Home sweet home

Ik ben thuis! Jeepie!

Gisterenmorgen werd mijn bloed alweer getrokken, en na enkele uren goedgekeurd. Mits enkele instructies, antibiotica, en de belofte van veél te rusten, mocht ik huiswaarts keren. Gelukkig maar, want de kleine mannekes hadden het er helemaal mee gehad. Ik voel dat ze het lichtjes beu worden, dat ze denken 'hoe lang gaat die hier nog ziek zijn??'....

Kwam daar dan nog de verjaardag van grote M bij, en dan was het helemaal compleet. Woensdag was zijn feestje voor de klasgenootjes. Ik weet dat ik dat beter allemaal niet zou doen, maar je zou eens dat ventje zijn gezicht moeten zien als je vraagt of we het even kunnen uitstellen tot in de winter. Tegen dié grote tranen kan niemand op.  Ik probeerde vanuit het ziekenhuis toch vanalles te regelen, de zoektocht in elkaar te boksen, het ontbijt te laten meebrengen, cadeaus laten voorzien, en met de hulp van iedereen had hij een superfeestje! Toch merkten we af en toe zijn boosheid, of zijn verdriet die hij op die manier uitte, omdat ik nog in het ziekenhuis was. Gelukkig mocht ik gisteren, op zijn 7de verjaardag dan mee naar de Vijverweide. Van het moment dat hij 's morgens wakker was heeft hij de oren van papa's hoofd gezaagd om naar het UZ te vertrekken. Om half elf waren ze er dus al...:-) We hebben er een fijne namiddag en avond van gemaakt, een mini-feestje welliswaar, maar hij en de familie hebben het nog tegoed.

Ik ben redelijk ok. Het was zalig in mijn eigen bed, zonder het lawaai van karren en de controles van verpleegsters om de 4 uur. Voel me slapkes (in het Eins: een slappe soarze), en de spierpijnen blijven nog aanwezig, maar het gaat. Ik heb nog minder dan een week om te recupereren voor de volgende, de voorlaatste, nummer 5.  Ik weet 'begot' niet hoe ik dat moet doen, hoe ik die weer moet 'verteren', maar het kan niet anders. En binnen een week kan ik zeggen 'de volgende is dé laatste'...