Rotweer

Lap, het weer werkt me ook tegen.

Had nu toch wel verwacht dat ik dan minstens een prachtig warm weerke ging krijgen op het communiefeest van m'n mannetje. Het kan natuurlijk nog keren tegen zaterdag, maar soit. Als ook dat tegenzit dan heb ik precies echt iets ferm mispeuterd. Aan mijn kerkbezoeken kan het nochtans niet liggen want ik ben zondag maar liefst twee keer naar de mis geweest. Stel je voor! :-)

Nee serieus, de collega's vroegen of ik het niet zag zitten om naar het vormsel van mijn eigen klasje te gaan, dus bij deze. Ik zondag naar Walburga, en bij het binnenkomen liepen de communicanten nog allemaal chaotisch door elkaar. Toen ik een jongentje van mijn klas zag, zei ik dat hij het heel goed moest doen. Met zijn hoofd naar beneden antwoordde hij: "jaja". Hij dacht waarschijnlijk dat het weer de zoveelste was die hem succes wenste. Plots keek ie op en zag dat ik het was. Zijn gezichtje was niet te beschrijven, zijn geroep daarentegen: "O MY GOD, juffrouw Nele, juffrouw Nele!". Het leek eventjes alsof ik verrezen was. Hahaha. Ben snel naar mijn plaats gelopen, maar het nieuws verspreidde zich razendsnel onder mijn klasje. Drie jongens (ja, de jongens dan nog..) kwamen even zwaaien, echt ontroerend. Toen de viering begon kwamen ze naar achter in een rij, en ze hadden onmiddellijk in de mot waar ik zat. Zwaaien en lachen, superleuk om te zien. Kreeg het even moeilijk, maar heb me snel herpakt. Had echt niet gedacht dat je van je leerlingen zoveél liefde kon krijgen. Man man man.


Maandag dan bij de huisarts op bezoek. Heef echt de tijd genomen om met ons alles te overlopen. Ook hij is zeker dat een tumor niet weg kan zijn met een fijne biopsienaald. Da's quatch. Het kan niet anders dan terug geopereerd worden, want langer wachten is veel te veel risico nemen. "Zou je liever wachten, met de kans op uitzaaiingen, en er binnen twee jaar niet meer zijn...?" Hij stelde het heel cru, maar hij wist dat het nodig was om mij te overtuigen.  Ik ben het namelijk allemaal een beetje beu, en denk soms, ah, ik leef gewoon verder, en doe alsof er niks aan de hand is. En nee, voor jullie allemaal panikeren, ik ga dat niet doen, maar soms baal ik zodanig dat deze doemgedachten even passeren. Vrijdag heb ik nog een echo, en dinsdag ook nog één. Al mijn hoop staat nu daarop, dat ze de tumor kunnen localiseren, en met draden, tekeningen en kruisen kunnen aanduiden zodat die pipo (sorry) zich niet weer missnijdt. GRRRRRRRRRR.