Draaglijk

Oef, de pijn is al wat beter. Is toch altijd wat afzien in het begin. Zeker 's nachts zoeken naar een goede positie om te slapen, lees: draaien en keren en de andere helft van het bed wakker houden.
Nu nog wat energie krijgen, want ik ben nog maar wat fletskes en heb last van flanellen benen. Is kwestie van wat tijd, dat komt wel goed.

Ondertussen hebben enkele kids van mijn klas de blog ontdekt. Niet moeilijk. Als je mijn naam ingeeft op google kom je erop uit. Bij deze moet ik hem dus afschermen. Niet dat er gigantische geheimen opstaan, maar ze hoeven dit niet allemaal te lezen. Dit betekent een hele rompslomp voor jullie, een account aanmaken, je mailadres doorsturen, een uitnodiging krijgen en dan kan je er telkens met je eigen adres en paswoord weer op. Stom, maar soit.

De boys houden mijn humeur op peil. Van zodra ze uit school komen krijg ik alle aandacht, en brengen ze me aan het lachen met hun gekke kuren. Ondertussen hebben wel al 19 keer naar de dvd van de eerste communie gekeken, en telkens zingen ze luidkeels mee. Manlief en ik maken ons ernstig zorgen, straks zitten we hier met twee pastoors op ons dak. Echt, als je hier van 's morgens 'HOSANNAH' te horen krijgt...;-)

De onrust die ze terug in zich hadden toen ik weer geopeerd werd, ebt een beetje weg. Alhoewel onze kleine wittekop deze morgen hard tegenspartelde om naar school te gaan. Helemaal zijn gewoonte niet. Vorige week heb ik grote M weer een stukje verteld, omdat hij er eigenlijk zelf een beetje naar vroeg. Toen heel dat gedoe van Angelina Jolie (wat een heisa) op het nieuws was, en op ieder programma die je maar kon zien, zat hij naast me. Met een half oog op zijn computerspel, en een half oor op tv ving hij het woord borstkanker op. Toen vroeg hij vlakaf: "wat is dat eigenlijk, borstkanker"? Ik slikte even, maar wou die kans nu even grijpen om hem wat beter in te lichten. Ik liet hem zelf uitleggen wat hij al wist, en toen kwam er uit wat ik verwachtte. "Kanker, daar ga je van dood." Heel kalm en duidelijk heb ik met hem besproken dat dat vooral bij oude mensen zo is, maar dat mensen zoals mama daar niet aan doodgaan. "Heb jij dat?" Ik bleef het moelijk vinden om vlakaf ja te zeggen, dus antwoordde ik dat ze dat bolletje gaan onderzoeken, en dat ik dan waarschijnlijk veel medicijnen ga krijgen. "Goed, die gaan daar dan tegen vechten hé", zei hij. Gesprek gedaan. Hij wou niet meer weten, en niet minder. Je ziet dat kinderen duidelijk aangeven wat ze willen weten, en wanneer. Ben blij dat het eruit is, als hij nu iets opvangt van anderen, dan weet hij al meer. 

Dit weekend schoolfeest in Bevere city. De directie kwam vandaag tonen dat ze zelfs in al die drukte toch aan mij denken, en stonden voor de deur met bloemen. Echt fijn.
Gaan kijken zal niet lukken, heb nog even geen zin om tegen alle mama's en papa's te praten. Ken mezelf, 'k ga dan weer in overdrive, en dan maar babbelen en babbelen, en dan achteraf....bam. Ge ziet, ik begin het te leren..Even aan mezelf denken.