Operatie twee

Operatie twee is goed verlopen. Alweer niet van een leien dakje, maar toch geslaagd. Er werd eerst een harpoen gestoken, een draadje onder echografie in de tumor. Zo weet de chirurg perfect waar hij moet snijden. Ferm pijnlijk, en zonder verdoving. Eens terug op de kamer, was ik als een van de laatsten aan de beurt, rond 13u. Je kan je al voorstellen dat dat behoorlijk lang wachten is. Ikzelf had er geen last van, was eerder gelaten en liet alles over me komen. Manlief, en de mensen op het thuisfront raakten zenuwachtig.

Toen ik op het operatiekwartier aankwam was ik goed gezind, er stond dan ook een ganse equipe groene mannetje te wachten in opperste staat van paraatheid. Ik voelde dat ze best zenuwachtig waren, want ze wisten dat het 'die was waar ze een gezond stuk hadden weggesneden'. De prof checkte en dubbelcheckte, en ik vroeg of hij nog niet te moe was aangezien hij al van 8u bezig was. Daarmee moesten ze allemaal lachen, maar soit, ze wisten het toch. Op de tonen van "With or without you" van U2 werd ik verdoofd, echt waar. Ooit ben ik er op bevallen, en nu dit. Er moet toch een link zijn..:-) Toen de anesthesiste vroeg waarom ik zo glimlachte, vertelde ik dat dit mijn wederhelft zijn lievelingsgroep was. "Heb je liever dat we de radio uitzetten", vroeg ze. Ikke: "No way"!

Na de operatie werd ik zeer mottig wakker. Heel wat pijn, misselijk. Het duurde even vooraleer ik me wat comfortabel voelde, vandaar dat ik een dosis morfine kreeg. Zo kwam het dat ik pas tegen 17u op de kamer was, totaal groggy, en ik heb alleen maar geslapen. Op de achtergrond hoorde ik stemmen van mijn ouders en co, maar heb er niks van opgenomen. De nacht verliep tamelijk goed.

Deze morgen was de prof al heel vroeg op de kamer. Hij vertelde dat ze het stuk onmiddellijk lieten onderzoeken in het labo, zodat ze zeker wisten dat het de tumor was. Ondertussen lag ik daar dus op de operatietafel, totaal verdoofd, te wachten. Maar goed, liever dat, dan weer een fout stuk dat ze er uithalen.

Ik ben thuis van deze vooravond. Het duurde even voor de pijn wat draaglijk was om naar huis te komen. Nu is het kwestie van tijdig wat pijnstillers te nemen, maar ik heb daar echt een hekel aan.

Rest volgt..nu zeteltje binnen!