Never ending story

Deze week weer twee afspraken op het programma...

Dinsdag moest ik voor de pensioencommissie van het ministerie van onderwijs verschijnen.
Had me daar van alles bij voorgesteld, maar dat bleken enkel twee dokters te zijn, die me van aan hun bureau argwanend bekeken. In het onderwijs heb je een apart systeem als je ziek bent: eens je ziektedagen allemaal op zijn, wat zo is in mijn geval, moet je voor die mannen verschijnen. Zij beslissen dan of het gerechtvaardigd is dat je zo lang thuis bent, en welk percentage je ontvangt van je loon. Best belangrijk dus.

Medelijden of medeleven hoefde ik niet te verwachten, en vier minuten later stond ik een beetje verward weer buiten. Wat een afstandelijk gedoe, enkel mijn dossier lezen, paar vraagjes, en hup. Toen ik net nog durfde vragen: 'en hoe gaat dit nu verder?' was het antwoord: je krijgt voorlopig uitstel van werken tot het einde van je behandeling, we sturen ons verslag op. Het beste, mevrouw."
Brrr...rare pipo's. Na enige navraag bleek dat het altijd op die manier gaat, dat ze daar heel wat mensen over de vloer krijgen (lees: ook wel minder ernstig) en dat ze hun reputatie van pitbulls willen hoog houden. Benieuwd naar hun beslissing.

Gisteren bij de gynaecoloog in het UZ. In plaats van twee cysten, bleken het er op de vorige foto drie te zijn, maar na de echo zag hij dat ze al goed gekrompen waren. Oef. We moeten het goed opvolgen, en binnen een aantal maanden terug kijken of ze weg zijn. Aangezien ik al een risicopatiënt ben, kunnen die altijd kwaadaardig worden, maar daar mogen we niet aan denken. Ook het genetisch onderzoek zal een grote rol spelen, vertelde hij, want als daar een slechte uitslag komt, vliegen die eierstokken er sowieso uit. O jee.
Had terug een heel dubbel en zwaar gevoel toen ik buiten kwam. Ook met die dokter ging het gesprek natuurlijk over die anti-hormoonpillen en die spuiten die ik er nu nog moet bij krijgen. De pillen mag ik onder geen beding laten vallen, maar over die spuiten had hij ook zijn twijfels nu ik zo makkelijk cysten aanmaak.
De bijwerkingen (cysten, menopauze en zijn gevolg, kans op eierstokkanker,...) afwegen tegenover de goede werkingen is niet makkelijk. Percenten kunnen ze er niet op kleven, en studies reiken nog niet zo ver...Uiteindelijk besloot hij om het nog maar eens te overleggen met de andere proffen, en zou hij me volgende week laten weten wat het verdict is.

Hadden we maar een glazen bol (hoeveel mensen zouden dat niet zeggen hé), dat ik kon kijken of het hoegenaamd nodig is, wat mijn lichaam van plan is...

Was er in de auto naar huis wat van onder de voet, ik vind het dan niet eerlijk dat ik op zo'n leeftijd moet piekeren over zo'n zware beslissingen. Het lijkt soms alsof Pietje de dood staat mee te kijken op mijn schouder en afwacht welke beslissing ik ga nemen....neemt ze de goede of niet.. ? Volgens manlief staat er op de andere kant een mega-engel die Pietje met zijn hamer doodmept, ga ik langer leven dan hem en er met al zijn geld vandoor! Hij heeft zo zijn eigen manier van opbeuren, snap je. :-)

Maar het werd me weer eens duidelijk dat dit een 'never ending story' is, dat de schrik er voor mijn leven inzit, dat ik constant zal moeten opgevolgd worden.

Soit, het wordt een 'superweekend', de zon gaat keihard schijnen, en ik heb een boel fantastische dingen op het programma en in het vooruitzicht...dus...
.... rotziekte, kruip maar ver onder de grond, wil u even niet zien, horen, of eraan denken.

Sangriaaaaaaaaaa...:-)