T gaat me niet vandaag. Gisterenavond het nieuws gekregen dat mijn buurvrouw, 33 jaar is overleden aan borstkanker. Ik wist perfect dat het er zat aan te komen, heb alles kunnen volgen, maar het komt als een slag in mijn gezicht. Ik vind het zo verschrikkelijk voor haar man en twee jonge kindjes, voor de ganse familie...en tegelijk speelt maar één gedachte: 'het had ik kunnen zijn'. Tuurlijk mag je zo niet denken, tuurlijk moet je dat van je afzetten, maar wie dat kan, heeft het sterkste karakter ter wereld. Ik dus niet.
Heel close waren we niet, Jessica en ik. Grote M zit wel in dezelfde klas van haar dochter, dus daar zagen we elkaar op oudercontacten en infoavonden. De band bleef beperkt tot de buurtfeesten, dagelijks goeiemorgen en goeiemiddag aan school, en af en toe nieuwtjes uitwisselen. Tot in december.
Toen kregen we een mailtje van de buurman, die even wou laten weten dat ze op dezelfde 'trein' zaten als ons. Borstkanker. Het mailen werd intensiever, de vragen gingen over en weer, de contacten werden iets dieper. Ik volgde haar behandeling, zij de mijne. Zij vroeg wanneer ik mijn haar terugkreeg, ik gaf info over haar bestraling. En ze was gigantisch optimistisch. Ze bleef met de kinderen vanalles doen, sprak over de toekomst alsof het niks was, en wou supergraag terug gaan werken. Ik vond ze vaak dapperder dan mij, want ik zag terug lesgeven totaal nog niet zitten. In juli kregen ze terug slecht nieuws: uitzaaiingen in de lever en longen. Maar ze bleven positief, terug chemo, nu wekelijks en er weer keihard tegenaan. Ik voelde al nattigheid. Haar prognose was van in het begin slecht, de kanker veel agressiever. In augustus, enkele dagen na mijn laatste herceptine lieten ze weten dat ze was opgenomen en de kanker al in de hersenen zat. Niks meer aan te doen, enkel nog pijnbestrijding. Het was toen al een hele schok. Ik kon het amper geloven. Ondertussen bleef ik met de buurman contact houden en stond de hele wijk paraat. Iedereen stond plots dichter bij elkaar, er werd overlegd voor een cadeautje, een kaartje...Toen ze enkele dagen geleden naar huis kwam, haar allerlaatste wens, spraken we ook dan af om nog iets van ons te laten horen. Ze waren blij en ontroerd. Tien dagen nadat ze de laatste keer onze wijk uitreed in een ambulance, is ze overleden.
Ze zaten op dezelfde trein, inderdaad, alleen nam die van hen een ander spoor...Godverdomme.
vrijdag 26 september 2014
donderdag 18 september 2014
Jiha!
De laatste hindernissen zijn genomen.
Vorige week bij de prof. Een fijne babbel met een fijne madam. Niks nieuws...'Alles goed mevrouw, wat voel je nog allemaal?' Alles waar ik nog last van heb: aften, vermoeidheid, koppijn, spierpijnen zijn NORMAAL. Is zo na een kankerbehandeling, en hééft tijd nodig. Dat was nu eens waar ik zat op te wachten..;-) Ze waarschuwde mij voor het moment dat ik weer ga werken. Het wordt zwaar oppassen, thuis rusten en mijn sociaal leven even 'on hold' zetten. Alle energie besteden aan mijn job, want ze zegt dat ik het niet mag onderschatten. Dat beloofd. Zorgen voor januari..:-)
Vrijdag ging mijn poortcatheter eruit. Kreeg de dag ervoor telefoon dat ik er om half acht moest zijn. Jeezes, zo een mottig vroeg uur. Gelukkig loodste taxi mama ons vlot door het verkeer, en na twee uur wachten lag ik om half tien op de operatietafel. Voor één keer had ik ferm geluk, en een 'superteam' rond mij. Ik kreeg een verpleegster die een half uur lang mijn hand heeft vast gehouden, een washandje aanbood, de radio luider zette...Nooit gehad. Volgens mij stond in mijn dossier: ''moeilijk mens", hihi. Het uithalen zelf was behoorlijk pijnlijk want littekenweefsel raakt moeilijk verdoofd. Het snijden zelf was dus op de tanden bijten, maar de dokter deed echt zijn best. Hij heeft gezorgd dat ik een mooier litteken heb dan ervoor...Voor zover dat mooier kan zijn.
Vrijdagnamiddag en zaterdag was ik geen mens, wat een pijn deed die arm en schouder. Gelukkig deden de dafalgans hun werk, en tegen zondag was ik weer op de been. Het trekt allemaal nog tegen en bepaalde houdingen lukken niet, maar da's een kwestie van dagen. De kine probeert mijn nek en schouders weer in de plooi te krijgen, want door dat trekken en sleuren zijn die uit hun evenwicht.
Maandag stond het laatste ritje Oudenaarde - UZ van dit jaar op de kalender. Genetisch onderzoek. We waren met de drie tantes, twee nichten en ikzelf. Gelukkig bleek ook dat mee te vallen. We hebben geen BRCA gen in familie. Dat wil zeggen dat ze niet zwart op wit kunnen zeggen dat wij meer dan een ander kans hebben op borstkanker. Het is wel een feit dat er 'iets' erfelijks in zit, want zoveel toeval kan niet, maar het is geen gekend defect gen. De vrouwen in onze familie moeten zich vanaf 25 jaar ieder jaar laten screenen, door de familiale belasting. Ergens voelden we toch een opluchting. Hadden ze een BRCA gen gevonden, waren we nog verder van huis...Nu blijven we waakzaam, maar moeten er geen drastische beslissingen genomen worden. Oef. We hebben er potverdorie 'nen goeien' op gedronken. Als dat niet mag...:-))
Vorige week bij de prof. Een fijne babbel met een fijne madam. Niks nieuws...'Alles goed mevrouw, wat voel je nog allemaal?' Alles waar ik nog last van heb: aften, vermoeidheid, koppijn, spierpijnen zijn NORMAAL. Is zo na een kankerbehandeling, en hééft tijd nodig. Dat was nu eens waar ik zat op te wachten..;-) Ze waarschuwde mij voor het moment dat ik weer ga werken. Het wordt zwaar oppassen, thuis rusten en mijn sociaal leven even 'on hold' zetten. Alle energie besteden aan mijn job, want ze zegt dat ik het niet mag onderschatten. Dat beloofd. Zorgen voor januari..:-)
Vrijdag ging mijn poortcatheter eruit. Kreeg de dag ervoor telefoon dat ik er om half acht moest zijn. Jeezes, zo een mottig vroeg uur. Gelukkig loodste taxi mama ons vlot door het verkeer, en na twee uur wachten lag ik om half tien op de operatietafel. Voor één keer had ik ferm geluk, en een 'superteam' rond mij. Ik kreeg een verpleegster die een half uur lang mijn hand heeft vast gehouden, een washandje aanbood, de radio luider zette...Nooit gehad. Volgens mij stond in mijn dossier: ''moeilijk mens", hihi. Het uithalen zelf was behoorlijk pijnlijk want littekenweefsel raakt moeilijk verdoofd. Het snijden zelf was dus op de tanden bijten, maar de dokter deed echt zijn best. Hij heeft gezorgd dat ik een mooier litteken heb dan ervoor...Voor zover dat mooier kan zijn.
Vrijdagnamiddag en zaterdag was ik geen mens, wat een pijn deed die arm en schouder. Gelukkig deden de dafalgans hun werk, en tegen zondag was ik weer op de been. Het trekt allemaal nog tegen en bepaalde houdingen lukken niet, maar da's een kwestie van dagen. De kine probeert mijn nek en schouders weer in de plooi te krijgen, want door dat trekken en sleuren zijn die uit hun evenwicht.
Maandag stond het laatste ritje Oudenaarde - UZ van dit jaar op de kalender. Genetisch onderzoek. We waren met de drie tantes, twee nichten en ikzelf. Gelukkig bleek ook dat mee te vallen. We hebben geen BRCA gen in familie. Dat wil zeggen dat ze niet zwart op wit kunnen zeggen dat wij meer dan een ander kans hebben op borstkanker. Het is wel een feit dat er 'iets' erfelijks in zit, want zoveel toeval kan niet, maar het is geen gekend defect gen. De vrouwen in onze familie moeten zich vanaf 25 jaar ieder jaar laten screenen, door de familiale belasting. Ergens voelden we toch een opluchting. Hadden ze een BRCA gen gevonden, waren we nog verder van huis...Nu blijven we waakzaam, maar moeten er geen drastische beslissingen genomen worden. Oef. We hebben er potverdorie 'nen goeien' op gedronken. Als dat niet mag...:-))
dinsdag 9 september 2014
September
We zijn ondertussen al bezig aan week twee in september. Ongelooflijk hoe de tijd vliegt.
Hier is de rust, de regelmaat, en het alledaagse ritme terug gekeerd. Juist gepast, want ik had het dringend nodig. Nu verloopt alles weer wat op mijn tempo....ik lig als ik moe ben, ik slaap als ik wil. Ook voor de boys doet 'het schoolleven' weer deugd. Alleen bij het opstaan is het nog wat sleuren en trekken. Ze zijn gelukkig enthousiast...Grote M heeft een leuke meester die grapjes maakt...Kleine M is blij met de juf en een nieuwe glijbaan in de klas.
Ikzelf moest in de eerste week aan de stilte even wennen, maar nu ben ik het alweer gewoon. De honger om te gaan werken is er nog, maar deze keer besefte ik dat het nog niet haalbaar was. Na een fysieke inspanning of na wat drukte ben ik snel uitgeput, of krijg ik hoofdpijn, dus voor de klas staan zou nog niet aan de orde zijn. Samen met mijn directie heb ik beslist om pas in januari te starten, halftijds. Ik kijk er wel al naar uit, al is er ook een gigantische schrik of ik terug in het gewone werkleven ga meekunnen. We zien wel...nog ver van mijn bed.
Deze week staan er jammer genoeg nog een paar UZ bezoekjes op het programma. Morgen naar de prof op controle, vrijdag de catheter eruit, en maandag krijg ik de uitslag van mijn genetisch onderzoek. Van de drie dingen zie ik het meest op tegen vrijdag. Weer snijden aan mijn lijf, weer pijn, ah...ze moeten mij gerust laten. Anderzijds betekent dat wel echt het einde van de behandeling, dus ik probeer het een tikkeltje positief te bekijken.
Wil wel even zeggen dat ik genoten heb van een zalige zomer. Meer en meer besef ik dat ik een tweede kans heb gekregen, en dat ik die verdorie met beide handen ga grijpen. Soms besef je dingen dan toch iets intenser, of kijk je anders naar dingen. Ik hoop dat ik dit blijf meedragen, en dat ik dit gevoel nog kan versterken. We mogen eens zagen en klagen, maar we moeten inderdaad weten dat we er nog zijn...veel mensen hebben die kans niet eens...
Hier is de rust, de regelmaat, en het alledaagse ritme terug gekeerd. Juist gepast, want ik had het dringend nodig. Nu verloopt alles weer wat op mijn tempo....ik lig als ik moe ben, ik slaap als ik wil. Ook voor de boys doet 'het schoolleven' weer deugd. Alleen bij het opstaan is het nog wat sleuren en trekken. Ze zijn gelukkig enthousiast...Grote M heeft een leuke meester die grapjes maakt...Kleine M is blij met de juf en een nieuwe glijbaan in de klas.
Ikzelf moest in de eerste week aan de stilte even wennen, maar nu ben ik het alweer gewoon. De honger om te gaan werken is er nog, maar deze keer besefte ik dat het nog niet haalbaar was. Na een fysieke inspanning of na wat drukte ben ik snel uitgeput, of krijg ik hoofdpijn, dus voor de klas staan zou nog niet aan de orde zijn. Samen met mijn directie heb ik beslist om pas in januari te starten, halftijds. Ik kijk er wel al naar uit, al is er ook een gigantische schrik of ik terug in het gewone werkleven ga meekunnen. We zien wel...nog ver van mijn bed.
Deze week staan er jammer genoeg nog een paar UZ bezoekjes op het programma. Morgen naar de prof op controle, vrijdag de catheter eruit, en maandag krijg ik de uitslag van mijn genetisch onderzoek. Van de drie dingen zie ik het meest op tegen vrijdag. Weer snijden aan mijn lijf, weer pijn, ah...ze moeten mij gerust laten. Anderzijds betekent dat wel echt het einde van de behandeling, dus ik probeer het een tikkeltje positief te bekijken.
Wil wel even zeggen dat ik genoten heb van een zalige zomer. Meer en meer besef ik dat ik een tweede kans heb gekregen, en dat ik die verdorie met beide handen ga grijpen. Soms besef je dingen dan toch iets intenser, of kijk je anders naar dingen. Ik hoop dat ik dit blijf meedragen, en dat ik dit gevoel nog kan versterken. We mogen eens zagen en klagen, maar we moeten inderdaad weten dat we er nog zijn...veel mensen hebben die kans niet eens...
Abonneren op:
Reacties (Atom)