Mambo nr 5!

Gelukt. Chemo nummer 5 is ingelopen! Nu de vingers keihard kruisen en zorgen dat ik deze 3 weken overleef. Ik wil koste wat het kost uit het ziekenhuis blijven, al was het alleen al voor de kids. Ik ga me verzorgen, euh laten verzorgen, met alles wat er bestaat. De fles water staat elke dag klaar, de dafalgans, de thermometer,  en bij het minste bel ik de dokter. Geen koppigheid, geen getreuzel, op tijd ingrijpen. That's the spirit. Als ik hier door geraak, dan is er maar één meer...het deed al raar om tegen mijn "chemokleren" (ik doe altijd hetzelfde aan, uit een soort bijgeloof) te zeggen, "voila, nu leg ik jullie langs de kant voor de laatste keer". Woehoe. (Ik weet dat spreken tegen kleren het begin van het einde is, maar goed ;-) )

Wat de jongens betreft, ik had te vroeg victorie gekraaid. Op schooldag drie kwam er ommekeer en dat bracht een heuse crisis teweeg bij de oudste M. De aanleiding was 'startdag' op school, een gezamelijke en nieuwe activiteit. Dit bleek een 'trigger' voor alle emoties van de afgelopen weken. Ze hadden het natuurlijk niet makkelijk, de opname in het ziekenhuis, de verjaardag,...Op school (voor zover we hem er gekregen hadden) is hij eerst heel boos geworden, dan heel emotioneel. Hij is hartverscheurend beginnen snikken, en vertelde tegen zijn juf dat het voor zijn mama was. Achteraf heeft de zorgjuf me opgebeld, om over het incident te vertellen, en het brak mijn hart in duizend stukken. Ze hebben hem heel goed opgevangen, en hij kreeg een schriftje waar hij eens een tekening of een boodschap in kwijt kan.

's Avonds heb ik rustig met hem kunnen over babbelen, en uiteindelijk kwam het er uit. Hij wil niet dat ik nog chemo's krijg, dat ik nog naar het ziekenhuis moet, het duurt veel te lang dat mijn haar terugkomt,....O jee, het ventje zijn kopke zit duidelijk boordevol. Dit met het nieuwe schooljaar...
Toen ik later een uurtje weg moest, was het de beurt aan de kleinste M. Ook van die mocht ik niet weg, moest ik thuis blijven en waren de tranen gigantisch. Pff, lastig, triestig en o zo zielig. Ze hebben echt een angst opgedaan door de nachtelijke ziekenhuisopname. Ze zijn opgestaan, en mama was weg, niet fijn natuurlijk. Het zal even duren voor ze dat verwerkt hebben..maar we doen er alles aan om dat te doen slagen!