Chemo 4 is in the house.

Het werd gisteren uiteindelijk een dagje van 12u. We waren 's morgens om 8u30 op de afdeling, en reden het UZ buiten om 20u45. Op een feestdag naar het ziekenhuis, geen pretje, en niet voor herhaling vatbaar.

Vanaf 13u30 liepen de eerste baxters door, ik vergat ze te tellen, maar ik vermoed dat ik er ongeveer een zevental in mijn aders kreeg. Een medicijn voor dat, spoelmiddel, een anti-allergisch medicijn, herceptine, cortisone, chemo,....en noem maar op. Tussen alles baxters was er nog telkens wat pauze, om te zien of ik nergens een reactie op kreeg. Dat bleef gelukkig uit.

Met het kameravontuur ging het ook van kwaad naar erger. Ze verplaatsten m'n bed bij een andere man, die veel minder lawaaierig zou zijn. Ahum, na zijn middageten snurkte die alsof zijn leven er vanaf hing. We hebben ons dan weer in dat gezellig livingske gezet, en uiteindelijk ben ik daar gebleven tot 's avonds. De tweede shift van verpleging deed niet echt moeilijk, dus dat was mooi meegenomen.In namiddag kwamen er enkele bezoekers, wat ook heel fijn was. Zo werd ik wat afgeleid van alle mogelijke bijwerkingen, en ging de tijd een beetje vooruit.

Het meisje die ik eerder die dag ontmoette, kwam ik nog een aantal keer tegen op de gang. 'k Twijfelde nog om verder contact te zoeken of mailadressen uit te wisselen, maar denk niet dat een goeie zet zou zijn. Misschien moet ik me vooral op mijn eigen concentreren, en mijn eigen gevecht leveren. En trouwens, haar kamer zat de ganse dag stampvol, dus aan vrienden en familie had ze ook geen gebrek. Ik moest er wel nog even aan denken toen ik weg reed 's avonds, en dacht dat zij geen toekomst meer had...maar toch zo positief en sterk was! Iets om te onthouden.

De laatste tijd discussieer ik zo soms met mijn coach aan de zijlijn, van wie ik de naam niet mag vernoemen, maar die beter weet als geen ander wat ik meemaak.;-) Ze vindt dat ik teveel hooi op mijn vork neem, en beter wat meer uitziek en mijn rust neem. Ik weet ergens dat ze gelijk heeft, maar ik heb zo'n grote rebelsheid in mij, om me niet door die ziekte te laten kelderen. Ik wil soms gewoon doorleven, doen alsof die cutkanker er niet is.

Hetzelfde met mijn toneel. Ik probeer mijn tekst in te studeren, maar voel dat het niet is zoals vroeger. Die chemo tast dus werkelijk je brein aan, en de concentratie is veel minder. Soms zoek ik lang om op een woord te komen, soms vergeet ik wat ik aan het lezen ben, soms stotter ik en geraak niet uit mijn zinnen. Gelukkig heb ik daar op de repetities geen last van, maar vooral in het dagelijkse leven, én het wordt weer beter na de chemo, dus geen paniek. Maar ik weet dat die deadline van de première vroeg komt, té vroeg, maar ik vertik het om af te zeggen. Niets schoner zou zijn om een dijk van een voorstelling te spelen, en dan een applaus in ontvangst nemen, en in mijn hoofd een dikke shitvinger naar die rotziekte uit te steken.

En ik weet, zoals mijn coach zegt, dat ik me dit jaar helemaal niet hoef te bewijzen, dat ik beter kalm blijf, dat ik daarna ten volle weer van alles kan genieten, maar het is zo moeilijk. En ook al zal ik wel eens met mijn neus tegen de muur lopen, ook al keert dit misschien even in mijn gezicht, laat me maar nog even doen. Tijd wijst het wel uit.

Aja, ik voel me dus nog ok vandaag. Raar om niet misselijk te zijn, heel maf. Maar dat komt door de enorme dosissen cortisone die je bij deze chemo krijgt. Maandag is die uitgewerkt, hopelijk voel ik me dan ook nog goed. Ik hou jullie op de hoogte.