Even boven water..

Manlief heeft de pc op mijn schoot gezet, en zo typ ik traag maar zeker een blogje.

Hoe het is? Wie niet tegen zelfmedelijden kan, sla de volgende alinea over..

Twee uur na de chemo was ik zo misselijk als iets Ik zag even geel als een banaan. Het is sinds vanmorgen iets beter. Ik heb geen fut, geen energie, geen sprankeltje courage. Slapen gaat amper, want bij het liggen komt mijn maaginhoud (waar niks inzit) naar boven.  Vandaag heb ik een stukje cracot en een yoghurt binnengewerkt. Het duurde uren.
Voor de rest voel je vanalles. Koppijn, alle lichaamsdelen gloeien, pijn in de blaas, mijn mond is opgezwollen, en mijn ogen kunnen zich op niks focussen. De emmer is dezer dagen mijn trouwste vriend.
Had het niet zo verwacht. Hoop dat het snel keert. Hoe vind je anders de moed om te gaan voor een tweede chemo??

T is zo raar, ik was zo sterk, zo moedig, en twee uur later doen ze je kruipen over de vloer.

Dank voor de smsen en berichten, sorry dat ik niet kan antwoorden, maar vind het wel megalief!