Met mate..

Alweer een week voorbij. Vorige donderdag kreeg ik nog een baxter herceptine, en dat maakt dat ik nu eindelijk onder het getal vijf zit! Nog vier keer...tweemaal in juni, ééntje in juli, en de allerlaatste in augustus. Jeah! Het wordt tijd, want ze beginnen te wegen. Ik voel dat ze op mijn fysiek werken, en natuurlijk op mijn gemoed. Hoe meer je wil dat iets gedaan is, hoe langer het duurt natuurlijk.
(En nee, van die hormonen ga ik niet zagen vandaag...grrrr.)

Gelukkig vliegen de maanden, en met mijn drie schoolgaande jongeren (ahum) in huis, is het aftellen van opendeurdag naar feestdag naar schoolfeest....en zo verder. Ik probeer dus te genieten van het laatste maandje rust en stilte in huis, want daarna is het twee maanden 'full house'!

In mijn hoofd is het soms nog wat lastig om alles op een rijtje te krijgen, maar ook dat komt goed. Ik moet gewoon eens leren om alles 'met mate' te doen. Alleen... dat staat niet in mijn woordenboek. Bij mij is altijd alles ofwel extreem geweldig ofwel het omgekeerde:...eten..sporten..sociaal zijn...De ene week kan ik elke dag iets doen van lichaamsbeweging, en daarna lig ik een week met mijn pikkels omhoog. De ene week wil ik iedereen zien en uitnodigen en mailen...en daarna patat! De ene week vreet ik mij te pletter in alles wat passeert....en daarna kom ik de zetel niet uit van de maagpijn.

Jeezes, da's altijd een gevecht met mezelf. Waarom kan ik niet doseren en ben ik zo'n opgefokt 'duracel konijn' (van wie de batterijen wel iets minder lang meegaan dan van een ander). Het maakt ook wie ik ben, zo kent iedereen mij, maar soms is het wat lastig natuurlijk. Ik weet nu al dat als ik weer ga werken, mezelf ga moeten beschermen, want mijn enthousiasme zal zodanig groot zijn...hahaha...Niet te doen toch..

Voor de zomer aanbreekt, staan er nog enkele check-ups op het programma. Nog eens op controle op de bestraling en nog eens bij de gynaecoloog voor de cysten, en dan weten we of we er weer tegen aan kunnen. Enne...volle gas natuurlijk! ;-)