Frustratie

Maandag nog één bestraling, en dan zijn we daar ook vanaf. Kijk er hard naar uit. Het wordt steeds vermoeiender, en pijnlijker. Mijn huid is al ferm rood en verbrand..aiaiaiai.

Vrijdag was het trouwens een ramp. Toen we arriveerden om 9u zat de wachtkamer bomvol. Normaal kruis je af en toe de persoon voor je of achter je, maar da's alles. 'k Had al direct door dat er dus iets niet snor zat...en inderdaad, de computer had het weer begeven. Alle mensen waren er nog, en er zat een uur vertraging op de sessies, o jee. Nu moet je weten, een wachtkamer vol kankerpatiënten, da's dus een catastrofe. Hier en daar zaten er een paar die hun verhaal begonnen te vertellen, en uiteindelijk komt het erop neer dat ze allemaal hun tumor en behandeling zitten te vergelijken. Bah, mijn hoofd zat bomvol toen ik naar huis ging, en niet met positieve verhalen.

Het is dan soms zo'n groot contrast met de avond ervoor..op de repetitie. Daar ben ik gewoon Nele, "actrice" (ahum) onder de anderen...de ochtend erna ben ik weer de zieke Nele, djeezes.

De première nadert trouwens, nog één weekje. Ik krijg heel veel schrik. Vorige week repeteerde ik voor het eerst twee ganse avonden, en het eiste al serieus zijn tol. Vandaag en gisteren waren het slechte dagen, heel moe en overal last van. Het wordt dus goed nadenken hoe ik de generale week ga aanpakken, hoe ik kan vermijden om ziek te worden (alléé, een griep ofzo..), hoe ik dit volhou. Het werkt wel op mijn gemoed, want het is heel frustrerend om nog maar 25% van je oude energie te hebben. Pas op, op het podium merk je er niks van, dan geef ik alles wat ik die dag heb opgespaard...because 'the show must go on...' :-)