Hele leuke weken achter de rug...er waren communies, lentefeesten, familiefeesten,...Ik heb me heel goed geamuseerd, en zoals ik al eerder zei: niet voor 100%, maar voor 200%. Op zo'n momenten ben ik zo dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen, dat ik precies twee keer zo intens geniet . Raar hé.
Gisteren kwam natuurlijk dan weer het minder leuke deel van mijn leven...alweer een baxtertje herceptine. Omdat ik op controle moest op de dienst bestraling, hadden we het een dagje vroeger gezet. Het was weer dik tegen mijn zin, en ik kan het niet meer verstoppen. Die afdeling oncologie in het UZ is zo'n mottige omgeving, zo'n onvriendelijke mensen (niet allemaal), zo'n domper op alles...BAH. De voorbije keren ging het tamelijk vlot, maar het mooie liedje kon niet blijven duren.
Het ging niet vooruit toen we er gisterenmorgen aankwamen. Wachten, wachten en nog eens wachten. Uiteindelijk werd ik pas na een uur aangeprikt, en dan nog door een verpleegster die het niet gewoon is. Gevolg, ze stak naast mijn poortkatheter, en da's ferm pijnlijk moet ik zeggen. Gelukkig was de tweede poging wel raak. Op de kamer lag ik dan samen met heel lieve mensen, alleen had ik geen zin in het ziekteverhaal van mevrouw, maar dat kreeg ik er gratis bovenop. "Borstkanker, hervallen na 5 jaar, en nu mét uitzaaingen". Laat dat nu net zijn wat ik wil horen op zo'n dag...:-(
Soit, ongeveer 3 uur later was ik er vanaf (gelukkig is er het internet), en dan nog op controle bij de radioloog. Voor de bestraling ben ik in een studie gestapt, waardoor ik ook achteraf nog word opgevolgd. Op zich is dat een goede zaak, want zo blijf je nog vaker onder controle. Daar werd ik goedgekeurd, dus na een halve dag tjollen en hotsen (niet bestaande werkwoorden) zat het er weer op. Nog drie te gaan...
Tegen 's avonds was ik zo moe als een hond, en het humeur zakt dan ook zienderogen. Het probleem is dat na enkele leuke weken, het des te harder aankomt als je terug moet naar het UZ. Ik probeer ook af te tellen, maar iedere keer krijg ik weer een lijst met afspraken (hartonderzoek om te zien de herceptine het hart niet teveel aantast, bestraling, gynaecoloog,...) zodat het nooit gedaan lijkt. Jaaa...ik ben naïef, het is voor de rest van mijn leven, maar zo maar heel af en toe naar de dokter, een keer of twee op een jaar...zou dat niet voldoende zijn?? :-)))
Met de kids gaat het goed, de ene heeft een buikgriep gehad, en de andere vocht in zijn heupje, maar ze stellen het weer wel. Er wordt gretig afgeteld naar de vakantie...En ikke, ik hoop nog op een weekje of drie rust...hahaha..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten