Zuchten en puffen.

Een zonnige dag, meer dan 30 graden. Ik raap al de moed bijeen en probeer een blogje te schrijven.

Toch weet ik niet goed wat ik jullie wil vertellen...ik kan alleen maar klagen en zagen. En als er één ding is dat ik niet wil, is dat jullie met een zwaar gemoed en slecht gevoel deze blog lezen.

Integendeel, besef meer dan eens, lieve schatten, dat jullie moeten genieten van ieder klein goed moment. Vergeet die kilo's (kon ik maar eten nu), laat die stomme strijk liggen, kijk niet naar die vuile voeten,...Trek een fles open en zet u op uw terras!! Tot hier de preek van Nele. ;-)

De maag doet het beter. De misselijkheid is zo goed als over, al gaat eten nog niet goed. Ik heb in niks zin en doe uren over een sandwich of potje yoghurt. De familie sleept alles aan waar ik maar even aan denk dat ik 'misschien' zin zou kunnen hebben, en meestal kan ik alleen maar zuchten als het voor me staat. Enkel Fanta en Sprite gaan er vlotjes in. Lang geleden dat ik dat nog dronk, maar nu kan ik me er mee troosten.

Vanmorgen wou ik niet opstaan. Het humeur zat ver onder het vriespunt, en zag ook niet echt een reden. De huilbuien volgden elkaar weer op. Tot manlief met zijn Franse hoed en zijn Ricardfles voor mijn neus stond, en ik geen andere keus had dan me tot in de zetel op het terras slepen. Het is zo een ei hé, maar wel een superlief éi. Hij houdt zich megasterk en doet alles wat hij maar kan om te helpen of me blij te maken. Na een korte douche (wat een marathon), voel ik mij iets minder een schotelvod, en ga voor de rest buiten mijn zeteltje opzoeken. Als het energiepeil zo laag blijft, bel ik morgen misschien de huisarts eens. Daar moeten ze toch iets voor hebben, jeezes. Epo, aranesp, waar zitten al die coureurs, help??

De kids doen het tamelijk goed. Grote M is de zorgzaamheid zelve. Iets té. Hij ligt bij mij in de zetel, checkt de emmer, brengt limonade,...Het is ongelooflijk hoe hij met me inzit. Onze kleinste bengel vlucht een beetje. Van zodra hij de kans ziet rijdt hij weg met zijn fietsje en zoekt in de buurt een tuin waar geen zieke mama ligt. Gelukkig zijn mijn buurvrouwen zo lief om hem goed op te vangen, en zo is het voor hem ook wat te doen. Ik troost me met de gedachte dat hij het zich binnen twee jaar niet meer zal herinneren. We zorgen dat ze ook af toe een leuk uitje hebben, zodat ik ondertussen een beetje kan rusten en zij eens buiten zijn.

En voor de rest, aan al de duizenden die dit ook al ondergaan hebben: massa's respect, chapeau, petje af. Ik begrijp het echt niet. Hoe hielden jullie dit vol?

Het komt wel goed hoor dollies, traag maar zeker, en met veel geklaag en gezaag misschien (nee hoor, beloofd)...Geniet van de zon, remember!

Hier, mijnen held met zijn middaglunchke...