GODVVVVVVVVVVVVV....

Wat een dag.

Deze nacht alleen maar gedroomd over dokters die verkeerd snijden aan verkeerde lichaamsdelen.

De euforie van 'misschien is de tumor wel hocus pocus weg' was ferm gezakt.
Iedereen aan wie we het verhaal vertelden keek ook zo ongelovig van 'heh', dus we werden iets kritischer. Kan een tumor van 1,5cm weggehaald zijn met een dun naaldje, ook al steken ze vier keer? Kan het dan dat er geen enkel miniscuul slecht celletje is overgebleven? Ja, dat kan. Als er een gigantisch wonder is geschied of een mirakel is gebeurd. En ergens, heel ver in mijn achterhoofd hoop ik hier nog een beetje op.

Soit. Om 9u telefoon dat ik naar het UZ moest voor de mammografie en echo. Daar aangekomen stond iedereen onmiddellijk paraat, en werd de prof zelf opgebeld. Hij wou er namelijk zeker bij zijn. De zenuwen gierden door mijn keel, en mijn darmen hielden een party in de buik. Eens op de tafel stonden er 2 dokters, een assistente, een prof en ons moeder (als back-up) naar het scherm te staren. Iedereen had al gauw door dat het mega moelijk was om iets te zien. Het leek wel als kijken in een vuil aquarium: enkel littekenweefsel, bloed van de operatie, ...Onmogelijk om te zien of daar nog een tumor onder verborgen zat. Ok. Mammografie (auw), en nog één (auw auw),..leuk met een wonde. Ook niets te zien. Alles troebel door operatie. Er werd druk overlegd en gediscussieerd, mijn moeder overstelpte de prof met vragen, want mijn keel snoerde toe. Uiteindelijk werden we meegenomen naar zijn bureau om alles te overlopen.

Gans de situatie overlopen. Biopsie toonde zeker kwaadaardige cellen, stuk dat weggesneden is bevat niks. Dat het weg is met de biopsie is zo goed als onmogelijk. Wat dan wel? De tumor zit dus ergens anders.

Bij jonge mensen valt het wel eens voor dat de tumor een beetje verder zit dan de knobbel. Aangezien het bij mij een zeer voelbare knobbel was, heeft hij daarrond een stuk weggesneden. Te weinig groot, of te weinig diep. Achteraf gezien hadden ze beter een draadje (harpoen) geplaatst in de tumor, dat doen ze bij mensen waar het niet voelbaar is. Maar bij mij leek het duidelijk...althans dachten ze.

En nu?

Optie 1: drie maanden wachten en nieuwe foto's en echo's in de hoop dat ze dan een duidelijker beeld hebben.

Optie 2: terug opensnijden en een groter deel wegnemen, in de hoop dat hij daar dan zeker inzit.

Ik wist het direct, ik zou wachten en binnen drie maand opnieuw kijken. De prof haalde me direct van mijn wolk. "We kunnen dat risico niet nemen om je drie maand langer te laten lopen met een tumor in je lijf. De kans dat hij groeit, verder uitzaait,... Als je mijn dochter was, dan had je geen keuze."

Ondertussen belde de patholoog dat ze de stukjes (ze had een half uur eerder dat order gekregen) van de biopsie nog eens had bekeken. Geen twijfel: kwaadaardige tumor. De hemel viel even op mijn kop. Ik had namelijk nog een sprankeltje hoop dat ze zich daar vergist hadden. Het is ook wel degelijk mijn biopsie, en jammer genoeg niet verwisseld met iemand anders. Cut.

We hebben 45 minuten bij hem gezeten, alle opties overlopen, alle vragen gesteld, en hij verontschuldigde zich uitgebreid. Dit had hij nog zelden meegemaakt. Hij wou me graag maandag al opereren, maar dat heb ik even afgewimpeld. Nu sta ik er op voor 21 mei. Ik ga me eerst nog eens informeren, nog echo's laten nemen, nog oncologen bezoeken. Maar welke dokter gaat het risico nemen en zeggen: "laat het maar zo, gok maar dat wat ze eerst gezien hebben plots in rook is opgegaan". NIEMAND. Dus ga ik alleen energie kwijtraken aan dat rondhossen.

Tja, we staan dus weer van voor op onze trein. Opnieuw opereren, opnieuw afwachten of de tumor erin zit, opnieuw wachten welke nabehandeling die vereist.

Ik weet het even niet meer...

(En dat terwijl ik straks naar de communiereceptie moet van zoonlief's school waar hij al dagen naar uitkijkt. Masker op van vrolijke Nele...)