Life goes on..

Mijn dagen kabbelen voort. Niets spectaculairs, vandaar ook weinig te melden op de blog. Ik vind het nogal onozel om te vertellen dat ik geslapen heb, gelezen heb, tv heb gekeken...boring..:-)

Wat is er dan wel te vertellen..hmmm.....even denken...

Vorige donderdag kreeg ik de volgende lading herceptine. Baxter nummer 9 liep vlotjes door mijn aderen. Het ging ongelooflijk snel in het UZ, net nu ik me erop had ingesteld dat het lang ging duren. Het clownsvriendinnetje kwam langs op de kamer, en zo vlogen de uren voorbij. Tetter tetter... :-)
Jammer genoeg merk ik steeds duidelijker dat de eerste drie dagen erna mijn lichaam tegenpruttelt. Het lijkt dan  alsof ze op mijn schouders 1000 kg leggen, en ik geraak dan geen meter vooruit. Maar goed, ik weet het nu, het is ook een zwaar medicijn, ik zal er gewoon rekening mee houden. Nog negen te gaan, we tellen alwéer af...

Maandag ben ik nog eens naar school gegaan tijdens de middagpauze. Het was megagezellig om nog eens tussen de collega's te zitten. Dan besef ik wel dat ik het sociaal contact (lees: geplaag en gestook) mis...Maar geen nood, ik ben altijd welkom, dus als ik me eenzaam voel...

Ik ben deze week ook gaan aquajoggen...(jawel collega's, echt waar). Het was heel lastig en vermoeiend, maar ik heb het toch volgehouden. Het lastigste is het vertrekken, zo laat op de avond, het is al donker, berekoud, en ik voelde me al zo moe en mottig. Eens in het water trok mijn hoofdpijn weg, en kon ik volledig ontspannen. Iedere stamp die ik moest geven was er één naar die 'fucking kanker', dat voelde ik duidelijk! De dag erna was ik behoorlijk stijf, want mijn lichaam is dan ook niets meer gewoon, maar mijn lieftallig kinesiste heeft dat terug los gekregen. Ik ben vastbesloten om vol te houden, en als het eens een keer niet lukt, dan maar niet, maar zoveel mogelijk. Bij deze, als er zich vrouwen geroepen voelen, ik zoek nog een partner!
 :-)))

Ondertussen blijf ik ook op mijn eten letten, én het loont eindelijk. De weegschaal blijft zachtjes naar beneden gaan, en zo moet het zijn. Met mijn oude 'weight watchers boekske' heb ik eindelijk mijnen draai gevonden. Voor zolang het duurt natuurlijk...

Maar kom, mijn goede voornemens zijn toch aardig aan het lukken, nu nog een kwestie van alles vol te houden. :-)

Het wordt gevaarlijk...de eerste eieren liggen in de rekken. Hopelijk houdt de paasklok een beetje rekening met mijn dieet...ahum..als 't is zoals twee jaar geleden. :-)
 

Gezonde hapjes op vrijdagavond...Zijn we goed of zijn we goed..? :-)