Mamadag

Gisteren was er in de klas van little M: 'mamadag'. Dat betekent dat je als mama een half dagje mee mag naar school, en je verwend wordt...Bij onze grootste kapoen heb ik indertijd twee keer moeten passen, wat heel veel traantjes tot gevolg had. Tja, in het onderwijs kan je nu eenmaal geen half dagje vrij nemen hé. Deze keer kon ik wel van de partij zijn, dan toch nog een voordeel aan deze situatie! Eindelijk. Na een half dagje tussen de kleuters was even bekomen wel nodig, wat me deed beseffen dat er nog werk aan de winkel is vooraleer ik zelf weer voor de klas sta.

Het was top. Kleine M was zo fier als een gieter, en genoot van het samenzijn: ontbijten, gezelschapspelletje, een filmpje,...Soms denk ik dat hij te klein is om alles te beseffen, maar af en toe geeft hij een opmerking waarvan ik helemaal perplex sta. Zoals maandag bij de bakker. De winkel stond bomvol (op Paasmaandag moeilijk een bakker open te vinden), en toen we stonden te wachten vroeg hij heel luid: "mama, hoe heb jij eigenlijk kanker gekregen?" Ik even slikken, de blikken negeren en stilletjes zeggen dat ik hem dat in de auto wel zou uitleggen. Niet te doen, en ik die dacht dat hij geen vragen of bedenkingen had, vergeet dat dus. Later heb ik geprobeerd te vertellen dat dat niet komt door iets verkeerd te eten, of door iets fout te doen, dat dat zomaar komt...Waarop hij: "misschien door teveel M&M's te eten hé mama..." Lap. :-)

Vandaag herceptine nr 13...(o jee, hopelijk brengt die geen ongeluk). Het begon al met file deze ochtend, maar uiteindelijk ging het behoorlijk vlot. De baxters liggen nu op voorhand klaar, dus het lange wachten is voorbij. Dat het nichtje en de meter achteraf ons stonden op te wachten, maakte mijn slechte humeur op slag beter.

Die mottige anti-hormonenspuit hebben ze vandaag ook voor de eerste keer in mijn buik geploft. Er was geen ontkomen aan, na nogmaals een gesprek met de prof. Dat ik er last zal van hebben, is een feit, zegt hij, maar het is het beste voor mijn ziekte. Dan is de keuze snel gemaakt hé. Toen ik het tegen manlief vertelde en waarschuwde dat hij de extra kilo's en de humeurschommelingen er dan maar moet bijnemen, vroeg hij of dat na een uur al kon werken? Grr.

Nog vijf te gaan...blijven tellen dus!

Een souvenir van de 'mamadag'...Little M en krulliemama...:-)

Paasvakantie

Moe, maar zeééééér voldaan. Dat gevoel heb ik na twee heel fijne weken.

Eerst waren er twee prachtoptredens waar ik gigantisch van genoot. Er was 'the broken circle breakdown band', heel emotioneel, heel meeslepend, gewoonweg prachtig. Je kon met momenten een speld horen vallen in de zaal. Het tweede concert was van de broertjes Wauters, waar de nichtjes en ik al lang een boontje voor hebben. We amuseerden ons rot, en zongen uit volle borst mee. Topavond.

Er was de Ronde Van Vlaanderen...de hoogdag van het jaar voor manlief. Altijd gezellig, in fijn gezelschap de coureurs aanmoedigen...

En toen...kwam de reis. We hadden die voor een prikje op de kop getikt, en in een overgevoelige bui geboekt. Het was op en top genieten. Alles viel mee: het eiland is heel mooi, het was een ganse week prachtig weer, de buffetten waren om je ziek te eten (lees: 2kg bij), de kids waren flink en braaf,...
Ook al ben ik vaak bij de jongens, op reis is alles anders. Je beleeft veel intenser alle dingen, hebt veel meer tijd om spelletjes te spelen, boeken te lezen,....

Dinsdagmorgen slikte ik even toen ik besefte dat het een jaar geleden was dat ik het grootste rottelefoontje uit mijn leven kreeg. Al gauw zette ik dat gevoel opzij, en probeerde het positieve van 'de verjaardag' te zien. Ik zat daar toch maar, een jaar later, met een sangria in de hand in Mallorca, een bos krullen op mijn hoofd en een triomfgevoel dat die 'cutkanker' mij er niet onder kreeg. :-)

De vermoeidheid, en de koppijn van het reizen nam ik er achteraf met veel plezier bij. Het was iedere seconde waard. Toch zal ik niet ontkennen dat het broodnodig is dat ik alles weer op mijn tempo kan doen, vanaf morgen...:-)

En ondertussen, vasthouden aan die mooie herinneringen...

:-) Krullie..

 

Het was super...verslag volgt. :-)

One year ago...

We zijn een jaar verder...een echte verjaardag noemen zou raar zijn..

Vorig jaar, 2 april, vloog ik naar de huisdokter van mijn mama...Ik liep namelijk op de Ronde Van Vlaanderen met een pijnlijke keel, maar weet het aan het vele schreeuwen naar manlief en de coureurs. Op paasmaandag bleef ze de oren van mijn kop zagen dat ik met die keel naar de dokter moest. Omdat ik er dan toch was, toonde ik nog eens het knobbeltje dat 2 maand eerder werd afgedaan als 'gewoon klierweefsel', maar waar ik toch ongerust in bleef. Daarna ging de bal aan het rollen....en maandag15 april stortte mijn wereld in.

Etiketje op het hoofd: borstkanker. BAF!

Tja, het was een rotjaar, dat is zeker.

Toch waren er ook veel fijne momenten, hoe bizar dat ook mag klinken. De quality time met familie en vrienden, omdat je toch niet veel anders kan dan in de zetel hangen. De steun uit hoeken waarvan je het niet had verwacht. De vele flessen cava die werden opengetrokken telkens er weer een lichtpuntje was. De bos krullen op mijn hoofd (waaaah) waar iedereen gek op is, behalve ikzelf. ;-)

Aan een top 10 van mindere momenten ga ik niet beginnen, anders wordt dit weer een saaie blog, maar enkele wil ik toch even aanhalen: veel pijn en ongemakken, de extra kilo's, niet de volle 100% kunnen geven terwijl je hoofd dat wel wil, de stress en de angst om te hervallen....

De laatste tijd heb ik ook weer ontdekt dat ik weer moet oppassen van mezelf. Dat klinkt misschien dubbel, maar soms ben ik mijn eigen grootste vijand. Omdat ik het gevoel heb dat ik zovéél geluk heb, dat ik een tweede kans heb gekregen, wil ik nog meer van alles genieten en meemaken. Ook al was het voor mijn ziekte perfect normaal om in de zetel te ploffen, nu denk ik steeds dat ik moet "carpe diem-en". Aja, da's ook wat iedereen je steeds inpepert: genieten, genieten en nog eens genieten. Dus moet ik meer quality time hebben met de kids, meer proberen bewegen om gezond te blijven, bewuster boodschappen doen om het lot niet te tarten, vrienden en familie zien die zoveel deden het voorbije jaar, allerlei evenementen meemaken,......En mezelf voorbijhollen dus...

Rustig opbouwen is niet voor mietjes, gewoon noodzakelijk. Alleen moet ik dat af en toe weer eens gezegd worden. Want de energie bijtanken die je opgedaan hebt, is niet zo eenvoudig.

Maar hé...woensdag zit ik op het vliegtuig....een weekje Mallorca met manlief en kids. Daar zal ik nu eens dubbel en dik van genieten, als jullie dat maar weten! :-))

Bedankt voor de vele aanmoedigingen het voorbije jaar. We doen zo verder!