De wereld draait door...

Buren pakken valiezen, laden auto's en laten een leegte achter in de wijk. Vrienden en familie zenden salukes berichtjes en vertrekken. Man, het is alsof de hele wereld op reis gaat. Is er dan niemand die in dit Belgenlandje blijft?! Hallooo..jullie missen wel wat hoor. Wat? Euh...onze koning treedt af, de tour elke dag op tv, de mosselen die extra lang wegblijven dit jaar.
Zelfs mensen die andere jaren voor geen geld ter wereld op reis zouden gaan, komen nu met hun boeken van Vacansoleil aandraven. En waarom moet iedereen persé naar Frankrijk?? Zijn er dan echt geen interessantere landen? :-)))

Dat 'life goes on' inderdaad de naakte waarheid is als je ziek bent, bewijst dit alles. Maar eerlijk, ik ben niet jaloers, noch triestig daardoor. Het zou een beetje belachelijk zijn dat iedereen zijn leven 'on hold' zet omdat ik ziek ben. Ik voel dat sommige in 't verre zuiden heel vaak aan mij denken, en soms voel ik me daardoor een beetje schuldig. Lieve schatten, ik ben okee, geniet echt eens dubbel en dik van jullie vakantie! Die rotziekte van mij toont aan dat je echt van elk moment moet profiteren, alles overboord gooien en jullie hoofd leegmaken. Doe mij een plezier, en volg mijn wijze raad. (Niet dat ik niet geflatteerd ben hoor, door de lieve sms'en, de skype momenten met dat klein mannetje, en de prachtige foto's van de kale berg. Integendeel, jullie ontroeren mij vaak.)

Ik zal niet ontkennen dat de moreel een beetje dieper zat de voorbije dagen. (Nee, echt niet door de reizigers). Het is gewoon logisch denk ik, als je je fysiek zo zwak voelt. Als ik in mijn zetel lig, voel ik me best goed, en dan vlieg ik er soms even in. Tien minuten later draait en tolt mijn hoofd, en komt manlief zeggen dat ik misschien best even ga liggen want dat mijn gezicht spierwit is. Best frustrerend. Zeker voor iemand die niet graag stilzit. De dokter van wacht gaf zondag ook zo'n dwaze opmerking. "Mevrouw, ga gerust eens buiten, ga eens fietsen!" HEH? Stoem mens, ik kon nog niets eens mijn tanden poetsen zonder op het bad te leunen. Zie ik er uit als een truntemie die zou blijven liggen als dat niet nodig was?? Integendeel, ik zou alles geven om te mogen rondhuppelen.

Stilliggen geeft natuurlijk ook veel kans tot piekeren. En dan komen er weer allerlei boze gevoelens, verdriet,...Dan gaan de gedachten weer naar de grote "waarom ik" vraag. Altijd maar datzelfde.
Zes jaar geleden had ik al eens een rotjaar. Voor de niet-kenners: toen schoof de ladder weg in ons nieuwe huis, en verbrijzelde ik mijn hiel. Grote M was net 10 weken, én ik lag een week in het ziekenhuis met een morfinepomp. Het werd een helse revalidatie, een verhuis door vrienden en familie (jeezes, jullie hebben mij al veel moeten helpen), en een jaar werkonbekwaam. Eerlijk gezegd, ik dacht dat dat 'mijn grote test' was geweest. Overleef je dat als mens, als koppel, als gezin?? Ja, dat lukte. Been there, done that. Klaar? Niet dus.
 In de film 'A broken circle breakdown' zit een prachtige scène die me enorm aansprak. Daar houdt Johan Heldenbergh een fantastische monoloog over hoe het komt dat sommigen zo'n lasten op hun schouders dragen. "Als er hierboven al iemand of iets is", zegt hij, "wat is dan de bedoeling van dit alles? Eens testen hoe ver ze ons op de knieën kunnen krijgen??" Ik heb ook vaak dat gevoel. Word ik nu echt getest? Hoe diep krijgen ze mij? Kan ik dit alles aan? Sommigen zeggen mij dat de sterkste schouders, de zwaarste lasten dragen. Dat velen die zwakker zijn, dit niet zouden aankunnen. Ik zal het dus maar als een compliment aanzien, niet? En godverdomme, wie of wat mij wil testen, doe maar, NO WAY dat ik mij laat doen!! :-)

Soit, nu een beetje minder gezaag en gepreek..

De buurman heeft ondertussen de Mont -Ventoux beklommen. Hij had het waarschijnlijk knap lastig, maar heeft doorgebeten. Goed gedaan, ik volg je voorbeeld en stap mentaal door op mijn berg! Volgende week is het de beurt aan de grote broer om het eens te bewijzen. Als ik nu niet genees, met al die koersprestaties, weet ik het ook niet meer.

Vandaag zijn manlief en de boys naar Bellewaerde met de vrienden. Ik geniet van de zalige rust, mama's eten, en het even bekomen. Heb mijn trots opzij gezet, en Sien en Maria kuisen ondertussen mijn huisje. Super. Dankjewel! De adoptie-aanvragen kwamen ook vlot binnen, dus dat wordt ook opgelost. Hahahaha.

Zo, 't is er eens weer allemaal uit, het lucht op. Ik ga naar de koers kijken in mijn luie zetel. 't Is hier echt de omgekeerde wereld soms...:-))

Wie de film nog niet gezien heeft, hier de prachtige song. Naast Viva la vida wordt ook deze mijn lijflied!