Tien om te zien

Dag 10 is weer gepasseerd. Zoals gewoonlijk opletten geblazen voor infecties en dergelijke. Vanaf nu gaan de witte bloedcellen in stijgende lijn. En die van mij doen het nog steeds goed, niet spectaculair hoog, maar voldoende. Oef.

Sinds zaterdag steek ik mijn hoofd weer eens buiten. Gingen met de boys een ijsje eten, en het deed deugd. Het grappige is dat ik mij daar dan echt voor forceer, want och god, die dutskes zitten hier maar thuis, en eens we een half uur ergens zijn: "GAAN WE NAAR HUIS, mama?" Grrmblll...

's Avonds gingen ze op het onverwachts allebei uit logeren. In de namiddag was grote M al eens zuchtend binnengekomen: "lap, kleine M en het buurmeisje staan ruzie te maken op straat..zij wil dat hij bij haar gaat slapen, en meneer wil niet". Wij lagen hier strike van 't lachen. Vier jaar oud, en ze staan al te bekvechten wie waar gaat slapen. Uiteindelijk haalde zij de overhand, want daarna kwam de mama vragen of little M mocht gaan logeren die avond. Omdat onzen oudsten dan overbleef, mocht die prompt bij het neefje gaan overnachten.
Manlief en ik schoten dus alleen over..iets wat we niet meer gewoon zijn. Ik ben echt zo'n moederke die de kids enkel wegdoet als we naar een trouw of een feest moeten, voor de rest komt er een babysit. Die 'cultuur' van vriendjes die bij elkaar logeren omdat dat gewoon fun is, was mij nog vreemd. Uiteindelijk besloten we dat het toch wel zeer fijn was, en installeerden we ons op ons terrasje met wijn en kaarsjes.

Zondag genoten van een uitgebreide bbq bij het nichtje. Bijgebabbeld over de vakantie en vanalles, terwijl de 'jongens' uitgeteld in de zetel lagen te bekomen van het logeerpartijtje. Het enige wat me parten speelt, is die ontzettende vermoeidheid. Als ik een tijdje zit te babbelen, dan word ik lichamelijk zo moe. Of soms als ik er 's morgens invlieg, moet ik na een twintigtal minuten al in de zetel kruipen. Het is zeer bizar, in je hoofd wil je verder doen, verder babbelen, maar het lijkt om je lichaam plots 1000 kg weegt, en zelfs mijn tong krijg ik niet meer rondgedraaid. Zo mottig. Vermoeidheid is ook zo iets vervelend. Als je pijn hebt aan je voet en je mankt, dan ga je zitten. Bij vermoeidheid doe je toch nog even verder, nog een klein beetje...en dan patat. Het zal er niet op verbeteren, dat maakte de professor nog eens duidelijk. Nog drie chemo's bij, dan bestraling, en dan pas komt er nog een klopke bij. Heh? Daarna kan je beginnen aan het herstel, vertelde ze, en ook dat gaat met ups en downs, niet plots is alles ok. O jee.

Het belangrijkste is dat ik weer kan genieten. Van lekker eten, van gezelschap, zij het met mate, niet teveel en niet te lang. Maar het zijn weer fijne dagen, yes. ;-)