen weken blijven gaan, doordoen, niet opgeven, geen rust nemen,...gaan gaan gaan...Altijd vond ik dat iemand wel recht had op mijn aanwezigheid, dat de kids een activiteit moesten hebben, dat manlief een uitstapje verdiende...Ondanks het bijslapen als de drie musketiers naar school zijn, komt er toch een ferme klop.
Nu ik met mijn neusje weer eens tegen de muur loop, hoop ik de komende maanden er een lesje uit te trekken. Als je nog niet 100% bent, kan je niet leven tegen 120%. Ik probeer het te onthouden, maar iedereen mag het mij helpen herinneren..:-)
Zowel moeër - het moest als meer moe - het meest moe komen voor als trappen van vergelijking van moe. De omschreven vormen van moe (meer moe, meest moe) komen het meest voor in geschreven taal. De vormen moeër en moest komen vooral voor in informele, gesproken taal. Met name in geschreven taal worden als alternatief ook de trappen van vergelijking van vermoeid (vermoeider, het meest vermoeid) gebruikt.
Soit, ik ben moe. Dat was al duidelijk. Niet gewoon, maar gigantisch. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar 't is niet echt mijn weekje. Maandag kreeg ik koorts, was ik superellendig en mottig. Na dokterscontrole bleek het gewoon om een virus te gaan, en het ging inderdaad snel beter. De dafalgans deden hun werk.
Het was natuurlijk weer de ideale timing! Kleine M werd dinsdag 5 jaar, en ik had vanalles gepland. De jongens mochten naar huis komen eten, samen met het neefje en nichtje...Na 16u was er taart en koffie.. En patat, moeder weer knock-out! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, want het was ook een beetje aan mezelf te danken. Ik ben de afgelopen weken blijven gaan, doordoen, niet opgeven, geen rust nemen,...gaan gaan gaan...Altijd vond ik dat iemand wel recht had op mijn aanwezigheid, dat de kids een activiteit moesten hebben, dat manlief een uitstapje verdiende...Ondanks het bijslapen als de drie musketiers naar school zijn, komt er toch een ferme klop.
Nu ik met mijn neusje weer eens tegen de muur loop, hoop ik de komende maanden er een lesje uit te trekken. Als je nog niet 100% bent, kan je niet leven tegen 120%. Ik probeer het te onthouden, maar iedereen mag het mij helpen herinneren..:-)
woensdag 8 januari 2014
.JPG)
zaterdag 4 januari 2014
"Happy" 2014!
Gelukkig nieuwjaar allemaal!
De feesten zijn gepasseerd, oef. Best heftig, zeker als je lichaam niet altijd mee wil. Toch intens genoten van alles wat op me afkwam.
Kerstmis was gezellig en rustig, met véél cadeautjes, véél eten en drinken en véél fijne familie.
Daarna hebben we de laatste toneelvoorstelling in glans afgesloten! Ik vind het heel jammer dat het erop zit, maar ben ook wel blij dat de rust weerkeert. Zowel voor 't kopke als voor 't lichaam was het hoog tijd. Toch zal ik die zotte bende heel hard missen. Ze hebben uiteindelijk alles meegemaakt van in het begin. Toen we in februari van dat jaar startten met de eerste lezing kon niemand vermoeden dat dit ging gebeuren. Bij de diagnose in april wou ik onmiddellijk de brui geven aan "toneel spelen" maar dat was buiten de ploeg gerekend. Ze lieten me niet gaan, en al kon ik maar één keer spelen, of enkele uren repeteren, ik moest verder doen. Het was een goede beslissing, het was een heel groot doel om daar te staan, en het lukte! Mede dankzij het geduld van de regisseur en de rest van de crew, die me bleef aanmoedigen om door te doen. En genoten héb ik, met volle teugen. Love you guys, en ook aan allen die kwamen kijken en me een hart onder de riem staken: dikke merci!
Oudejaar gaf me een heel dubbel gevoel. Ben die dag opgestaan met slecht humeur. Wat viel er te vieren? Sms'en of kaartjes heb ik dit jaar niet gestuurd, want ik wist echt niet wat ik erop moest schrijven. "Ik wens jullie een veel beter jaar dan dat van mij??"
Rond de middag belde de psycholoog van het UZ, alsof ze wist dat het een lastige dag was, maar ook tegen haar raakte ik mijn ei niet kwijt. Uiteindelijk keerde mijn gemoed vanzelf en was ik klaar voor een rustig feestje met de vriendjes én de boys. Het werd uiteindelijk "megaplezant".
Op nieuwjaarsdag hopten we van familie naar familie, en liet ik de emoties in de frigo zitten. Het heeft weinig zin om overal bij stil te staan, en vooral altijd achteruit te kijken. Bij deze wend ik mijn blik alleen naar voor, naar een nieuw jaar...
Een jaar met hopelijk wat minder onzekerheid, veél haar, massa's kilo's minder, tonnen energie bij en een heleboel fijne momenten!
Bedankt aan jullie alleen voor de 'never ending support' in dat rotjaar! Ik wens jullie alles wat jullie graag willen, écht, en een keigoede gezondheid.
De feesten zijn gepasseerd, oef. Best heftig, zeker als je lichaam niet altijd mee wil. Toch intens genoten van alles wat op me afkwam.
Kerstmis was gezellig en rustig, met véél cadeautjes, véél eten en drinken en véél fijne familie.
Daarna hebben we de laatste toneelvoorstelling in glans afgesloten! Ik vind het heel jammer dat het erop zit, maar ben ook wel blij dat de rust weerkeert. Zowel voor 't kopke als voor 't lichaam was het hoog tijd. Toch zal ik die zotte bende heel hard missen. Ze hebben uiteindelijk alles meegemaakt van in het begin. Toen we in februari van dat jaar startten met de eerste lezing kon niemand vermoeden dat dit ging gebeuren. Bij de diagnose in april wou ik onmiddellijk de brui geven aan "toneel spelen" maar dat was buiten de ploeg gerekend. Ze lieten me niet gaan, en al kon ik maar één keer spelen, of enkele uren repeteren, ik moest verder doen. Het was een goede beslissing, het was een heel groot doel om daar te staan, en het lukte! Mede dankzij het geduld van de regisseur en de rest van de crew, die me bleef aanmoedigen om door te doen. En genoten héb ik, met volle teugen. Love you guys, en ook aan allen die kwamen kijken en me een hart onder de riem staken: dikke merci!
Oudejaar gaf me een heel dubbel gevoel. Ben die dag opgestaan met slecht humeur. Wat viel er te vieren? Sms'en of kaartjes heb ik dit jaar niet gestuurd, want ik wist echt niet wat ik erop moest schrijven. "Ik wens jullie een veel beter jaar dan dat van mij??"
Rond de middag belde de psycholoog van het UZ, alsof ze wist dat het een lastige dag was, maar ook tegen haar raakte ik mijn ei niet kwijt. Uiteindelijk keerde mijn gemoed vanzelf en was ik klaar voor een rustig feestje met de vriendjes én de boys. Het werd uiteindelijk "megaplezant".
Op nieuwjaarsdag hopten we van familie naar familie, en liet ik de emoties in de frigo zitten. Het heeft weinig zin om overal bij stil te staan, en vooral altijd achteruit te kijken. Bij deze wend ik mijn blik alleen naar voor, naar een nieuw jaar...
Een jaar met hopelijk wat minder onzekerheid, veél haar, massa's kilo's minder, tonnen energie bij en een heleboel fijne momenten!
Bedankt aan jullie alleen voor de 'never ending support' in dat rotjaar! Ik wens jullie alles wat jullie graag willen, écht, en een keigoede gezondheid.
 |
| Dag Annick, tot ooit? |
 |
| Merry Christmas! |
 |
| Opwarming, vlak voor we starten.. |
.JPG) |
| Manlief.. |
 |
| Happy Newyear! |
Abonneren op:
Reacties (Atom)