De voorbije week was een week vol onderzoeken. De check up week. Spannend. De dagen ervoor liep ik toch een beetje nerveus, maar dat probeerde ik niet te laten blijken. Toch voel ik op die momenten vanalles, en vrees ik steeds het ergste.
De MR op maandag was één van de belangrijkste. Gelukkig kon ik de dokter, die in haar glazen hokje mijn prachtige boezem bekeek, nog snel aan haar 'schabernak' trekken en vragen of ze iets gezien had. Normaal moet je gewoon doorgaan, en krijg je een tijd later pas het resultaat. Onmenselijk. Ze zei onmiddellijk dat alles ok was, niks te zien, ook nadat ik twee keer vroeg of ze het zeker wist want mijn weefsel bleek niet van de makkelijkste. Ok, hindernis één was genomen. Opluchting.
Op dinsdag volgde een bloedonderzoek, waarvan ik pas vrijdag de resultaten kreeg. De huisdokter probeert me altijd wijs te maken dat ik alles van me af moet zetten, maar hij heeft gemakkelijk praten. Toen zijn vrouw ooit eens een knobbeltje voelde, zette hij zelf alles in rep en roer, en het bleek niks te zijn. Dat vertelde hij me eens...maar dan tegen mij zeggen, pobeer niet aan hervallen te denken..hahaha..grapjas.
Vrijdag stond een afspraak bij de gynaecoloog in het UZ op het programma. Ook zo van die leuke dingen. Ook daar bleken de eierstokken en de baarmoeder tiptop in orde. Oef. Daarna nog wat gepraat over de bijwerking van die vervelende hormoontherapie.
De laatste tijd heb ik heel veel last van spier-en gewrichtspijnen, veroorzaakt door die pillen en spuiten. Weet niet of het door het weer komt dat het verergerd is, of door iets anders, maar fijn is het niet. Ik voel me vaak een oud vrouwtje van 85 jaar als ik uit mijn bed stap. Mijn vingers zijn stijf, mijn rug en benen doen pijn, en het heeft behoorlijk wat tijd nodig om op gang te komen. Moet er vast niet bij vertellen dat het op slechte dagen ook een aanslag is op mijn humeur. De gynaecoloog weet perfect wat het is, en bevestigde al vaak dat het door die medicijnen is, maar wil en kan niet zeggen dat ik ermee mag kappen. "Ze zijn even belangrijk als chemo, ze brengen jouw lichaam in een ongunstige tumor omgeving, dus blijven volhouden."
Tja, veel keuze heb ik niet, al zijn er momenten dat ik de boel daar zou smijten. Allemaal ok dat het mijn risico's beperkt, maar ik wil wel ook nog wat kwaliteit in mijn leven, en niet elke keer een dafalgan pakken als ik ergens naartoe ga. Voor iemand van 34 jaar is zo bruusk in die menopauze vliegen echt kak. Sorry voor de taal maar het moet er weer eens allemaal uit...
Voor de rest besefte ik ook nog maar eens dat ik een tikkende tijdbom ben. De dokter schreef luidop in zijn verslag: 'voorlopig rustige oncologische situatie'...VOORLOPIG??? Wat een shitboel. In de namiddag kreeg ik dan mijn bloeduitslag, en mijn tumormarker had nagenoeg dezelfde waarde als toen ik mijn diagnose kreeg. Een minibeetje gezakt. Was daar totaal ondersteboven van maar de huisdokter zegt dat dat ok is. Zolang het niet stijgt of boven een bepaald getal gaat, is dat allemaal prima, volgens hem. Ik ga morgen toch de prof nog eens bellen, want ik wil nog eens van haar bevestiging. Ik had namelijk verwacht dat die marker gigantisch ging gezakt zijn, nu de kanker uit mijn lijf is, maar blijkbaar bekijk ik dat verkeerd. Wees maar zeker dat ik het goed in de gaten hou, volgende maand laat ik weer mijn bloed checken!
Het is weer een tamelijk negatief blogje geworden precies...Was niet de bedoeling nochtans.
Ik voelde me best goed de laatste tijd, de vermoeidheid wordt wat minder, en ik geniet intens. En dan zijn er plots van die dagen dat je alleen aan hervallen denkt, maar dat gaat weer over en doe ik weer verder en laat ik die rotziekte mijn leven niét beïnvloeden. Vergeet het maar, ze krijgen mij niet meer klein, no way. Of zoals manlief het zegt: onkruid vergaat niet! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten