Langzaam

't Gaat, maar langzaam. Té langzaam naar mijn goesting. Heb weer ferme mottige dagen achter de rug. En het is nog niet helemaal (zal het nu sowieso even niet meer worden) okee. Zeer slapkes, moe, koppijn en nog af en toe misselijk. Na wat tv-kijken, lezen of babbelen is de energie alweer op. Shit man, het wordt precies altijd zwaarder.

Ben nochtans goed gesoigneerd. Op de dag van de chemo gingen kids logeren bij de neefjes. Die avond kregen we telefoon van nonkel Ysebaert of ze ook vier dagen mochten blijven, ze wilden graag met hen gaan kamperen in Noord-Frankrijk. Euhh...vier nachten..heb de boys nog nooit langer dan één nacht gemist....vier?? Veel nadenken was er niet aan, zij zagen het helemaal zitten, en ik had het te druk met misselijk zijn, dus daar gingen ze! Op zaterdag besloot manlief om ze achterna te reizen, en dus ging ik ook op logement. Naar hotel 'la mama' in Eine. De autorit was een hel, maar eens aangekomen viel de rust over mij. (Gelukkig woedde er zaterdag een onweer, zodat Tempelrock in Eine city werd afgblazen, anders was er van rust niet veel in huis gekomen.) Ik moet jullie niet vertellen dat het een reisje 'all-inclusive' was. Een privé-verpleegster eerste klasse, en bij het minste zuchtje werd ik op mijn wenken bediend.

Zo gingen de eerste dagen voorbij, van de zetel naar het bed, en omgekeerd, gekruid met een vleugje nostalgie van het terug 'thuis' wonen. Zondag had ik even een opflakkering toen broer en co terugkwamen van reis. D en J waren zo blij van hun tanteke te zien, dat ik even de mottigheid vergat. Ondertussen kreeg ik af en toe de kampeerders aan de lijn, maar die bleken hun mama hélemaal niet te missen. Na twee zinnen gaven ze de telefoon door want "mama, ik ben wél aan het badmintonnen hé"....Gaf me wel een geruststellend gevoel, en voor hen voelde het echt aan alsof ze een grote reis aan het maken waren.

Maandagnamiddag keerden ze gepakt en gezakt, én zelfs gebruind terug huiswaarts. Mijn maag deed ondertussen nog steeds rare buitelingen, maar we geraakten terug in Ename-city. Het is wel bizar hoe snel je dan weer 'jezelf' moet opzij zetten. Je ziet de was, de volle auto, de kids die aandacht willen,...
M&M waren precies 3 jaar ouder...er kwam alleen nog stoere praat uit, en zotte manieren..dankuwel grote neefjes! Gelukkig gaven ze 's avonds toe dat ze hun mama heel hard gemist hadden (ah ja?) en plakten ze weer aan m'n benen.


Ondertussen zijn we al woensdag. Ik slaap veel, en hang in de zetel. Mijn bloeddruk blijft laag, waardoor ik telkens op de paardjesmolen zit als ik recht sta. Morgen moet ik naar het UZ bij de de prof - oncologe, die mijn behandelingen leidt. Even kijken hoe ik ervoor sta. Wordt vervolgd.