Gevonden?

Pwiefff..........what a day.

Sinds woensdagavond is de kwaadheid toegekomen. Ik ben o zo boos op alles en iedereen, ik heb het er helemaal mee gehad. Hoe kan het nu dat er al drie dokters op een rij zo met mijn leven spelen. Ik ben godverdorie 33 jaar, kan er iets meer aandacht aan mij besteed worden astublieft?! (Niet dat ik daarmee wil zeggen dat ze bij andere mensen niet nauwkeurig moeten zijn hoor.)

Ik ben het zo beu dat er zo'n nonchalance heerst in de medische wereld tegenwoordig. Dokters hebben lang gestudeerd, voelen zich o zo veel beter dan een ander, en behandelen jou als de zoveelste in een rij. Pas op, voor mensen in de gezondheidszorg zich aangesproken voelen,  ook in het onderwijs heb je goede en slechte leerkrachten, da's overal, dat weet ik wel. Ik ben de laatste om iedereen over dezelfde kam te scheren.

Nu zat/zit ik zogezegd bij de beste professor van het land, dé specialist inzake borstkanker, de grote heer- en meester in het UZ Gent...en patat. Ondertussen doet het al goed de ronde in het ziekenhuis. Plots kennen ze mijn naam, word ik besproken op vergaderingen,...Heb ik chance zeg. Iemand die ik ken in het ziekenhuis zegt dat we dit zeker niet zo mogen laten. Dit is echt een blunder van formaat. Ze vertelde zelfs dat er soms geopereerd wordt in twee zalen tegelijk, en de prof loopt tussen zijn assistenten. Ik begrijp dat die mensen ook de kans moeten krijgen om het vak te leren, maar hallooooo, doe het dan wel goed.Vandaag een nieuwe echo gehad bij de dokter die de tumor eerst ontdekte. Hij 'denkt' de plek teruggevonden te hebben. Eureka. Je ziet inderdaad een gigantische bloedvlek op beeld, waar ze gesneden hebben, maar daar boven ziet hij iets dubieus. Laat ons hopen. Als het klopt wat hij zegt, betekent het dat ze net ONDER de tumor gesneden hebben. Dinsdag nog een echo. To be continued.


Ondertussen hebben we vandaag het ganse communiefeest in elkaar gebokst. Omdat het weer het OOK laat afweten, gezocht naar de meest droge en gezellige oplossing. Jeezes, wat een werk was me dat. Ik had nochtans alles goed voorbereid, 1000 lijstjes gemaakt, maar toch liep ik er wat gedrogeerd bij vandaag. Ik ben al drie weken positief en moedig en vandaag zat de courage in mijn schoenen. Dankzij vrienden en familie is het toch gelukt om perfect klaar te zijn voor morgen. En wees gerust, je zal het niet aan me zien. Ik wil er voor mijn 'grote' man het beste feest van maken ooit!