Goedgekeurd voor vakantie!

Woehoe...alle controles zijn achter de rug.

Maandag werd mijn hart terug bekeken met een echo, en het houdt nog steeds stevig stand onder de medicijnen. Vandaag eerst een baxter herceptine, dan bij de gynaecoloog. Ongelooflijk maar waar, de cysten zijn weg, verdwenen, foetsie! Ben echt heel erg opgelucht. Had ergens veel schrik dat ze er nog steeds waren, en ik hoef echt geen extra dingen meer in mijn lijf. De pijn die ik af en toe nog voel in mijn onderbuik is te wijten aan mijn hormonenhuishouding die plat gelegd wordt. Voor de rest nog even gecheckt of de bijwerkingen van mijn spuiten meevielen...nee dus, maar voorlopig zeker nog niet zo erg om op te geven. :-) Bij het buitengaan vroeg de dokter of ik op verlof ging, en hij gaf de raad nu eens even alles te vergeten, en te genieten. Jiha. Is maar een woord!

We muizen er vrijdag vanonder...weekje Toscane, weekje la Douce France. Vooral rusten, rusten en niks doen. Kijk er heel erg naar uit. Aan jullie allen: een fijne vakantie, een topzomer en massa's zon gewenst!

Voetbalgekte

Het zijn geen topweken.

Er hangt een ferme vermoeidheid en spierpijn in mijn lijf, die hopelijk te wijten is aan een overdaad in mijn sociaal bestaan. Er waren communies en lentefeesten, er waren schoolfeesten,...En zoals ik 1032 keer op deze blog schreef, dan gaat ons Nele er volledig tegenaan. En zie nu. Soit, als het dat maar is, dan weet ik dat voor de volgende keer, maar soms duiken er dan van die doemgedachten op..."Er zal toch niks anders zijn...mijn hart trekt het toch nog...enz.." Volgende week staan er nog een paar controles op stapel, dus hopelijk kan ik die spinsels dan verbannen.

Het is natuurlijk niet fijn om op je 34ste aan banden te worden gelegd. Ik weet dat ik moet schrappen en kiezen, dat ik aan mijn gezondheid moet denken, maar ik ben soms een beetje te koppig. Wie wil nu altijd rusten? Het wordt gewoon tijd dat die mottige baxters erop zitten, want die wegen alsmaar meer door. Nog drie...

Ondertussen zijn de mannen hier ook in de ban van het WK voetbal. De hele wijk is versierd, en iedereen supportert voor de Rode Duivels. En ik...ik hou me kalm hé...alhoewel. ;-)

Fun

Alweer een tijdje geleden, maar ik ben nog steeds alive and kicking.

Hele leuke weken achter de rug...er waren communies, lentefeesten, familiefeesten,...Ik heb me heel goed geamuseerd, en zoals ik al eerder zei: niet voor 100%, maar voor 200%. Op zo'n momenten ben ik zo dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen, dat ik precies twee keer zo intens geniet . Raar hé.

Gisteren kwam natuurlijk dan weer het minder leuke deel van mijn leven...alweer een baxtertje herceptine. Omdat ik op controle moest op de dienst bestraling, hadden we het een dagje vroeger gezet. Het was weer dik tegen mijn zin, en ik kan het niet meer verstoppen. Die afdeling oncologie in het UZ is zo'n mottige omgeving, zo'n onvriendelijke mensen (niet allemaal), zo'n domper op alles...BAH. De voorbije keren ging het tamelijk vlot, maar het mooie liedje kon niet blijven duren.

Het ging niet vooruit toen we er gisterenmorgen aankwamen. Wachten, wachten en nog eens wachten. Uiteindelijk werd ik pas na een uur aangeprikt, en dan nog door een verpleegster die het niet gewoon is. Gevolg, ze stak naast mijn poortkatheter, en da's ferm pijnlijk moet ik zeggen. Gelukkig was de tweede poging wel raak. Op de kamer lag ik dan samen met heel lieve mensen, alleen had ik geen zin in het ziekteverhaal van mevrouw, maar dat kreeg ik er gratis bovenop. "Borstkanker, hervallen na 5 jaar, en nu mét uitzaaingen". Laat dat nu net zijn wat ik wil horen op zo'n dag...:-(

Soit, ongeveer 3 uur later was ik er vanaf (gelukkig is er het internet), en dan nog op controle bij de radioloog. Voor de bestraling ben ik in een studie gestapt, waardoor ik ook achteraf nog word opgevolgd. Op zich is dat een goede zaak, want zo blijf je nog vaker onder controle. Daar werd ik goedgekeurd, dus na een halve dag tjollen en hotsen (niet bestaande werkwoorden) zat het er weer op. Nog drie te gaan...

Tegen 's avonds was ik zo moe als een hond, en het humeur zakt dan ook zienderogen. Het probleem is dat na enkele leuke weken, het des te harder aankomt als je terug moet naar het UZ. Ik probeer ook af te tellen, maar iedere keer krijg ik weer een lijst met afspraken (hartonderzoek om te zien de herceptine het hart niet teveel aantast, bestraling, gynaecoloog,...) zodat het nooit gedaan lijkt. Jaaa...ik ben naïef, het is voor de rest van mijn leven, maar zo maar heel af en toe naar de dokter, een keer of twee op een jaar...zou dat niet voldoende zijn?? :-)))

Met de kids gaat het goed, de ene heeft een buikgriep gehad, en de andere vocht in zijn heupje, maar ze stellen het weer wel. Er wordt gretig afgeteld naar de vakantie...En ikke, ik hoop nog op een weekje of drie rust...hahaha..