Herfst

De zomer zit er duidelijk op. Het stormt en waait. Voor mij mag het morgen al winter zijn. Ik verlang naar de kerstmarkten, waar ik met een warme wollen muts een glüwein kan drinken. Hopelijk voel ik me dan terug toppie.

Chemo vijf pakt me weer keihard aan. Gisteren en vandaag geen al te beste dagen beleefd. Spierpijnen, nierpijn, koppijn en geen flut energie. Ik moet zeggen dat ik het even gehad heb. Voor mij hoeft de laatste niet meer. Vijf of zes, wat maakt het uit. Wie bepaalt dat stom getal? Daar zal het toch niet op komen, wat doet het ertoe? Mijn lichaam kan niet meer. Het is op, en het hoofd is leeg. Had ik nu enkele 'goede' dagen gehad, maar sinds een maand zit er geen gezond momentje meer in. En nee, ik laat mijn hoofd nochtans niet hangen, ik kan en mag niet voor de kids. Ik vecht keihard, ik sleep me door ieder uur, maar het mag precies weer niet baten. Ik drink voldoende, neem pijnstillers, en rust goed uit. Toch voelt het alsof ik door een tram ben overreden, jeezes. Het duurt echt té lang.

Als ik even trager of niet antwoord op smsjes of berichtjes, I'm so sorry. Ik moet het even op mijn tempo doen, en dat ligt behoorlijk laag. Als er al een tempo is.

Ik bijt door. Rotziekte.