Jiha!

De laatste hindernissen zijn genomen.

Vorige week bij de prof. Een fijne babbel met een fijne madam. Niks nieuws...'Alles goed mevrouw, wat voel je nog allemaal?' Alles waar ik nog last van heb: aften, vermoeidheid, koppijn, spierpijnen zijn NORMAAL. Is zo na een kankerbehandeling, en hééft tijd nodig. Dat was nu eens waar ik zat op te wachten..;-) Ze waarschuwde mij voor het moment dat ik weer ga werken. Het wordt zwaar oppassen, thuis rusten en mijn sociaal leven even 'on hold' zetten. Alle energie besteden aan mijn job, want ze zegt dat ik het niet mag onderschatten. Dat beloofd. Zorgen voor januari..:-)

Vrijdag ging mijn poortcatheter eruit. Kreeg de dag ervoor telefoon dat ik er om half acht moest zijn. Jeezes, zo een mottig vroeg uur. Gelukkig loodste taxi mama ons vlot door het verkeer, en na twee uur wachten lag ik om half tien op de operatietafel. Voor één keer had ik ferm geluk, en een 'superteam' rond mij. Ik kreeg een verpleegster die een half uur lang mijn hand heeft vast gehouden, een washandje aanbood, de radio luider zette...Nooit gehad. Volgens mij stond in mijn dossier: ''moeilijk mens", hihi. Het uithalen zelf was behoorlijk pijnlijk want littekenweefsel raakt moeilijk verdoofd. Het snijden zelf was dus op de tanden bijten, maar de dokter deed echt zijn best. Hij heeft gezorgd dat ik een mooier litteken heb dan ervoor...Voor zover dat mooier kan zijn.

Vrijdagnamiddag en zaterdag was ik geen mens, wat een pijn deed die arm en schouder. Gelukkig deden de dafalgans hun werk, en tegen zondag was ik weer op de been. Het trekt allemaal nog tegen en bepaalde houdingen lukken niet, maar da's een kwestie van dagen. De kine probeert mijn nek en schouders weer in de plooi te krijgen, want door dat trekken en sleuren zijn die uit hun evenwicht.

Maandag stond het laatste ritje Oudenaarde - UZ van dit jaar op de kalender. Genetisch onderzoek. We waren met de drie tantes, twee nichten en ikzelf. Gelukkig bleek ook dat mee te vallen. We hebben geen BRCA gen in familie. Dat wil zeggen dat ze niet zwart op wit kunnen zeggen dat wij meer dan een ander kans hebben op borstkanker. Het is wel een feit dat er 'iets' erfelijks in zit, want zoveel toeval kan niet, maar het is geen gekend defect gen. De vrouwen in onze familie moeten zich vanaf 25 jaar ieder jaar laten screenen, door de familiale belasting. Ergens voelden we toch een opluchting. Hadden ze een BRCA gen gevonden, waren we nog verder van huis...Nu blijven we waakzaam, maar moeten er geen drastische beslissingen genomen worden. Oef. We hebben er potverdorie 'nen goeien' op gedronken. Als dat niet mag...:-))