T gaat me niet vandaag. Gisterenavond het nieuws gekregen dat mijn buurvrouw, 33 jaar is overleden aan borstkanker. Ik wist perfect dat het er zat aan te komen, heb alles kunnen volgen, maar het komt als een slag in mijn gezicht. Ik vind het zo verschrikkelijk voor haar man en twee jonge kindjes, voor de ganse familie...en tegelijk speelt maar één gedachte: 'het had ik kunnen zijn'. Tuurlijk mag je zo niet denken, tuurlijk moet je dat van je afzetten, maar wie dat kan, heeft het sterkste karakter ter wereld. Ik dus niet.
Heel close waren we niet, Jessica en ik. Grote M zit wel in dezelfde klas van haar dochter, dus daar zagen we elkaar op oudercontacten en infoavonden. De band bleef beperkt tot de buurtfeesten, dagelijks goeiemorgen en goeiemiddag aan school, en af en toe nieuwtjes uitwisselen. Tot in december.
Toen kregen we een mailtje van de buurman, die even wou laten weten dat ze op dezelfde 'trein' zaten als ons. Borstkanker. Het mailen werd intensiever, de vragen gingen over en weer, de contacten werden iets dieper. Ik volgde haar behandeling, zij de mijne. Zij vroeg wanneer ik mijn haar terugkreeg, ik gaf info over haar bestraling. En ze was gigantisch optimistisch. Ze bleef met de kinderen vanalles doen, sprak over de toekomst alsof het niks was, en wou supergraag terug gaan werken. Ik vond ze vaak dapperder dan mij, want ik zag terug lesgeven totaal nog niet zitten. In juli kregen ze terug slecht nieuws: uitzaaiingen in de lever en longen. Maar ze bleven positief, terug chemo, nu wekelijks en er weer keihard tegenaan. Ik voelde al nattigheid. Haar prognose was van in het begin slecht, de kanker veel agressiever. In augustus, enkele dagen na mijn laatste herceptine lieten ze weten dat ze was opgenomen en de kanker al in de hersenen zat. Niks meer aan te doen, enkel nog pijnbestrijding. Het was toen al een hele schok. Ik kon het amper geloven. Ondertussen bleef ik met de buurman contact houden en stond de hele wijk paraat. Iedereen stond plots dichter bij elkaar, er werd overlegd voor een cadeautje, een kaartje...Toen ze enkele dagen geleden naar huis kwam, haar allerlaatste wens, spraken we ook dan af om nog iets van ons te laten horen. Ze waren blij en ontroerd. Tien dagen nadat ze de laatste keer onze wijk uitreed in een ambulance, is ze overleden.
Ze zaten op dezelfde trein, inderdaad, alleen nam die van hen een ander spoor...Godverdomme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten