Langzaam

't Gaat, maar langzaam. Té langzaam naar mijn goesting. Heb weer ferme mottige dagen achter de rug. En het is nog niet helemaal (zal het nu sowieso even niet meer worden) okee. Zeer slapkes, moe, koppijn en nog af en toe misselijk. Na wat tv-kijken, lezen of babbelen is de energie alweer op. Shit man, het wordt precies altijd zwaarder.

Ben nochtans goed gesoigneerd. Op de dag van de chemo gingen kids logeren bij de neefjes. Die avond kregen we telefoon van nonkel Ysebaert of ze ook vier dagen mochten blijven, ze wilden graag met hen gaan kamperen in Noord-Frankrijk. Euhh...vier nachten..heb de boys nog nooit langer dan één nacht gemist....vier?? Veel nadenken was er niet aan, zij zagen het helemaal zitten, en ik had het te druk met misselijk zijn, dus daar gingen ze! Op zaterdag besloot manlief om ze achterna te reizen, en dus ging ik ook op logement. Naar hotel 'la mama' in Eine. De autorit was een hel, maar eens aangekomen viel de rust over mij. (Gelukkig woedde er zaterdag een onweer, zodat Tempelrock in Eine city werd afgblazen, anders was er van rust niet veel in huis gekomen.) Ik moet jullie niet vertellen dat het een reisje 'all-inclusive' was. Een privé-verpleegster eerste klasse, en bij het minste zuchtje werd ik op mijn wenken bediend.

Zo gingen de eerste dagen voorbij, van de zetel naar het bed, en omgekeerd, gekruid met een vleugje nostalgie van het terug 'thuis' wonen. Zondag had ik even een opflakkering toen broer en co terugkwamen van reis. D en J waren zo blij van hun tanteke te zien, dat ik even de mottigheid vergat. Ondertussen kreeg ik af en toe de kampeerders aan de lijn, maar die bleken hun mama hélemaal niet te missen. Na twee zinnen gaven ze de telefoon door want "mama, ik ben wél aan het badmintonnen hé"....Gaf me wel een geruststellend gevoel, en voor hen voelde het echt aan alsof ze een grote reis aan het maken waren.

Maandagnamiddag keerden ze gepakt en gezakt, én zelfs gebruind terug huiswaarts. Mijn maag deed ondertussen nog steeds rare buitelingen, maar we geraakten terug in Ename-city. Het is wel bizar hoe snel je dan weer 'jezelf' moet opzij zetten. Je ziet de was, de volle auto, de kids die aandacht willen,...
M&M waren precies 3 jaar ouder...er kwam alleen nog stoere praat uit, en zotte manieren..dankuwel grote neefjes! Gelukkig gaven ze 's avonds toe dat ze hun mama heel hard gemist hadden (ah ja?) en plakten ze weer aan m'n benen.


Ondertussen zijn we al woensdag. Ik slaap veel, en hang in de zetel. Mijn bloeddruk blijft laag, waardoor ik telkens op de paardjesmolen zit als ik recht sta. Morgen moet ik naar het UZ bij de de prof - oncologe, die mijn behandelingen leidt. Even kijken hoe ik ervoor sta. Wordt vervolgd.

D-day III

Kwaad, kwader, kwaadst...

Verdrietig...

Onmacht...

Het is m'n dagje niet vandaag. Moet het eens van me afschrijven. Misschien dat het daarna weer beter gaat.

Het moment dat de wekker afloopt op zo'n morgen als vandaag, is echt klote. Wakker worden en weten dat je weer vergiftigd wordt, dat ze je gaan ziek maken, dat de boys weer weg moeten, dat je weer alles moet missen de komende dagen, dat life sucks...............
AAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!

In de auto kreeg ik geen woord uit mijn strot. Of toch...Ik vroeg enkel aan manlief: "kan jij zo positief en opgewekt blijven omdat je het zelf niet moet ondergaan?" Waarop hij inderdaad bekende dat het daardoor een stukje kwam, maar dat hij ook vooral hard zijn best doet om mij op te peppen. De schat, hij zou ook veel liever andere dingen doen in zijn vakantie, dan met mij naar het ziekenhuis crossen.

Eens aangekomen in het UZ ging het van kwaad naar erger met mijn emoties. Had er toen enen een verkeerd woord gezegd, dan had ie een ferme peer op zijn hoofd. En van het moment dat ze de baxter kwamen aansluiten, kwamen de tranen en ze zijn niet meer gestopt. Heb dat nog nooit gehad. Ik, die altijd zo positief en opgewekt ben...dju toch. De verpleegsters deden hun best om me op te peppen, en moedigden me aan om alles er eens uit te laten komen. (Euh...heb je enkele emmers?)

Waarom moet ik daar op die godvergeten mottige stinkende kamer zitten, terwijl liters spul in mijn lijf loopt waardoor ik eruit zie als nen opgeblazen ballon met een kale kop!!!!!! Ik werd verondersteld van in Frankrijk op mijn lui gat te zitten, lezend in een boekske aan het zwembad terwijl de kids ploeterden en manlief mij een sangria bracht. AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH! (Nog maar eens)

Op het moment dat de bui een beetje over was, stonden mijn allerliefste ouders daar om mij te verrassen en op te peppen..Wat zie ik ze toch graag!

Dag -1

We zijn weer goedgekeurd voor dienst! Mijn bloedwaarden en ik kunnen er weer tegenaan. Nog even een check-up van de dokter...en terug klaar voor morgen.

Zie er wel enorm tegenop. Het lijkt even alsof ik weer aan de voet van de berg sta. Het is sinds een paar dagen dat mijn humeur met momenten weer onder het vriespunt zakt. Je bent dan zo helemaal in vakantiestemming, en dan plots komt die mottige dag er alwéer aan. 't Is goed dat het zo snel gaat,maar aan de andere kant...  Het UZ binnenrijden, weer op die triestige afdeling, weer prikken en wachten...Ach, 't steekt tegen.

Nochtans waren het weer fijne dagen. Maandag kwam dat kleine mannetje terug van op reis. Ik hou het met hem (11  maand) een weddenschap voor wie het eerste haar op zijn hoofd krijgt. Nu staan er toch wel al een paar sprieten op zijn bolletje zeker??!  Gisteren hebben we dan uitgebreid ontbeten. Op het communiefeest van Mauro kregen we een bon voor een ontbijtmand. Die lag nog te wachten in de kast, en het leek ons op zo'n zonnige dag een ideaal moment. Hmm, lekker.
's Avonds staken we onze voeten alweer onder tafel en babbelden we bij met de buren die terugkwamen van reis. Dus veel klagen heb ik niet, integendeel.

Na ons bezoek aan het ziekenhuis, zijn manlief en ik een hapje gaan eten in Gent city. Deed deugd om eens zonder de kids wat bij te babbelen. We hadden een terraske aan het water gevonden, waar het zalig zitten was. Daarna nog even door de winkelstraat gekuierd, een hoedje gekocht, en dan terug huiswaarts. Is raar dat enkele uren wandelen al meer dan voldoende is...dan zit ik al met een platte batterij. Neem daar dat warme weer nog bij, en dan heb je het helemaal gehad.
Dat we maar rap een week verder zijn...de tijd kan in deze periode niet snel genoeg gaan. Zo maf, anders wou ik dat vakantiedagen eeuwig duurden...

Wat ik ook nog eens wou zeggen aan mijn trouwe bloglezers...ik schrijf heel vaak eens neer wat vrienden of familieleden doen....ik voel dan dat velen denken dat ze te weinig doen, dat ze meer willen helpen. Voel jullie nooit schuldig lieve schatten...echt waar! Ik ben al zo blij met de steun, de berichten, de mailtjes. Doe zo verder, zonder jullie allen zou het mij nooit lukken!
Tot binnen een paar dagen, als ik terug ben uit de chemo-grot...BWERK!

Het ontbijt...super hé.

 Mijn nieuwe hoedje...

 Voor diegene die mij nog niet gezien hadden...

 Hier kijk ik een beetje boos, was niet de bedoeling hoor...:-)

Aftellen

De honderdste Tour De France zit erop!! Ik heb het wielrennen nog nooit zo intensief gevolgd als dit jaar. Het is de eerste keer dat we bijna geen enkele aflevering van Vive Le Vélo misten. Ik had nooit eerder een favoriet als Marcel Kittel... Het leek wel een houvast in deze periode. Je zoekt op de één of andere manier een beetje een ritme, je zoekt iets wat telkens weerkeert...Zo gaat de tijd voorbij, vooral in de mindere dagen. Maar ja, aan alle mooie dingen komt een eind, bij deze aan de Tour. Op naar iets nieuws. Er staat al een hele lading series klaar om iedere avond met een aflevering af te sluiten.

Nog een drietal dagen, en dan zitten we aan de helft. Het gaat snel, gelukkig maar. De voorbije dagen bezocht ik tantes, nonkels, vrienden en familie. Het is fijn om zelf naar iemand te kunnen gaan, dan hier in de zetel telkens 'het verhaal' te doen. Dan voel ik mij zieker dan ik eigenlijk ben. Als ik op bezoek ben, praten we ook over veel andere dingen, en word ik in de watten gelegd..;-)

Deze namiddag gingen de boys weer zwemmen. Dan neem ik mijn strandstoel mee en installeer ik mij met een boekje. Het lijkt dan echt wel op vakantie, en als je de foto's bekijkt, weet niemand of dit in het zuiden is of in Wannegem city. :-)

Toch word ik altijd wat onrustig als er de week aanbreekt voor de volgende chemo. Zowel in mijn huishouden moeten er dan weer dingen gebeuren, zoals de bedden verversen, kuisen en alles opwassen, als op andere gebieden. Ik wil dan weer nog vanalles eten, want ik heb altijd schrik om de volgende keer bepaalde dingen niet meer te lusten. Sommige dingen moeten dus nog snel op orde gebracht worden, en dan pas heb ik het gevoel dat ik er weer tegenaan kan. Raar hé.

Het weer volgt ook precies mijn behandelingen op de voet. Bij de eerste dagen na een coctail is het vaak maar een mottig weerke, en daarna klaart het helemaal op. Ook nu zijn het fantastische zomertemperaturen ,en vanaf donderdag wordt het kouder, hahaha.

Ik ga snel de slotceremonie volgen, en probeer de komende dagen nog volop van het weer en samenzijn met de eerste teruggekeerde reizigers..:-)

 

 

Frank en Sabine

De weergoden zijn ons echt gunstig gezind. Wat een zalige temperaturen de voorbije dagen, en het wordt er alsmaar beter op. Ik geef toe, het verzacht de pijn van 'het niet op reis zijn' toch ferm hoor.

Gisteren voelden we nog even 'een steekje' toen we broer en co hoorden van aan de voet van de Mont-Ventoux. Het plan was dat we drie dagen samen gingen reizen, én het was een verrassing voor de vier kids. Gelukkig hadden we hen dat niet op voorhand verteld, dus ze weten niet wat ze missen. Het zou heel fijn geweest zijn om hun gezichtjes te zien als we elkaar plots 'toevallig' in Frankrijk tegenkwamen. Maar soit, het is nu niet zo. In ruil hebben we beloofd om tijdens mijn goeie dagen eens samen in de tuin te kamperen..de mannen en kinderen, althans...;-)

Door de zon, leven we ook hier volledig op een vakantieritme. Lang slapen, laat ontbijten, pas 's avonds warm eten, aperitieven, aardbeientaart,.... Naar de kilo's wordt helemaal niet meer gekeken, integendeel, ik ben al blij als ik kan eten. De rest is een 'zorg' voor later.
Ik moet nog altijd een beetje waken dat ik op tijd eens rust, maar ik heb een goede dokter in huis. Als die mijn gezicht ziet witter worden, en de kringen onder mijn ogen zwarter, dan word ik naar de zetel verwezen.

De boys kunnen zich toch al iets beter bezig houden. En waar ze ook maar gaan, worden ze verwend. Toch voel je dat ze meer dan ooit aan mij hangen. Iedereen stuurt smsjes dat ze mogen gaan spelen, maar ze zijn zo kieskeurig. Vat het asjeblieft niet persoonlijk op, het ligt echt aan de situatie. Zelfs de kleinste wittekop hangt ganse dagen aan mijn rok, terwijl hij in het begin zo afstandelijk was. Dat ik geen haar meer heb, zijn ze ondertussen al helemaal gewoon. Soms vergeet ik 's morgens bij het opstaan even mijn sjaaltje, en dan zeggen ze zelf dat ik het zo moet laten. Heh?

Volgende week is het alweer tijd voor nummer drie. De tijd gaat precies veel sneller dan de eerste keer. Ik ben er blij om, het kan niet rap genoeg gaan. Het is de eerste keer sinds ik in het onderwijs sta dat ik dit zeg, maar de vakantie kan niet snel genoeg gedaan zijn! Sorry juffen en meesters..:-)

Ondertussen bereikte er ons alweer een sportieve prestatie ten voordele van mij...de buurvrouw liep zo ver mogelijk de Mont-Ventoux op...wel 8 km ver! Well done!! Morgen mag nonkel Gerrie het eens bewijzen...:-)

Voordelen

Ongelooflijk, maar dit weekend ontdekte ik zowaar enkele voordelen van 'ziek zijn'.

Ten eerste word ik dus overal als een koningin ontvangen. Echt, Paola heeft er niet aan. Mensen slepen strandstoelen aan, kussentjes, drankjes,...Ik hoef niks te doen, alleen te liggen en te babbelen. Soms worden er entertainers voorzien, die de eregaste moeten onderhouden terwijl anderen de tafel dekken of groentjes kuisen. Jeezes, maak me dit niet teveel gewoon, want binnen een jaar wordt het serieus afkicken. :-)

Voordeel twee, de beharing. Behalve mijn hoofdhaar valt OVERAL mijn haar uit op mijn lichaam. De vriendinnen zijn al stikjaloers, en rekenden uit wat een half jaar besparen op scheermesjes, veet en schuim niet oplevert. Tja dames, ge kunt niet alles hebben in een leven hé. ;-)

Voordeel drie moet ik nog even testen, maar als ik met mijn sjaaltje op mijn hoofd een beetje zielig kijk in een winkel, moet dit ook werken. Dan krijg ik zeker iets extra of een dikke vette korting. Wordt vervolgd. :-)

Nee, alle gekheid op een stokje, een mens moet toch ergens de positieve dingen van inzien hé.Toch was het fijn om in de watten gelegd te worden, thanks!

Met een glaasje wijn en een ondergaande zon voel ik dat de gesprekken soms ook eens dieper gaan dan vroeger. Het lijkt wel alsof vriendschappen anders aanvoelen, intenser. Er wordt al eens gedacht over wat die rotziekte doet met een mens. Ga ik nu anders tegen dingen aankijken dan vroeger? Wees maar zeker! Behalve het genieten van elk klein moment, hoop ik te leren dat ik meer moet relativeren. Niet altijd alles perfect willen doen, dat ik ook wel eens iets kan laten liggen tot de dag erna. Ook vooral meer aan mezelf denken, en niet met de hele wereld bevriend willen zijn. Sommige dingen waarover mensen zagen, lijken zo banaal, zo een futiliteit. Pas op, het wil niet zeggen omdat ik ziek ben dat niemand meer mag mopperen over iets kleins, of dat ik geen problemen of verdriet meer kan aanhoren, intégendeel. Maar toch moeten we proberen inzien wat echt belangrijk is, niet?

Je begrijpt dus al dat ik een fijn weekend had. Nu nog even opletten dat ik mijn grenzen niet téveel voorbij ga, want dat durf ik nog eens. Het probleem is dat als ik dan op mijn gemak zit, niet naar huis geraak. En dan voel ik wel de vermoeidheid de dag erna. Oppassen geblazen dus, alhoewel ik denk dat ik op verplaatsing veel meer rust dan thuis. Hier zie je altijd wel iets. Een was insteken, eens stofzuigen, dat even oprapen, daar even het stof wegdoen,...Over eten hoef ik me weeral geen zorgen te maken, want behalve de vele BBQ uitnodigingen, werd vandaag ook een Maters konijn op zijn Broosies geleverd. De "traiteur - beurtrol" blijft blijkbaar ook in vakantieperiode doorgaan, en zorgt telkens voor heerlijke schotels.Vorige week had onze regie-assistente MJ trouwens nog een pluim tegoed, was superlekker!

Jullie verwennen me echt veel te veel....

De wereld draait door...

Buren pakken valiezen, laden auto's en laten een leegte achter in de wijk. Vrienden en familie zenden salukes berichtjes en vertrekken. Man, het is alsof de hele wereld op reis gaat. Is er dan niemand die in dit Belgenlandje blijft?! Hallooo..jullie missen wel wat hoor. Wat? Euh...onze koning treedt af, de tour elke dag op tv, de mosselen die extra lang wegblijven dit jaar.
Zelfs mensen die andere jaren voor geen geld ter wereld op reis zouden gaan, komen nu met hun boeken van Vacansoleil aandraven. En waarom moet iedereen persé naar Frankrijk?? Zijn er dan echt geen interessantere landen? :-)))

Dat 'life goes on' inderdaad de naakte waarheid is als je ziek bent, bewijst dit alles. Maar eerlijk, ik ben niet jaloers, noch triestig daardoor. Het zou een beetje belachelijk zijn dat iedereen zijn leven 'on hold' zet omdat ik ziek ben. Ik voel dat sommige in 't verre zuiden heel vaak aan mij denken, en soms voel ik me daardoor een beetje schuldig. Lieve schatten, ik ben okee, geniet echt eens dubbel en dik van jullie vakantie! Die rotziekte van mij toont aan dat je echt van elk moment moet profiteren, alles overboord gooien en jullie hoofd leegmaken. Doe mij een plezier, en volg mijn wijze raad. (Niet dat ik niet geflatteerd ben hoor, door de lieve sms'en, de skype momenten met dat klein mannetje, en de prachtige foto's van de kale berg. Integendeel, jullie ontroeren mij vaak.)

Ik zal niet ontkennen dat de moreel een beetje dieper zat de voorbije dagen. (Nee, echt niet door de reizigers). Het is gewoon logisch denk ik, als je je fysiek zo zwak voelt. Als ik in mijn zetel lig, voel ik me best goed, en dan vlieg ik er soms even in. Tien minuten later draait en tolt mijn hoofd, en komt manlief zeggen dat ik misschien best even ga liggen want dat mijn gezicht spierwit is. Best frustrerend. Zeker voor iemand die niet graag stilzit. De dokter van wacht gaf zondag ook zo'n dwaze opmerking. "Mevrouw, ga gerust eens buiten, ga eens fietsen!" HEH? Stoem mens, ik kon nog niets eens mijn tanden poetsen zonder op het bad te leunen. Zie ik er uit als een truntemie die zou blijven liggen als dat niet nodig was?? Integendeel, ik zou alles geven om te mogen rondhuppelen.

Stilliggen geeft natuurlijk ook veel kans tot piekeren. En dan komen er weer allerlei boze gevoelens, verdriet,...Dan gaan de gedachten weer naar de grote "waarom ik" vraag. Altijd maar datzelfde.
Zes jaar geleden had ik al eens een rotjaar. Voor de niet-kenners: toen schoof de ladder weg in ons nieuwe huis, en verbrijzelde ik mijn hiel. Grote M was net 10 weken, én ik lag een week in het ziekenhuis met een morfinepomp. Het werd een helse revalidatie, een verhuis door vrienden en familie (jeezes, jullie hebben mij al veel moeten helpen), en een jaar werkonbekwaam. Eerlijk gezegd, ik dacht dat dat 'mijn grote test' was geweest. Overleef je dat als mens, als koppel, als gezin?? Ja, dat lukte. Been there, done that. Klaar? Niet dus.
 In de film 'A broken circle breakdown' zit een prachtige scène die me enorm aansprak. Daar houdt Johan Heldenbergh een fantastische monoloog over hoe het komt dat sommigen zo'n lasten op hun schouders dragen. "Als er hierboven al iemand of iets is", zegt hij, "wat is dan de bedoeling van dit alles? Eens testen hoe ver ze ons op de knieën kunnen krijgen??" Ik heb ook vaak dat gevoel. Word ik nu echt getest? Hoe diep krijgen ze mij? Kan ik dit alles aan? Sommigen zeggen mij dat de sterkste schouders, de zwaarste lasten dragen. Dat velen die zwakker zijn, dit niet zouden aankunnen. Ik zal het dus maar als een compliment aanzien, niet? En godverdomme, wie of wat mij wil testen, doe maar, NO WAY dat ik mij laat doen!! :-)

Soit, nu een beetje minder gezaag en gepreek..

De buurman heeft ondertussen de Mont -Ventoux beklommen. Hij had het waarschijnlijk knap lastig, maar heeft doorgebeten. Goed gedaan, ik volg je voorbeeld en stap mentaal door op mijn berg! Volgende week is het de beurt aan de grote broer om het eens te bewijzen. Als ik nu niet genees, met al die koersprestaties, weet ik het ook niet meer.

Vandaag zijn manlief en de boys naar Bellewaerde met de vrienden. Ik geniet van de zalige rust, mama's eten, en het even bekomen. Heb mijn trots opzij gezet, en Sien en Maria kuisen ondertussen mijn huisje. Super. Dankjewel! De adoptie-aanvragen kwamen ook vlot binnen, dus dat wordt ook opgelost. Hahahaha.

Zo, 't is er eens weer allemaal uit, het lucht op. Ik ga naar de koers kijken in mijn luie zetel. 't Is hier echt de omgekeerde wereld soms...:-))

Wie de film nog niet gezien heeft, hier de prachtige song. Naast Viva la vida wordt ook deze mijn lijflied!

 

 

Sneeuwwitje

Het lijkt alsof ik terug ontwaak uit mijn (nare) slaap. Ok, in het echte sprookje ziet de prins er wat minder verfrommeld uit, én hebben ze zeven kabouters, maar die van mij tellen voor minstens evenveel. :-)

Er ging bijna weer een week voorbij. Heel heftige dagen, met alles wat hoort bij de coctail. Misselijk, koppijn, krampen, en o zo moe. Zondag dacht ik even dat het zo goed als voorbij was, tot ik 's avonds heel slecht werd en van mijn stokje draaide. Even paniek bij manlief, maar gelukkig kwam ik snel weer bij. De nacht die daarop volgde was ik zeer flauw en flets, dus van slapen kwam er weinig in huis. Kan ook zijn dat het kwam door de nepen die ik ieder uur kreeg, om te zien of ik nog ademde. De huisdokter kwam checken en het bleek aan een veel te lage bloeddruk te liggen, in combinatie met de verzwakking en te weinig drinken. Ja..I know, ik moét drinken, maar proberen jullie maar eens een slok binnen te krijgen, als de rest nog in uw keel staat. Soit, ik kom er zeer traag weer bovenop. Veel rusten, drinken, zout eten. Dat eerste bleek weer niet zo evident met die twee kadeedes. Ik had het toch weer niet zo goed georganiseerd met als gevolg dat ziek zijn soms tussen de soep en de patatten moest. En dat gaat dus echt niet. Terwijl ik half boven een emmer ging komt de ene vragen wanneer we nu naar Plopsaland gaan, terwijl de andere roept dat hij op 't toilet zit....Stil zijn, dat kennen ze ook niet, dus slapen kan je nagenoeg niet. Voor de volgende chemo pak ik het anders aan. Bij deze, al wie zin heeft om de dagen na 25 juli twee kadeekes te adopteren, dien gerust uw aanvraag in. Ze wordt sowieso goedgekeurd. :-))

We kijken weer vooruit. Het slechtste hebben we gehad, het kan de komende twee weken alleen beter worden. Ik sleep me naar de tuin vandaag met een zak zoutchips, en hoop dat de zon (door de paraplu heen) me veel energie geeft!

Eenzaam

Ziek zijn is vooral eenzaam.0ndanks alle berichten,boodschappen en telefoons moet ik het toch helemaal zelf doen.In het donker muisstil liggen,hopen dat de misselijkheid overgaat en hopen dat de uren snel voorbij kruipen. Maar het keert,traag,maar toch een beetje.

Pff

Misselijk.koppijn.moe.

Gekortwiekt.

Voila, 't is gebeurd, coctail nummer twee is m'n lichaam binnengelopen én mijn haar is eraf. Weer een paar ferme stappen gezet naar de top.

Gisteren hebben we eerst nog de verjaardag van mijn broer gevierd, een glazeke cava gedronken en daarna hebben we hét gedaan. ;-) Vlak voor het begon te schemeren op een stoeltje buiten, en manlief heeft er alles af geschoren. Het bleek dat het hoog tijd was, bovenaan zag je mijn schedel gewoon al, en achteraan klitte het uitgedunde staartje al aan elkaar. Nog even en ik had dreadlocks. Qua emoties ging het nog. Had op voorhand gezegd dat er niet ging gebleit worden, en eigenlijk hebben we ons daar goed door geslaan. Volgens mijn kapperke was mijn rattekopje zelfs best schattig. Huh. Daarna heb ik een doucheke genomen, en wel een half uur mijn nieuw kapsel bestudeerd om er aan te wennen. Daarna heb ik toch een sjaaltje aan gedaan om te slapen, want zo'n kale kop is best frisjes.

Deze ochtend heb ik het de boys verteld en die reageerden best ok. Grote M wou liefst dat ik een sjaal en een pet droeg, maar de kleinste vond de pruik het mooiste. Bij deze heb ik dan toch die pruik maar opgezwierd, met een klein hartje, en ben ik zo naar het UZ vertrokken. Of dat ding en ik vriendinnen gaan worden, betwijfel ik, maar af en toe kan ze eens van pas komen. Gelukkig heb ik ook nog een gamma aan sjaaltjes dankzij mijn persoonlijke naaister en styliste. :-))

Door het gedoe met dat haar was het natuurlijk weer mijn dagje niet. Wakker worden zonder haar, en dan nog eens weten dat ze je weer gaan platleggen de komende dagen, wie zou het wel zien zitten? Tel daar dan nog het prachtige zomerweer bij en de vakantiestemming van iedereen en dan is het helemaal compleet. Soit, ik zat dus maar wat te mokken terwijl de eerste baxters doorliepen tot.......Ge gelooft het nooit, maar plots stonden daar twee knotsgekke vriendinnen, verkleed als cliniclown in mijn kamer!!! Ik wist niet wat eerst gedaan, lachen of bleiten, maar het was wel een mega verassing. Ze zagen er zo grappig uit, dat ik op slag opfleurde. Heel de gang had die twee zien lopen, en ze kregen al het voorstel om in alle kamers eens binnen te gaan. Man man, ik heb wel een half uur nodig gehad om te bekomen. En ondertussen liep dienen brol maar binnen, en was ik het bijna vergeten. Echt top!!

Nu ben ik ondertussen op het gemakje thuis. Ik probeer niet te denken aan wat komen gaat, en er me ook niet op te focussen. Wie weet is het deze keer beter, wie weet.

Net zoals de vorige keer wil ik zeker vragen om niet langs te komen zonder iets te laten weten, ge wilt echt niet op mij staan kijken als ik boven een emmer hang. Wees niet ongerust als ik niet antwoord ofzo, ge weet dat ik even onderduik, maar ik zal manlief wel eens iets dicteren, zodat jullie weten hoe het gaat, beloofd!! 

Ik ga er terug voor, kom maar op rotchemo!!

 

 

Hier, de twee gekke clowns: Bobientje én Vapeurke. 

  

 

En voila, Nele met pruik..

 

 

 

 

Bijna D day II

Home sweet home.

We zijn sinds gisteren terug van 't zeetje. Hadden huisje gehuurd op een domein van Sunparks.  Het weer viel ook goed mee, dus veel vitamientjes op gedaan. Van herbonnen of veel rusten komt er wel niet veel in huis. Was even vergeten dat twee boys op vakantie vanalles willen doen, en dan krijg ik het niet over mijn hart om dan in de zetel te blijven liggen. Nochtans deed manlief zijn best om verplichte rustmomenten in te lassen. Zo ging hij alle dagen gaan zwemmen met de krapuulkes, en ondertussen kon ik een beetje liggen. Zo'n subtropisch zwembad is namelijk niet voor mij bestemd in deze situatie, want als er ergens microben en bacterieën zitten is 't daar wel..:-)
Voor de rest hebben we veel gewandeld op den dijk, hier en daar een soldeke gekocht, lekkere ijsjes en wafels gegeten, zandkastelen gebouwd,...

Jammer genoeg blijft dat zwaard steeds boven uw hoofd hangen. Kon het moeilijk van me afzetten, zelfs al ben je in vakantiestemming. Door da stom gedoe van dat haar, ben je er ook meer mee bezig dan je wil. Het staat dus nog steeds op mijn hoofd, welliswaar gigantisch verdund, en hier en daar al een kale plek achteraan. Maar ik kan/kon de stap niet zetten. Elke morgen kamde ik mijn haar buiten, trok het in een staart, bril op mijn hoofd, en dan zo weinig mogelijk aankomen. Er kwamen telkens ganse plukken (zie foto) los, maar doordat ik zoveel haar heb, schoot er telkens genoeg over. Toch moet ik er vanavond korte metten mee maken. Het is niet aangenaam al dat haar die loskomt, en het blijft toch niet staan. Bij deze vanaf morgen een kaal kopke, met een dik hoofd...o jee. :-)

Na onze thuiskomst ben ik gisteren nog naar de repetitie geweest. Ook al was ik moe, ik wou persé gaan. Het is zo fijn om eens met iets anders bezig te zijn, eens andere gedachten te hebben. Heb er terug van genoten. Sowieso zal ik nu weer even niet kunnen gaan, maar geen nood, mijn collega actrice neemt over.

Morgen probeer ik jullie op de hoogte te houden. Deze keer ga ik geen spaghetti en melocakes eten als ik thuiskom, en me een beetje gedeisd houden. Wie weet helpt hét, alhoewel de dokter gisteren zei dat het meestal altijd op dezelfde manier zal verlopen. Ik weet wat er me te wachten staat dus. Ik ga er terug voor, bijt door en hoop dat we rap een week verder zijn!

(mémé en pépé dagje op bezoek..geen foto's op dienen blog hé Nele..aiaiai..shtt..)