Ai.

Ook deze laatste chemo gaat me duidelijk niet sparen.

Zeer moe, hoofdpijn, keelpijn en spierpijn...But I go for it!

LAATSTE CHEMO!!!

Ongelooflijk, we zijn 26 september...de dag waar ik zo lang heb naar uitgekeken. Als sinds begin juni verlang ik naar deze dag, al maanden tel ik af naar vandaag..En hij is er!!

Het is niet te geloven dat de zesde en laatste baxter er vandaag is doorgelopen. En de laatste is hét. Ik kan jullie nu al zeggen, door deze hel wil ik nooit meer. Dat ben ik zeker.

Het liep niet helemaal van een leien dakje vanmorgen, want de baxters waren niet klaar, nochtans werd ik om 8u verwacht. Pas om 10u kwam alles aan. (Gelukkig was ik er pas zelf om 9u, want haasten doe ik me al lang niet meer). Iedereen was op de hoogte dat het de laatste chemo was, dus ik reed door een muur van smsjes naar Gent met de mama. Ook gisteren bij de bloedafname klonk in de wachtzaal 'Viva la vida' van Coldplay, dit kon géén toeval zijn. Uiteindelijk waren we pas om 13u45 in Oudenaarde, en zo staken we veel later dan verwacht de benen onder tafel bij mijn meter. De heerlijke tongfilets en frietjes maakten alles goed. ;-)

Het blijft natuurlijk een feit dat ik nog door de weken van bijwerkingen moet, dat ik nog heel lang deze neveneffecten ga voelen, dat het nog superlang gaat duren vooraleer ik ooit terug wat meer energie heb en minder vermoeid ben. Wie weet zal er hier een daar wel iets overschieten, zal ik mijn leven lang wel herinnerd worden aan deze gifzakken, maar ik weet dat het alleen maar beter gaat gaan na de komende weken. En ook al moet ik nog steeds om de drie weken een baxter herceptine krijgen, dit wordt toch minder zwaar. Jippie.

Ondanks het feit dat ik emotioneel en doodmoe ben vandaag, heb ik best ook vleugels. Ik ben blij, en gelukkig. Het is het einde van het eérste en zwaarste hoofdstuk. Een fijne eerste finish van de hoogste bergtop. De volgende kan ik wel de baas.

Het lijkt me ook een geschikt moment  (ik zei al dat ik emotioneel was) om jullie nog eens allemaal uit het diepste van mijn hart te bedanken. Deze morgen kwam eindelijk de psychologe langs..weten jullie dat ik geen zin had om iets te vertellen. En hoe kan het anders, met zo'n vrienden en familie die me steunen, heb ik geen externen nodig. Ze kunnen de pot op. :-)

Bij deze, lieve mensen, écht gigantisch bedankt dat jullie al zoveel maanden meeleven, sms'jes sturen, lieve en grappige mails zenden met leuke nieuwtjes of foto's van kleine patatjes, kaartjes schrijven, oppeppende telefoontjes doen, cadeautjes brengen, leuke verrassingen voorzien...Hoe jullie het blijven volhouden, het is me een raadsel.

Het is heel gevaarlijk om sommigen te vernoemen, en anderen niet, want ik durf wel eens iemand vergeten (chemo brein, remember), maar toch..

Merci zotte bende van De MOL voor de constante levering van het eten..dat blijft maar duren, al maanden lang, elk weekend dat we verwend worden met massa's food. I love you toneelspelerkes!  Ook de schoonzussen Inge en Cathy, vriendinnetjes Mel en Bel (hihi) voor de traiteursdiensten...thanks, echt!

Mijn schoolteam van KBO Bevere verdient ook een hele dikke kus en knuffel. Ondanks het feit dat ik nog maar een viertal jaar in die school sta, hebben ze me al door dik en dun gesteund. Kaartjes, bloemen, smsen, bezoekjes,...op ieder moment zijn ze er. Dikke chapeau.

Alle lieve mensen die instaan voor de opvang of het op sleeptouw nemen van de boys, het brengen van de mannekes naar school, het helpen op manlief-loze avonden, het uitlenen van boeken en series, grote M verrassen met gewone of gigantische (!) cadeaus op z'n verjaardag of in het ziekenhuis, de VIP tickets voor the Editors van het nichtje en man.....én zo kan ik nog uren doorgaan: dikke dankuwel!

Beloof me dat niemand bij deze blog denkt, 'o jee, ik doe te weinig'...Het is onmogelijk dat ik jullie allemaal inschakel, ook al vragen jullie het wel duizend keer of jullie iets kunnen doen. De kids kunnen jammer genoeg maar een beperkt aantal helpers aan, en dan meestal de heel dichtste mensen(grootouders, tantes en tanties, en dichte vriendinnetjes). Ze hebben het al niet makkelijk, en soms is zelfs de poetsvrouw al een doorn in het oog voor hen. 'Mama, jij kan dat toch zelf..,?!'
Weet dat, hoe klein het voor jullie lijkt, ik al héél content ben met een berichtje of mailtje, dat meen ik!! Iedereen hier laten komen poetsen, koken en babysitten zou sowieso een chaos worden, hé...al zou het wel party zijn. :-)

Er zijn natuurlijk twee mensen die meer dan 'een dankjewel' verdienen, mijn superman én supermama, maar dat komt nog wel. Op een later moment. :-)

Aan al de rest, zoals beloofd, eens hélemaal genezen, volgt er een fijn feestje, wees maar zeker!

De boys en hun neefjes stuurden een 'veel succes' foto..lief hé.



Bloemen van de collega's vandaag voor de laatste chemo..
 

Een nieuwe 'sjakos' in chocolade van Miro, Helena en oma...x



Deze ijshandschoenen moest ik bij elke chemo aan, zodat mijn nagels niet aangetast werden door het vergif...Fini!
 

Prik

Zoals beloofd..een verslagje van onze kleine filou..

Laat me eerst even zeggen dat ik enorm geschrokken ben hoe snel een kind kan uitdrogen. (Alléé, die van mij toch). Uiteindelijk had hij vrijdagmiddag nog gegeten, en 24u later was hij al volledig van de kaart. Toen de kinderarts op zaterdag aan zijn bed kwam, vertelde ze dat het echt hoogdringend was geweest. Zijn bloed was al verzuurd, en zijn waarden kwamen al aardig dicht in de buurt van waarden waarbij ze in coma kunnen gaan. Stel je voor! De sufheid en het constant slapen kwamen dus door het feit dat zijn lichaam geen reserve had, en dan de brandstof voor de hersenen maar aanspreekt. Zijn mondje rook al naar aceton en ook in de urine werd heel wat aceton aangetroffen. Zolang die er niet uit was, mocht hij ook niks eten of drinken. Daarna werd langzaam opgebouwd, van pudding naar beschuiten, soep en brood. Maar het goede nieuws is, ze zijn heel snel ziek, maar worden ook supersnel beter. Het vocht dat hij kreeg was een wondermiddel en hij is terug ok. Nog een beetje snel moe, maar dat komt goed.

Voor mezelf was dit natuurlijk niet zo'n fijn extraatje. Tijdens je chemoperiode over en 't weer hollen naar het ziekenhuis...ideaal. Het gevolg is dat ik heel moe ben, en het energiepeil heel laag maar ook dat zal wel opgelost raken. Manlief sliep in het ziekenhuis bij grote M en ik bij de kleinste sloeber thuis. Ook die was helemaal van zijn melk, want nu lag zijn grote broer in het ziekenhuis..:-(
Maar we zijn er allemaal samen weer doorgeraakt! Het viel me weer op dat wij altijd terug grijpen naar snoep en dergelijke als we tegenslag hebben. Ik zocht troost in frietjes, de wederhelft smste dat ik chips en chocolade  moest binnensmokkelen in de kamer. Welliswaar zonder dat de patiënt het zag, want die kwam zot anders.  Soit, als het zo blijft doorgaan met de pech in ons leven, dan kunnen jullie ons allicht rollen..hahahaha.

Mijn bloed is goedgekeurd vandaag. Ik mag dus de allerlaatste chemo krijgen morgenvoormiddag. Joehoe!! Enerzijds heel tevreden, anderzijds een beetje schrik voor de 2 weken die weer komen gaan. Maar ik denk dat het toch veel gaat helpen dat ik weet dat dit de LAATSTE keer is dat ik daardoor moet...:-)))))))))))))))))))))




Onzen held, met zijn poppetje die hetzelfde meemaakte als hem..:-)



Dit helpt ook..ik weet het is veel te vroeg, maar den boom in...:-)

Thuis

Onze kleine man is thuis sinds de vooravond ... al aan t zagen en klagen omdat hij nog niet teveel mag eten..dus het komt goed. :-)

Morgen meer, nu pompaf!

Waaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhh!!!!!!!!!!

Al wie niet tegen vloeken kan, slaat nu best een alinea over:

godverdomme, miljaardedju, grmblll, shit, verdorie,...........................!!!!!!!!!!

Nu is grote M opgenomen in het ziekenhuis. Dit hou je echt niet meer voor mogelijk.

Gisterenmorgen voelde hij zich wat ziekjes, maar ik dacht toen nog dat het niet zo erg was en stuurde hem toch naar school. In zijn agenda schreef ik dat hij niet 100% was, dus als zijn toestand verslechterde dat ze mochten bellen naar de mémé. In de namiddag ging de telefoon al, en werd hij geïnstalleerd in de Fietelstraat onder het alziend oog van mijn mama. Hij bleek al een pak zieker, hoofdpijn, overgeven en ferme koorts.

's Avonds stopten we hem vroeg in zijn bedje, en met de nodige pijnstillers kwam hij de nacht door. Deze morgen de dokter van wacht gebeld, en ons mannetje bleek een ferme buikgriep te hebben. Ze gaf hem een spuit (ai) om zijn maag te herstellen en tegen het overgeven. Jammer genoeg werd hij alsmaar slechter en hij sliep bijna de ganse dag. Nu is onzen boy al vaker ziek geweest, en zelfs opgenomen, maar zo een vod was hij nog nooit. Toen hij deze avond terug overgaf, wou de dokter onmiddellijk terug komen kijken en na één blik was het al duidelijk. Hij was al uitgedroogd, en had dringend vocht nodig, dus: opname in het ziekenhuis. Aangezien het zeer besmettelijk is, vond ze het beter dat papa meeging, en ik niet...grrr. Gelukkig waren mijn ouders hier, dus mémé is meegegaan naar het ziekenhuis, en pépé was hier om kleine M te troosten.

Nu ligt het ventje al met een baxter, en blijkbaar was het inderdaad hoognodig. De kinderarts, die toevallig nog aanwezig was, heeft hem helemaal onderzocht. Er is bloed en urine naar het labo, en zijn mate van uitdroging wordt opgevolgd per zoveel uur. Normaal klaart een kind wel heel snel op, eens ze vocht krijgen, dus hopelijk is hij morgen al een pak beter (en terug naar huis?). Het zal afhankelijk zijn van de uitslagen en de koorts, vrees ik..

Zouden ze hierboven dan het knopje: 'tegenslag voor de familie Ysebaert-Mornie' NU kunnen afzetten alstublieft!!!!!!!!!!!!!!!

Ik heb het er volledig mee gehad.

Fotooke

Jullie hadden nog een fotooke tegoed...ééntje van big M zijn verjaardag, 29 augustus, de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam.

Ik zie er daar nog beter uit dan nu...'t is in stappen hé, om niet te shockeren. ;-)

Ballonface

O hell...ik zie er niet uit. Mijn gezicht is opgezwollen en mijn dubbele kin hangt te bengelen. De weinige wenkbrauwen die ik nog heb staan allemaal in een andere richting, en mijn ogen lijken zonder wimpers ook heel raar. En jaaaaaaa...tuurlijk zeggen jullie allemaal dat ik er super uit zie, daarom zijn jullie mijn vrienden en familie...wie durft iets anders ;-). Echt, ik zie zelf wel ook het verschil, daarvoor ben ik realistisch genoeg. Ook de weegschaal gaat lichtjes omhoog door de vele cortisonepillen. Okéé, het ligt ook wel een beetje aan de aardbeientaart en de chips. :-)

Ik lig heel vaak in strijd met mezelf. Soms wil ik mijn leven echt over een andere boeg gooien als ik genezen ben. Dan neem ik me voor om alles veel meer te relativeren, nooit meer zo te stressen en te genieten van de kleinste dingen. Ook op gebied van gezondheid wil ik soms helemaal anders gaan leven, qua voeding en sporten. Wie weet draagt het er allemaal toe bij, tot die rotziektes die iedereen treft. Alleen duren mijn mooie voornemens nooit lang. Als ik me dan eens wat beter voel, dan wil ik eten waar ik zin in heb. En laat dat nu af en toe chocolade en chips zijn, dan zegt dat stemmetje: geniet daar maar eens goed van, potverdorie, je hebt het meer dan verdiend! Raar dat ik natuurlijk nooit geen zin heb in rauwe wortels of selderijstengels...

De talrijke artikels en nieuwsberichten die wel iedere week verschijnen over kanker, geven telkens andere oorzaken. De laatste die ik hoorde op het nieuws was dat vrouwen die tussen hun 16 en 26 jaar regelmatig alcohol drinken zoveel procent meer kans hebben op borstkanker. Heh? Dan zijn ze bij mij aan het juiste adres. Als ik twee cava's drink sta ik te zingen, en in mijn jeugdjaren lustte ik amper iets van wijnen of bieren. Zo schudden ze altijd wel iets anders uit hun mouw om voor die kanker een oorzaak te vinden.

Ah ja, dan doen we maar verder zoals we bezig zijn zeker, genieten van wat ik wil en met mate...Het uiterlijk komt later wel weer goed.

Groetjes van het Michelin - vrouwtje...

Ps: Mijn haar begint heel lichtjes te schieten, echt waar...joehoe!

Ups and downs and up and..

De cortisone doet zijn werk. De pijntjes zijn minder, de darmen rustiger. Het gevoel dat mijn spieren overal enkele centimeters tekort zijn voor mijn ledematen, dat blijft. Is heel merkwaardig als ik de trap opstap, dan willen mijn benen precies niet mee.

Gisteren even weer een dip, ik geraakte amper van de zetel naar mijn bed, dus de oncologe wilde voor de zekerheid de bloedwaarden checken. Omdat het al middag was, en de ene huisarts op congres was, en de andere haar wachtzaal bomvol zat, zijn we maar naar het UZ gereden. Daar trekken ze je bloed, en dan kunnen ze onmiddellijk de witte bloedcellen (weerstand) meten. Gelukkig waren ze talrijk aanwezig, dankzij het oppeppende spuitje die ik daarvoor had gekregen, dus paniek voor niets. De dokter nam haar tijd voor een fijn gesprek, en ze raadt ook aan om nu niet meer van het vooraf opgestelde schema te wijken. "We zijn nu al zover, we slepen en trekken je door die laatste!", vezekerde ze me. Het gaf me weer wat moed en vleugels, en ik zag het weer even beter zitten. Het is een toffe madam, die echt oprecht geïnteresseerd is in haar mensen. En het scheelt dat we waarschijnlijk dezelfde leeftijd hebben, ik denk dat ze daar toch altijd nog van verschieten.

Toen ik iets daarvoor in de wachtzaal zat, kwam toevallig de borstverpleegkundige voorbij. Da's de persoon die vlak na je diagnose de hele uitleg doet (lees: aframmelt), en die je daarna samen met de psycholoog moet opvolgen. Ik heb ze welgeteld beide één keer gezien. De ene 'en passant' in de gang en van ver roepend 'hoe is t' , en de psychologe kwam net op het moment dat ik mijn privé cliniclowns op bezoek had, dus was ze snel weer buiten.

Ik ben er al een paar weken een beetje boos op, op die twee madammen. Je hebt als kankerpatiënt tijdens de chemo zo'n zware en heftige weken, zoveel emoties en ze laten je aan je lot over. Niemand daar die eens vraagt of het gaat met de kindjes, met je man, met jezelf, met alles... Elke drie weken lig je daar een halve dag in die ziekenhuiskamer, dus dan hebben ze toch wel tijd genoeg om eens binnen te springen, niet? Tuurlijk doet de verpleging haar best, maar die mensen hebben teveel werk om ook met je gevoelens bezig te zijn. Bij het begin van mijn behandeling lieten ze uitschijnen dat ze me gingen begeleiden van het begin tot het einde, maar ze schieten ferm tekort.

Dus toen Katrien (borstverpleegkundige) naast me kwam zitten en vroeg hoe 't was met mijn laatste chemo (mens, dé voorlaatste, zelfs dat weet je niet), was ik een beetje geprikkeld. Ze zei onmiddellijk dat ik na de chemo moest meedoen met het EUREKA project. Da's een programma voor mensen met kanker, die na de behandeling samen sporten, praten en vanalles doen om er weer bovenop te komen. (Dat het pakken geld kost en je  elke dag naar Gent moet, dat vertellen ze er niet bij). Tja, dat had ze nu net niet moeten zeggen, want ons Nele schoot toch even uit haar krammen. Heb direct gezegd dat ik daar niet aan deelneem, dat ik na mijn behandeling geen zin heb om me te wentelen in dat kankergedoe. "De voorbije drie maanden had ik mensen nodig, hulp, tips en gesprekken...daarna niet méér!" Ze schrok ontzettend, voelde zich heel schuldig en begreep dat ze inderdaad tekort geschoten waren. Toen kwam er een hele uitleg van te weinig personeel en bla bla bla, maar het sloeg op niks. "Je moet het zeker eens op papier zetten, dan doen ze daar misschien iets aan", stamelde ze nog. Toen ik later van bij de dokter naar de lift liep, kwam de psychologe plots achter me aangelopen, met de vraag of ze me eens mag bellen volgende week....Heh? Hoe snel gaat de tamtam van het UZ?

Onze jongens doen het nu iets beter, maar terug naar school gaan, heeft veel bij hen losgemaakt. Gedurende de zomermaanden hebben we ze echt in een beschermde omgeving gehouden, en ook alles wat mijn ziekte betrof, konden we doseren. Nu zijn ze tussen kinderen die weten dat hun mama ziek is, haar haar kwijt is, kanker heeft...en er wordt gigantisch veel over gepraat. De ene heeft een opa die daar aan dood is gegaan, de andere kent iemand bij wie er kanker in het hoofd zit,...
Ik voel dat hun hoofdje volgestouwd wordt, en we kunnen het niet controleren. Dat brengt rare reacties en uitbarstingen teweeg, en het is niet altijd makkelijk. We vangen het zo goed mogelijk op, in samenspraak met de juffen en school, maar het is lastig. Grote M stelt vragen, tekent en schrijft in zijn gevoelschrift, sleept boekjes mee naar school over kanker,...en is af en toe heel triestig. De kleinste durven we soms eens 'vergeten' omdat het lijkt dat hij er makkelijker mee omgaat, maar niks is minder waar. Je ziet de angst in zijn ogen als hij naar school vertrekt, je voelt zijn handje knijpen als hij moet loslaten,...

Deze voormiddag, in een 'upmoment', me dus even geforceerd en we zijn naar twee winkels gegaan. Het was van begin augustus geleden dat ik nog eens ergens anders was dan thuis of  in het UZ.
Raar, om onder de winkelende zaterdagsmensen te zijn. Wel fijn, al was het tegelijk sterven om binnen  te komen. Je voelt de blikken, je hoopt niemand tegen te komen (of een leuke collega ;-) ).
Na een uurtje al pompaf, maar ik ben blij dat we weer even op een normaal gezinnetje leken.

Voor de rest ga ik genieten van een regenachtig weekend....in de vooravond de gordijnen toe, de kaarsjes aan, een gezelschapsspelletje.... Morgen kermis in Eine city, dan verhuis ik mijn zetel naar de Fietelstraat, en ga ik genieten van een stukje aardbeientaart en een sandwicheke bij de mama en papa....wat heeft een mens nog meer nodig...

...of een moelleuxke...manlief? :-)

Good news show

Omdat ik me een beetje schuldig voel dat mijn laatste bericht nogal deprimerend was...iets positiever vandaag..

Ik probeer vooruit te kijken en te plannen. Welliswaar kleine dingen, maar toch. Eens ik genezen ben, wil ik bijvoorbeeld heel graag een nieuwe salon en matras. Met welk geld is nog de vraag, hahaha, maar die dingen moeten na de chemo de deur uit. Dus, ik begin stillekes in de boekskes te kijken, op zoek naar een mooie zetel.  Ik wil de kids hun speelhoekje herinrichten, en denk in mijn hoofd aan allerlei combinaties.. De foto's die al jaren onder het stof liggen (lees: op de pc staan), moeten dit jaar allemaal in boekjes geraken. Allerlei onozele dingen die me een beetje gaan verstrooiien, binnenkort.

Doet me eraan denken dat ik in geen tijden een winkel heb gezien. De supermarkten moet ik mijden voor die bloedcellen en microben, en voor de rest heb ik weinig courage. Nochtans moet ik één dezer dagen echt eens de boys hun kast onder de loep nemen, en kijken wat er nog overblijft van winterkleding. Zij moeten dan passen, één van hun favoriete taakjes. Na drie broeken aandoen, is het hen al zo beu als iets, maar ja..;-) Gelukkig koop ik meestal het seizoen ervoor al een jas en enkele dingen, dus ze zullen zeker niet zonder vallen. Manlief krijgt de taak om schoenen te gaan kopen deze namiddag, dus dat wordt ook een heus avontuur.

De fysieke toestand is nog niet veel beter, dus hebben we even contact opgenomen met de oncoloog. Ze stelde voor om binnen te komen, of om eens een paar dagen cortisone te nemen. Dan zouden alle bijwerkingen misschien eindelijk eens minderen. Ik heb natuurlijk optie 2 gekozen, ook dik tegen de goesting, maar ik wil me echt eens weer wat mens voelen. Eerste pilletje is geslikt, nu hopen dat het effect heeft.

En om af te sluiten met het leukste nieuwtje... Er is een klein lief mannetje, een mini-burgemeestertje bij in onze familie! Hiep hiep hoera voor Simon! Baby's en ik, altijd een goede combinatie. Het  maakte me weer helemaal blij. :-)

Herfst

De zomer zit er duidelijk op. Het stormt en waait. Voor mij mag het morgen al winter zijn. Ik verlang naar de kerstmarkten, waar ik met een warme wollen muts een glüwein kan drinken. Hopelijk voel ik me dan terug toppie.

Chemo vijf pakt me weer keihard aan. Gisteren en vandaag geen al te beste dagen beleefd. Spierpijnen, nierpijn, koppijn en geen flut energie. Ik moet zeggen dat ik het even gehad heb. Voor mij hoeft de laatste niet meer. Vijf of zes, wat maakt het uit. Wie bepaalt dat stom getal? Daar zal het toch niet op komen, wat doet het ertoe? Mijn lichaam kan niet meer. Het is op, en het hoofd is leeg. Had ik nu enkele 'goede' dagen gehad, maar sinds een maand zit er geen gezond momentje meer in. En nee, ik laat mijn hoofd nochtans niet hangen, ik kan en mag niet voor de kids. Ik vecht keihard, ik sleep me door ieder uur, maar het mag precies weer niet baten. Ik drink voldoende, neem pijnstillers, en rust goed uit. Toch voelt het alsof ik door een tram ben overreden, jeezes. Het duurt echt té lang.

Als ik even trager of niet antwoord op smsjes of berichtjes, I'm so sorry. Ik moet het even op mijn tempo doen, en dat ligt behoorlijk laag. Als er al een tempo is.

Ik bijt door. Rotziekte.

Mambo nr 5!

Gelukt. Chemo nummer 5 is ingelopen! Nu de vingers keihard kruisen en zorgen dat ik deze 3 weken overleef. Ik wil koste wat het kost uit het ziekenhuis blijven, al was het alleen al voor de kids. Ik ga me verzorgen, euh laten verzorgen, met alles wat er bestaat. De fles water staat elke dag klaar, de dafalgans, de thermometer,  en bij het minste bel ik de dokter. Geen koppigheid, geen getreuzel, op tijd ingrijpen. That's the spirit. Als ik hier door geraak, dan is er maar één meer...het deed al raar om tegen mijn "chemokleren" (ik doe altijd hetzelfde aan, uit een soort bijgeloof) te zeggen, "voila, nu leg ik jullie langs de kant voor de laatste keer". Woehoe. (Ik weet dat spreken tegen kleren het begin van het einde is, maar goed ;-) )

Wat de jongens betreft, ik had te vroeg victorie gekraaid. Op schooldag drie kwam er ommekeer en dat bracht een heuse crisis teweeg bij de oudste M. De aanleiding was 'startdag' op school, een gezamelijke en nieuwe activiteit. Dit bleek een 'trigger' voor alle emoties van de afgelopen weken. Ze hadden het natuurlijk niet makkelijk, de opname in het ziekenhuis, de verjaardag,...Op school (voor zover we hem er gekregen hadden) is hij eerst heel boos geworden, dan heel emotioneel. Hij is hartverscheurend beginnen snikken, en vertelde tegen zijn juf dat het voor zijn mama was. Achteraf heeft de zorgjuf me opgebeld, om over het incident te vertellen, en het brak mijn hart in duizend stukken. Ze hebben hem heel goed opgevangen, en hij kreeg een schriftje waar hij eens een tekening of een boodschap in kwijt kan.

's Avonds heb ik rustig met hem kunnen over babbelen, en uiteindelijk kwam het er uit. Hij wil niet dat ik nog chemo's krijg, dat ik nog naar het ziekenhuis moet, het duurt veel te lang dat mijn haar terugkomt,....O jee, het ventje zijn kopke zit duidelijk boordevol. Dit met het nieuwe schooljaar...
Toen ik later een uurtje weg moest, was het de beurt aan de kleinste M. Ook van die mocht ik niet weg, moest ik thuis blijven en waren de tranen gigantisch. Pff, lastig, triestig en o zo zielig. Ze hebben echt een angst opgedaan door de nachtelijke ziekenhuisopname. Ze zijn opgestaan, en mama was weg, niet fijn natuurlijk. Het zal even duren voor ze dat verwerkt hebben..maar we doen er alles aan om dat te doen slagen!

Goedgekeurd

Mijn bloed is goedgekeurd! We kunnen er donderdag weer tegenaan. Weet nog niet echt hoe ik eraan moet beginnen, (enfin ik moet niks doen, alleen ondergaan), want mijn lichaam is nog zwak. Ik zal er maar op vertrouwen dat ik deze ook wel zal aankunnen. De witte bloedcellen deden het weer wat minder, maar ze zaten nog boven het minimum. Donderdag krijg ik een spuitje bij de chemo die ervoor zorgt dat ze toch niet terug de diepte ingaan.

De eerste schooldag is vlekkeloos verlopen ten huize Ysebaert. De boys waren dolenthousiast en ook de papa was waarschijnlijk blij van eens onder andere mensen te zijn. Eens ze gepakt en gezakt vertrokken waren, viel de stilte over mij. Ik had nochtans al de ganse zomer naar dit moment uitgekeken, en nu het er was, vond ik het niet zo fijn. Na een half uur miste ik mijn drie mannen al, én hun bijhorend lawaai. Mijn gedachten dwaalden ook af naar mijn eigen school en collega's, en eens de klok op half negen stond ben ik terug in bed gekropen met de dvd van Desperate Housewifes (werkt helend :-) 'k Heb mijn verdriet daarna een beetje 'verslapen', en al bij al deed het ferm deugd.

Nu is het kwestie van een beetje een eigen ritme te vinden, bijslapen en af en toe een mini-huishoudelijk taakje te doen. En na twee dagen vind ik het al leuker dat mijn huis weer een beetje mijn eigen huis wordt. Als iedereen vanalles voor je doet, en als manlief de touwtjes in handen heeft, dan staat alles toch wel ergens waar jij het net niet zou zetten....:-)

De zomervakantie zit erop. Ondanks alles, ondanks de soms tergend trage dagen, ging het nog snel voorbij. Eén ding weet ik nu wel zeker: het is echt géén periode om chemo te krijgen. In het begin zei ik nog dat het goed was dat het weer mee zat, dat het fijn is als iedereen thuis is,...maar ik keer op mijn woorden terug. Echt waar, ik had veel liever in de herfst of lente deze behandeling gehad. Iedereen op zijn werk, geen festivals, geen markten, geen optredens, geen trouws, geen bbq's, geen kinderen die 2 maand moeten opgevangen worden, geen kinderen die je in de wijk moet gaan zoeken,...
Nu hebben we vaak het gevoel gehad dat we teveel gemist hebben. Soit, inhalen doen we zeker, maar toch was het soms lastig. Maar je kan natuurlijk niet zelf kiezen.

Ik begin af te tellen..nu mag het bijna. Na donderdag kan ik zeggen dat de volgende de laatste is. Al moet ik natuurlijk eerst nog door de bijwerkingen van de voorlaatste. Inlopen is niet voldoende om af te tellen. Toch begin ik stiekem te plannen...als de bijwerkingen van de bestraling en de  herceptine meevallen, dan kan ik vanaf half oktober een beetje uitblazen, een keertje terug leuke dingen doen,...dan heb ik het zwaarste toch achter de rug. Laat september dus maar vooruit gaan!!

Back to school.

Ik treur. Ik treur echt.

Potversnot, het is echt rot om hier alles in gereedheid te brengen voor de eerste schooldag, en zelf thuis te moeten blijven. Het werkt weer al enkele dagen op mijn gemoed. In mijn school was het klusjesdag, vergadering, open klasdag,...Ook de boys mochten naar hun nieuwe klas en juf gaan piepen. Normaal draai ik al op volle toeren, zitten mijn mappen al klaar, ligt mijn klasje spic en span...MILJAAR.

Vorig jaar postte ik nog vrolijk een foto op facebook van onze vier boekentassen die klaar stonden. Nu zijn het er maar drie. Manlief heeft voor de fun die van mij ingepikt, of misschien is het uit medelijden omdat ze anders alleen maar stof staat te vangen.
Tja, veel keuze heb ik niet. Het enige voordeel is dat het hier een immense rust gaat brengen, althans overdag. En 's avonds gaan de kids zo moe zijn dat ze snel naar bed moeten. Erg hé, dat ik al zo moet denken.

Bij deze, alle lieve collega's, alle lieve vrienden-leerkrachten: geniet gigantisch van het nieuwe schooljaar!! En zijn de pv's eens saai (sorry directie), zijn de toezichten eens té koud en te lang, zijn de leerlingen eens megalastig, wordt de administratie jullie eens teveel....denk dat het altijd veel erger kan. Wees blij dat jullie daar gezond en wel mogen staan, en vergeet alle stress!
Ik zou alles, maar dan ook allés geven om in jullie plaats te mogen staan. Lang leve de schoolbel !!

Een fijne start allemaal, ik denk aan jullie. x